,,Głowna postać mitu - nazwijmy go, zgodnie z tradycją chorwacką, Zielonym Jerzym - ma rumaka i sam jest poniekąd rumakiem. Ten rumak jest zazwyczaj siwkiem, ale może też być biały lub zielony [...], zresztą jest to słowo - klucz w naszym tekście sakralnym; koń wyposażony jest w szczególnie piękne, ozdobne siodło. Jerzy przybywa z daleka, a jego przybycie w dzień Jerzego zapewnia gospodarzom urodzajny rok. Droga, którą idzie, jest uciążliwa, prowadzi górami i dolinami, lasami, polami, przez mosty i grzęzawiska. Celem, do którego zmierza, jest narzeczona Jerzego, nosząca w tradycji chorwackiej imię Mara, a w polskiej Marysia, Marzanna lub podobnie. Droga prowadzi właśnie przez most. Bohater ubłocony, ale w futrzanej czapie i przy szabli staje na koniec przed bramą dworu swojego teścia.
Znacząca jest również scena, w której narzeczony wykonuje ze swoją wybranką ekstatyczny taniec w podartych butach.
Narzeczona ma dziewięciu braci. Wszyscy są złotnikami i kują złoty klucz, otwierający bramę, za którą przybywa narzeczona. Czasami pojawia się więcej kluczy, które dzwonią. Dziewczyna spaceruje po ogrodzie lub chodzi boso po pokrytej rosą łące. Złoto zaś pochodzi ze złotych frędzli, które Rajski Ptak otrząsa z Drzewa Świata. Na Drzewie Świata mieszka również ptak, który siedzi i patrzy. Drzewo Świata pojawia się czasem w postaci dwóch drzew, toczących między sobą dialog.
Bracia narzeczonej są równocześnie jej szwagrami, ponieważ Jerzy i jego narzeczona są rodzeństwem. Boskie małżeństwo ma charakter kazirodczy. Dowiadujemy się o tym gdy Jerzy zadaje Marze pytanie: jakiego jesteś rodu? Siedząca na wysuszonym złocistym konarze kukułka, kukając, obwieszcza wesele. Spotkanie zakochanej pary, święty obrzęd weselny odbywa się na zielonej trawie nad woda i pod Drzewem Świata, które często bywa drzewem kaliny.
Narzeczona wybiera oblubieńca spośród wszystkich swoich konkurentów w ten sposób, że toczy w jego kierunku jabłko (złote); Kto dostanie jabłko, dostanie dziewczynę.
Trzy złe niewiasty, a mianowicie matka, siostra i narzeczona, gotują bohaterowi krwawy koniec. Krwiożerczość okazuje się bowiem w ogóle najbardziej istotną cechą Mary'' - Jolanta Krzysztoforska - Doschek ,,Prasłowiańskie źródła nowszej poezji polskiej''
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz