Bitwa Drzew

,,Koronowe czubki buków

Ledwo wychynęły z pąków,

Odmienione są i nowe,

Otrząsnęły się z uwiądu.

Gdy buki mają się dobrze,

Wbrew litaniom i zaklęciom - 

Splatają się czubki dębów,

Drzewa mogą żyć nadzieją.

Ja paprocie spustoszyłem,

We wszystkich sekretach węszę,

Stary Math ap Mathonwy

Nie wiedział ode mnie więcej.

Jakoź mam od Boga w darze

Władzę w dziewięciu odmianach:

Jam jest owoc wszechowoców

Z drzew dziewięciu nazrywanych - 

Z śliwy, pigwy, czernic, morwy,

Z gruszki i maliny,

Z czereśni czarnych i białych,

Z jagód jarzębiny.

Siedząc sobie w Fefynedd,

Grodzie znacznej siły,

Patrzałem: drzewa i zieleń

Szparko dokądś śpieszyły. 

Wzgardziły swą szczęśliwością,

Chętka je napadła,

By co rychlej kształt otrzymać

Liter abecadła.

Wojom było dość nieswojo,

A wędrowcom - dziwno,

 Że znów swary odżywają,

Jakie niecił Gwydion:

Toczył się popod językiem

Bój na śmierć i życie,

Inna zasie walka wrzała

W głowie, k'potylicy.

Olchy idąc w pierwszej linii,

Wszczęły to zmaganie;

Później wierzba, jarzębina,

Ale z ociąganiem.

Ostrokrzew ciemnozielony

Chwacko w boju stawał

Uzbrojony w liczne groty,

Dłoniom ból zadawał.

Gdy dąb prędkie stawia kroki,

Ziemia, niebo dźwięczy;

'Dzielny Wartownikiem Bramy'

Zwie go każdy język.

Mężny był ostry janowiec

I bluszcz w pełnej krasie,

Leszczyna była im sędzią

W tym magicznym czasie. 

Jodła brutalna i dzika,

Dalej jesion srogi

Ni o piędź nie ustępuje,

Do serc szuka drogi.

Choć arcyszlachetna, brzoza

Późno staje zbrojna;

Nie z przyczyny tchórzliwości,

Lecz, że jest dostojna.

Wrzos niósł ludziom pocieszenie,

Co ustali w znoju,

Zaś topole, tak odporne,

Zmogły trudy boju.

Niektóre z nich porzucono

Na wojennym placu,

Bo tęgo je zdziurawiła

Siła nieprzyjaciół.

Sierdzista była winorośl

W więzów - giermków gronie;

Zawsze gromko ją wysławiam

Przed władcą w koronie.

Krzepkim wodzem jest tarnina

Z cierpką swą jagodą,

Tudzież biały głóg niemiły

Odzian tąże modą;

I chyża w pościgu trzcina,

Janowiec ze swym plemieniem,

Mietlica źle się sprawiała,

Nim nie przyszło poskromienie.

Smętnie w pobok bitwy stanął

Wiano rozsypujący cis,

Z olchą dla ognia oporną

Pośród żaru co się tli.

Oraz szczęsna dzika jabłoń

Roześmiana dumnie,

Z Gorchana do Maeldrew

Wspiera się o turnię.

Ligustr razem z wiciokrzewem

Żyją gdzieś schowani,

Niebiegli w wojennym fachu,

Takoż sosna, dworna pani.

Lecz i ja, choć mną wzgardzono,

Bom jest mały smyk,

Z wami, drzewa, w hufcu byłem

Na błoniu Goddeu Brig''

- walijski poemat ,,Cȃd Goddeu'' [w]: Robert Graves ,,Biała Bogini''