Św. Jan Chrzciciel i smok

,,Palca tego z Antyjochii było dostano, gdzie był smok wielki za boga czczony i co rok mu człowieka na ofiarę zabijano. A gdy na córkę jednego chrześcijanina padł los, on córki żałując polecił się ś. Janowi Chrzcicielowi i na uczczenie ręki jego szedszy, którą w Antyjochii chowano, palec u niej ugryzł i córce dał, aby go w paszczękę smoka na się otworzoną wrzuciła; tak uczyniła i zaraz smok zdechł, a palec ów cudami słynął'' - J. Kwiatkiewicz ,,Roczne dzieje kościelne od Roku Pańskiego 1198 aż do lat naszych...'', Kalisz 1695 (cytowany ustęp dotyczy roku 1403).

Mówiąca czaszka

,,Pewnego dnia św. Makary znalazł czaszkę zmarłego i pomodliwszy się nad nią zapytał ją, do kogo należała za życia. Odpowiedziała mu, że była głową poganina. Wtedy Makary spytał: Gdzie jest teraz twoja dusza? W piekle - odrzekła czaszka'' - bł. Jakub de Voragine ,,Złota legenda''

Rzeka Sabbaticus

,,Kiedy płynie, toczy wartko obfite wody, później przez sześć dni wcale źródła jej nie zasilają i widać tylko zupełnie suche łożysko. Lecz siódmego dnia płynie tak samo jak poprzednio, jakby nie było żadnej zmiany i, jak zauważono, powtarza się to ściśle według tego porządku. Dlatego też nazwano ją Rzeką Sabbatową, które to miano nadano jej od siódmego dnia, który u Żydów jest dniem świętym'' - Józef Flawiusz ,,Wojna żydowska''

Uroboros

,,Kiedy chcą przedstawić świat, malują węża naznaczonego różnobarwnymi łuskami, który pożera swój ogon. Poprzez łuski wskazują na gwiazdy w kosmosie. Zwierzę to jest niezwykle ciężkie - tak jak ziemia, niezwykle gładkie - jak woda; każdego roku zrzuciwszy starą skórę obnaża się i odnawia, tak jak podlegający zmianie na świecie cykl roczny. To, że używa jako pokarmu własnego ciała, oznacza, że wszystkie rzeczy, które zrodzone są w świecie przez Boską opatrzność, z jej powodu znowu podlegają ubywaniu'' - Horapollon ,,Hieroglify''

Niedolizany niedźwiadek

,,To, co urodziła [niedźwiedzica], przypomina ochłap mięsa, nie ma rozwiniętych członków, jest nieuformowane i bezkształtne. Ale matka je kocha, uważa za swoje dziecko, ogrzewa pomiędzy udami, gładzi językiem, formuje członki aż z wolna przybierze ono normalną postać'' - Elian ,,O właściwościach zwierząt''

,,Ciało [młodych] jest białe i bezkształtne, niewiele większe są od myszy, bez oczu i sierści - jedynie pazury wystają. Samice pomału kształtują je przez lizanie'' - Pliniusz Starszy ,,Historia naturalna''

Pyralis

,,Na Cyprze, gdzie się wypala rudę miedzi i gromadzi się ją przez wiele dni, tworzą się w ogniu skrzydlate zwierzątka, nieco większe od wielkich much - skaczą i chodzą przez ogień. [...] te zwierzątka umierają, gdy się je oddzieli [...] od ognia'' - Arystoteles ,,Zoologia''

Trylobity i staroraki

Stawonogi wkroczyły, a raczej wpłynęły na scenę historii naturalnej w kambrze. Ich wczesnymi przedstawicielami były trylobitowce – zróżnicowana gromada kopalnych zwierząt przypominających nieco współczesne stonogi. One również potrafiły się zwijać w samoobronie. Ich ciała były owalne i spłaszczone. Miały charakterystyczne, półksiężycowate wycięcie na głowie. Ostatnie trylobity wyginęły w permie, kiedy to dobiegł kresu paleozoik. Ich skamieliny znajdują się min. w Muzeum Ziemi w Warszawie.

W sylurze obok trylobitów pojawiły się staroraki, których najbardziej znanym przedstawicielem był eurypterus. Największe okazy osiągały dwa, a nawet cztery metry długości! Ich ciała były wydłużone; głowa zaokrąglona, małe szczypce, para grubych odnóży i 8 pozostałych odnóży krocznych. Odwłok był zwieńczony ostrym kolcem. Staroraki były wymarłym morskim odpowiednikiem skorpionów.