Jahwe czy Jehowa?

 

,,Imię Jahwe znane było Hebrajczykom w podwójnej formie; jednej z nich, krótszej, używano w imionach teoforycznych: jahu, jeho, jo, jah itd. Stąd takie imiona jak Jirmeja (Jeremiasz), Jehojakim (Jaochim) itp. Zasadniczo wszakże w tekstach religijnych i w odniesieniu do Boga posługiwano się formą dłuższą, składającą się z czterech spółgłosek: JHWH. Jest to tzw. tetragrammaton, które czytano Jahwe lub Jahue. Na taką, a nie inną wymowę wskazują zarówno transkrypcje greckie, Pentateuch samarytański, jak i papirusy magiczne. Forma Jehowa jest pochodzenia średniowiecznego i powstała stąd, że ze względów religijnych imienia Jahwe nie wymawiano, a w czasie gdy tekst hebrajski opatrzono samogłoskami, imieniu temu nadano konwencjonalne samogłoski innej nazwy Boga Adonaj, tak że ilekroć w tekście spotkano słowo Jahwe, wymawiano je zawsze jako Adonaj, na co wskazywały właśnie samogłoski. W średniowieczu tradycje te zatracono, co w rezultacie (spółgłoski imienia Jahwe wraz z samogłoskami nazwy Adonaj) dało okazję do wymowy Jehowa. Słusznie wymowę taką nazwano dziwolągiem filologicznym nie mającym żadnego uzasadnienia historycznego'' - ks. Eugeniusz Dąbrowski ,,Religie Wschodu''