,,Białoszewski, Miron (1922 – 83), poeta, prozaik, dramatopisarz. W 1955 w mieszkaniu L. E. Stefańskiego założył z L. Heringiem i L. Murawską eksperymentalny Teatr na Tarczyńskiej (następnie nazwany Teatrem Osobnym, istniejącym do 1963). W twórczości prezentował groteskowe widzenie świata codzienności, stosował radykalne eksperymenty językowo – poetyckie. Jest zaliczany do przedstawicieli tzw. poezji lingwistycznej, dla której gł. odniesieniem jest mowa potoczna. Zbiory, m.in. Obroty rzeczy (1956), Było i było (1965), utwory dramatyczne Teatr Osobny (1971), proza Donosy rzeczywistości (1973), Szumy, zlepy, ciągi (1976), Pamiętnik z powstania warszawskiego (1970), Zawał (1977), Konstancin (1991). Tłumaczenia m.in. na języki ang., niem., franc., włoski’’ - ,,Encyklopedia Powszechna Wydawnictwa Gutenberga tom 23 Suplement A do Chiny’’
Z trudną poezją Mirona Białoszewskiego (nazwanego w mowie pogrzebowej ,,superlatywą człowieka’’) zetknąłem się na lekcjach języka polskiego w gimnazjum i liceum. O jego skłonnościach homoseksualnych nikt wówczas w szkole nie mówił; zresztą nie za go cenimy.
W 2002 r. z własnej nieprzymuszonej woli sięgnąłem po ,,Pamiętnik z powstania warszawskiego’’. W pamięci utkwił mi zwłaszcza podziw Autora dla bohaterskich sióstr sakramentek, które zaopatrywały w mięso głosującą ludność walczącej stolicy.
Wiersze Białoszewskiego wywarły wpływ na tworzoną przeze mnie mitologię slawianistyczną. To z nich pochodzi Natchniuza – rzekoma słowiańska Muza natchnienia (wzmianka o niej pojawia się w moim opowiadaniu ,,Dunaj i Dana’’), a także Śpiwko i Śpiawnia; bohaterowie baśni Mistrza Mirona (odsyłam do dostępnego na tym blogu opowiadania ,,Śpiwko i Śpiawnia’’).
Po raz pierwszy z jego twórczością się również spotkałem w gimnazjum w postaci fragmentów ''Pamiętnika z Powstania Warszawskiego''. Potem w swojej maturze ustnej prezentacji posłużyłem się odniesieniem do wyżej wymienionej książki...
OdpowiedzUsuń