,,
[…] Atlantyda z wolna stała się synonimem wszystkich utraconych
światów i utopii, o jakich kiedykolwiek krążyły podania,
wtopionych w tygiel mitów wszystkich kultur. […] Nic więc
dziwnego, że wiele pojawiło się akademickich (i tych mniej
uczonych) teorii co do prawdziwej lokalizacji zaginionej rasy:
chciano ją widzieć między innymi w Peru, Indiach Zachodnich, w
Antarktyce, wśród Wysp Kanaryjskich, na Kubie, w Indonezji,
Nigerii, Maroku, na Cyprze, Cejlonie, Sardynii, w Ameryce Północnej,
a nawet w Kanale La Manche’’ - Edward Brooke – Hitching ,,Atlas
lądów niebyłych. Największe mity, zmyślenia i pomyłki
kartografów’’
Henry
Kuttner (1915 – 1958) był amerykańskim
pisarzem science fiction, fantasy i horroru. Napisał min.
,,Tubelerczykom
spełły fajle’’,
,,Krainę Mroku’’,
,,Pegaza’’,
,, Maskę Kirke’’,
,,Księgę Ioda’’
i inne.
W
2010 r. przeczytałem po raz pierwszy jego zbiór opowiadań
heroic fantasy ,,Elak z Atlantydy’’ (ang.
,,Elak of Atlantis’’).
Akcja
rozgrywa się w zamierzchłej przeszłości na tytułowej
Atlantydzie. Był to kontynent, którego linia brzegowa przypominała
zarys serca. Znajdowało się na nim Morze Wewnętrzne i Jezioro
Centralne. Atlantyda podzielona była na wiele państwa takich jak:
Cyrena (położona najdalej na północy), Posejdonia, San – Mu
(nawiązanie do Mu, jednego z zatopionych kontynentów z mitologii
teozoficznej), Kiriath i Amenalk (odpowiednik dawnej Szkocji). Wyspę
Krenos u wybrzeży Atlantydy zamieszkiwali Piktowie; prastara rasa
ciemnoskórych karłów, nie posiadających żadnego owłosienia.
Piktowie składali krwawe ofiary z ludzi. Zagrożeniem dla Atlantydy
były najazdy Wikingów. Co ciekawe historyczni Wikingowie działali
dopiero we wczesnym średniowieczu, podczas gdy mityczna Atlantyda
miała zatonąć w głębokiej starożytności. Najwyraźniej Autor
bardzo swobodnie traktował materię historyczną.
Mieszkańcy
kontynentu czcili licznych bogów, których Autor zaczerpnął z
różnych wierzeń. Byli to:
-
Isztar; asyryjska i babilońska bogini miłości i wojny,
-
Mider; celtycki bóg z Irlandii, jeden z władców świata
podziemnego, w utworze Kuttnera miał osiem palców u dłoni i władał
ogniem, w jednej ze scen uratował Elaka z krainy zwanej Ragnarökiem,
-
Bal (Baal); kanaanejski bóg burzy),
-
Eblis; na Atlantydzie czczony jako bóstwo chtoniczne, zaś w islamie
uważany za przywódcę złych duchów,
-
Posejdon; grecki bóg morza,
-
Dagon; filistyński bóg morza, pół – człowiek, pół – ryba,
który na Atlantydzie cieszył się bardzo złą sławą. Mocno
przypominał Dagona z mitologii Cthulhu.
Bogowie
Wikingów tacy jak Odyn i Thor byli przez atlantydzkich druidów
uważani za demony.
Tytułowym
bohaterem był wojownik Elak (imię to nosił jeden z synów Attyli).
Początkowo nazywał się Zeulas. Był bratem Orandera, króla
Cyreny. Obaj bracia byli pasierbami Noriana. Zeulas (późniejszy
Elak), sprowokowany przez ojczyma, zabił go w uczciwej walce.
Następnie udał się na wygnanie. Ostatecznie zasiadł na tronie
Cyreny po śmierci Orandera. W jego wędrówkach towarzyszyli mu
przyjaciela; karzeł Lycon i druid Dalan, oraz kochanka, wojowniczka
Velia. Ta ostatnia była żoną okrutnego księcia Garnicora, który
poślubił ją wbrew jej woli i traktował jak niewolnicę.
Na
swojej drodze Elak spotkał wiele istot fantastycznych takich jak:
skrzydlaty wąż, Solonala; urodziwa kobieta – faun, podstępny
czarnoksiężnik o imieniu Elf, dzieci Dagona (przypominały nieco
ośmiornice), demon Karkora Blady oraz jego matka, dobra, morska
czarodziejka Mayana, córka Posejdona.
Jest
to bardzo udana heroic fantasy czerpiąca z dorobku R. E. Howarda i
H. P. Lovecrafta. Jej bohater przypominający nieco Conana,
jednocześnie niczym ideał średniowiecznego rycerza darował życia
pokonanemu przez siebie wrogu, księciu Garnicorowi. Elak bardzo
kochał swego brata i ratował go z opresji, np. wtedy gdy Orander
był zwodzony czarami Elfa. Scena ta pokazuje, że boskość, którą
Elf kłamliwie obiecywał młodemu królowi, tak naprawdę przerasta
każdego człowieka. Jest to więc motyw bardzo chrześcijański ;).
