Alchemia arabska

,, [...] hermetyzm i alchemia dotarły na Zachód dzięki pismom arabskim; część z nich stanowiły dzieła oryginalne. Zdaniem Stapletona alchemia aleksandryjskiego Egiptu rozwijała się najpierw w Harranie, w Mezopotamii. Hipoteza ta jest sporna, ale jej zasługą jest wyjaśnienie pochodzenia alchemii arabskiej. W każdym razie jednym z pierwszych i najsłynniejszych alchemików arabskojęzycznych jest Dżabir ibn Hajjan, słynny Geber łacinników. Holmyard utrzymuje, że żył on w [...] VIII wieku i był uczniem Dżafara, VI imama. Zdaniem Paula Krausa, który poświęcił mu monumentalną monografię, było tu paru autorów (pod jego imieniem krąży zbiór obejmujący około 3000 tytułów), żyjących mniej więcej w [...] IX - [...] X wieku. Corbin stosownie naświetlił środowisko szyickie i ezoteryczne, w którym rozwijała się alchemia Dżabira. W istocie jego 'nauka o wadze' pozwalał odkryć w 'każdym ciele relację istniejącą między tym, co jawne, i tym co ukryte (zahir i batin, egzoteryką i ezoteryką)'. Wydaje się jednakże, że cztery traktaty Gebera, znane w przekładzie łacińskim, nie są dziełem Dżabira.
  Pierwszych przekładów z arabskiego na łacinę dokonał w Hiszpanii około 1150 roku Gerard z Cremony. Sto lat później alchemia była dostatecznie znana, gdyż została włączona do Encyklopedii Wincentego z Beauvais. Jeden z najsłynniejszych traktatów, Tabula Smaragdina, był wyjątkiem z dzieła znanego pod tytułem Księga tajemnicy Stworzenia. Równie słynne są Turba Philosophorum, przekład z arabskiego, oraz Picatrix, napisany po arabsku w XII wieku. Nie warto nadmieniać, że wszystkie te książki, mimo opisywanych w nich substancji, przyrządów i operacji laboratoryjnych, są przeniknięte ezoteryzmem i gnozą. Wielu mistyków i mistrzów sufickich, wśród nich Al - Halladź, a przede wszystkim Awicenna i Ibn Arabi, przedstawiało alchemię jako prawdziwą technikę duchową. Brak nam jednak dostatecznej wiedzy o rozwoju alchemii w krajach muzułmańskich po XIV wieku. [...]'' - Mircea Eliade ,,Historia wierzeń i idei religijnych tom III Od Mahometa do Wieku Reform''

Joachim z Fiore

,, […] niechby sobie Piotr de Bielau i jego komiltoni czytywali na zdrowie Wiklefa, Husa, Arnolda z Brescii i Joachima z Fiore. Bo Joachim z Fiore tak, ale nie Fra Dolcino, nie ciompi, nie żakeria [...]’’ - Andrzej Sapkowski ,,Narremturm’’

Joachim z Fiore (właśc. Gioachine da Fiore, ok. 1135 – 1202) był benedyktyńskim opatem z Kalabrii. Jego wydane w XVI wieku w Wenecji dzieła to: ,,Harmonia Nowego i Starego Testamentu’’, ,,Wykład Apokalipsy’’ i ,,Psalterium dziesięciostrunne’’. Ponadto krążyły w obiegu liczne apokryfy podpisane jego imieniem. Początkowo cieszył się szacunkiem trzech papieży i króla Anglii Ryszarda Lwie Serce (1157 – 1199). Po śmierci został jednak uznany za heretyka, choć jeszcze Dante (1265 – 1321) pisząc ,,Boską komedię’’ umieścił go w Raju.

Joachim z Fiore zasłynął wprowadzoną przez siebie nową historiozofię. Podzielił historię na trzy epoki podlegające poszczególnym osobom Trójcy Świętej:

- Era Ojca, przypadająca na czasy Starego Testamentu charakteryzowała się lękiem przed surowym Prawem,

- Era Syna, trwająca od narodzenia Jezusa Chrystusa do roku 1260 miała charakteryzować się dominacją wiary głoszonej przez Kościół katolicki; epoka ta miała trwać przez 42 pokolenia, z których każde istniało po 30 lat,

- Era Ducha Świętego rozpoczęta w 1260 roku, miała charakteryzować się miłością, radością i wolnością. Jej nadejście miały poprzedzać trzy i pół letnie rządy Antychrysta, pokonanego przez świętego papieża i mocno uduchowionych kaznodziejów i eremitów. Ostatecznie jednak Trzeci Wiek też miał zakończyć się tragicznie, bowiem pełne zwycięstwo Dobra miało nastąpić dopiero po Sądzie Ostatecznym.

Został uznany za heretyka z racji kwestionowania zasadności istnienia instytucji kościelnych. Szczególnie przyczynił się do tego skandal jakim było opublikowanie w 1254 r. ,,Wprowadzenia do Wiecznej Ewangelii’’ przez franciszkanina Gerarda z Borgo San Donnino (? - 1276). Joachimicki sposób rozumienia Trójcy Świętej został oficjalnie potępiony w 1215 r., zaś całą doktrynę ostatecznie zanegował papież Aleksander IV (1199 – 1261) w 1263 r.

Historiozofia Joachima z Fiore przez wieki wywierała wpływ na heretyckie ruchy fraticellich, begardów i beginek, na alchemika Arnolda de Villanova (1240 – 1311), oraz na filozofów: Gottholda Ephraima Lessinga (1729 – 1781), Augusta Comte’a (1798 – 1857). Johanna Gottlieba Fichtego (1762 – 1814), Georga Wilhelma Friedricha Hegla (1770 – 1831) i Friedricha Wilhelma Schellinga (1775 – 1854).

Swoją drogą zastanawiam się jak Joachim z Fiore oceniałby pentekostalizację (uzielonoświątkowienie) chrześcijaństwa, gdyby dożył XXI wieku?