Łososiokształtne

Łosiosiokształtne są grupą dużych, drapieżnych ryb o wydłużonym pysku z ostrymi zębami, cenionych przez wędkarzy. Wiele z nich jest biologicznymi wskaźnikami jakości wody.

Ich najlepiej znanym przedstawicielem jest łosoś, od którego otrzymały nazwę. Znany był już przez ludzi pierwotnych o czym świadczą naskalne wizerunki tych ryb. W średniowiecznych zamkach nie jadano tych ryb uważając je za pospolite i niegodne pańskiego stołu. Z upodobaniem do łosiowego mięsa wiąże się ciekawa historia. Załogi niektórych grup budowlanych na Syberii zastrzegły sobie w kontrakcie, aby łososia nie podawano im na obiad częściej niż dwa razy w tygodniu. Podobny warunek postawiły wtedy służące nad dolnym Renem. Co jednak wiemy o życiu łososia? Jest to ryba wielka i piękna, skórę ma koloru srebrzystego. Zjada rozmaite zwierzęta mniejsze od siebie. Łosoś zasłynął ze swych wędrówek. Rozmnaża się w rzekach, ale resztę życia spędza w morzu. W okresie tarła szczęki łososia wyginają się obcęgowato i tak jak ogon przybierają barwę ciemnozieloną. Na grzbiecie tworzy się garb z niejadalnego mięsa. Tułów przybiera barwę karmazynową. Na wędrujące łososie czyha wiele niebezpieczeństw. W morzu są to rekiny, delfiny, mewy, albatrosy, foki, uchatki itd., zaś w okresie łososiowym łowią je masowo grizzly i bieliki. Normalnie niedźwiedzie są samotnikami, ale apatyt sprawił, że na brzegu rzeki gromadzą się całe ich stada. Nie brak tam jednak wypadków. Czatujący na łososie grizzly może zostać porwany przez wartki wir wodny, zaś rozbrykane, pełne życia niedźwiadki mogą zostać zabite przez samotnego samca. Po tej dygresji wróćmy do łososi. Samica składa ikrę, samiec zaś polewa ją mleczem (rybia sperma). Ikra spoczywa zagrzebana w żwirze. Jest ona nazywana kawiorem i jadana przez ludzi. Łosoś to ryba wrażliwa na zanieczyszczenia wody. Ginie także z powodu budowy zapór i jazzów zagradzających drogę na tarło i przez zbyt zmasowane połowy. Znajduje się w Polskiej Czerwonej Księdze.

Została tam wpisana również głowacica. Ma biały brzuch, boki jasnobrązowe, zaś grzbiet ciemnobrązowy przechodzący w czerń. Jej okres ochronny trwa od 1 marca do 31 maja. Kiedyś łowiono ją bez ograniczeń, a i obecnie zagrażają jej kłusownicy. Przetrwała w Czarnej Orawie, Popradzie i Dunajcu; głównie jest to zasługą Polskiego Związku Wędkarskiego.

Pstrąg ma skórę szaro – srebrzystą nakrapianą czerwonymi i czarnymi kropkami. Żyje w czystych, górskich akwenach, na nizinach hoduje się w stawach metrowych przedstawicieli tego gatunku. Istnieją też pstrągi morskie. Człowiek zawsze cenił pstrąga. Kiedyś pomawiano węgorze o niszczenie pstrągów. Tak naprawdę zawiniły zanieczyszczenia wód, na które węgorz jest odporny.