Dziwica

,, [...] sława największej wojowniczki [...] przysługuje Dziwicy, córce Chorsa – Srebronia i Srebrennicy. Wielka jest piękność owej dzikiej i nieskalanej Pani Zwierząt, o jasnej cerze, długich do pasa, czarnych i puszystych włosach, oczach podobnych do lapis – lazuli, wysokiej i smukłej, a do tego szybszej i silniejszej od wielu ludzi. Dziwica nosi jaśniejącą gwiazdę na czole, białą suknię lamowaną srebrem, perły i srebrne ozdoby. Jej bronią są miecz, włócznia, łuk i strzały. Przemierza puszcze całej Sklawinii, a najchętniej Bliskiego Zachodu, polując razem ze sforami wiernych chartów, wyżłów, ogarów i brytanów. Jej serce nie zna trwogi, nawet przed najstraszniejszymi sługami Czarnoboga, jak drzewny potwór Grabiuk, czy walczący pod stanicami Czudy – Judy, niedźwiedź Wiaczesław, uzbrojony w olbrzymi młot. W erze dziesiątej wyszła za kniazia Krzesimira, ostatniego syna Novalsa i Aivalsy, rodząc mu synów i córki. Razem założyli w Międzyraju gród Jerycho, którego szczególnym patronem był Srebroń – ojciec Dziwicy i pan Księżyca. Po śmierci Krzesimira, Enka odzyskała dziewictwo mocą wody z zaczarowanego źródła i opuściwszy Jerycho wraz z dorosłymi już dziećmi, ponownie wstąpiła na junacki szlak, kładąc pokotem hufce strzyg, wąpierzy i leśnych Čortów’’ – Kosa Oppman ,,Perłowy latopis’’.