,, […] Atlantyda z wolna stała się synonimem wszystkich utraconych światów i utopii, o jakich kiedykolwiek krążyły podania, wtopionych w tygiel mitów wszystkich kultur. […] Nic więc dziwnego, że wiele pojawiło się akademickich (i tych mniej uczonych) teorii co do prawdziwej lokalizacji zaginionej rasy: chciano ją widzieć między innymi w Peru, Indiach Zachodnich, w Antarktyce, wśród Wysp Kanaryjskich, na Kubie, w Indonezji, Nigerii, Maroku, na Cyprze, Cejlonie, Sardynii, w Ameryce Północnej, a nawet w Kanale La Manche’’ - Edward Brooke – Hitching ,,Atlas lądów niebyłych. Największe mity, zmyślenia i pomyłki kartografów’’
Henry Kuttner (1915 – 1958) był amerykańskim pisarzem science fiction, fantasy i horroru. Napisał min. ,,Tubelerczykom spełły fajle’’, ,,Krainę Mroku’’, ,,Pegaza’’, ,, Maskę Kirke’’, ,,Księgę Ioda’’ i inne.
W 2010 r. przeczytałem po raz pierwszy jego zbiór opowiadań heroic fantasy ,,Elak z Atlantydy’’ (ang. ,,Elak of Atlantis’’).
Akcja rozgrywa się w zamierzchłej przeszłości na tytułowej Atlantydzie. Był to kontynent, którego linia brzegowa przypominała zarys serca. Znajdowało się na nim Morze Wewnętrzne i Jezioro Centralne. Atlantyda podzielona była na wiele państwa takich jak: Cyrena (położona najdalej na północy), Posejdonia, San – Mu (nawiązanie do Mu, jednego z zatopionych kontynentów z mitologii teozoficznej), Kiriath i Amenalk (odpowiednik dawnej Szkocji). Wyspę Krenos u wybrzeży Atlantydy zamieszkiwali Piktowie; prastara rasa ciemnoskórych karłów, nie posiadających żadnego owłosienia. Piktowie składali krwawe ofiary z ludzi. Zagrożeniem dla Atlantydy były najazdy Wikingów. Co ciekawe historyczni Wikingowie działali dopiero we wczesnym średniowieczu, podczas gdy mityczna Atlantyda miała zatonąć w głębokiej starożytności. Najwyraźniej Autor bardzo swobodnie traktował materię historyczną.
Mieszkańcy kontynentu czcili licznych bogów, których Autor zaczerpnął z różnych wierzeń. Byli to:
- Isztar; asyryjska i babilońska bogini miłości i wojny,
- Mider; celtycki bóg z Irlandii, jeden z władców świata podziemnego, w utworze Kuttnera miał osiem palców u dłoni i władał ogniem, w jednej ze scen uratował Elaka z krainy zwanej Ragnarökiem,
- Bal (Baal); kanaanejski bóg burzy),
- Eblis; na Atlantydzie czczony jako bóstwo chtoniczne, zaś w islamie uważany za przywódcę złych duchów,
- Posejdon; grecki bóg morza,
- Dagon; filistyński bóg morza, pół – człowiek, pół – ryba, który na Atlantydzie cieszył się bardzo złą sławą. Mocno przypominał Dagona z mitologii Cthulhu.
Bogowie Wikingów tacy jak Odyn i Thor byli przez atlantydzkich druidów uważani za demony.
Tytułowym bohaterem był wojownik Elak (imię to nosił jeden z synów Attyli). Początkowo nazywał się Zeulas. Był bratem Orandera, króla Cyreny. Obaj bracia byli pasierbami Noriana. Zeulas (późniejszy Elak), sprowokowany przez ojczyma, zabił go w uczciwej walce. Następnie udał się na wygnanie. Ostatecznie zasiadł na tronie Cyreny po śmierci Orandera. W jego wędrówkach towarzyszyli mu przyjaciela; karzeł Lycon i druid Dalan, oraz kochanka, wojowniczka Velia. Ta ostatnia była żoną okrutnego księcia Garnicora, który poślubił ją wbrew jej woli i traktował jak niewolnicę.
Na swojej drodze Elak spotkał wiele istot fantastycznych takich jak: skrzydlaty wąż, Solonala; urodziwa kobieta – faun, podstępny czarnoksiężnik o imieniu Elf, dzieci Dagona (przypominały nieco ośmiornice), demon Karkora Blady oraz jego matka, dobra, morska czarodziejka Mayana, córka Posejdona.
Jest to bardzo udana heroic fantasy czerpiąca z dorobku R. E. Howarda i H. P. Lovecrafta. Jej bohater przypominający nieco Conana, jednocześnie niczym ideał średniowiecznego rycerza darował życia pokonanemu przez siebie wrogu, księciu Garnicorowi. Elak bardzo kochał swego brata i ratował go z opresji, np. wtedy gdy Orander był zwodzony czarami Elfa. Scena ta pokazuje, że boskość, którą Elf kłamliwie obiecywał młodemu królowi, tak naprawdę przerasta każdego człowieka. Jest to więc motyw bardzo chrześcijański ;).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz