,,MIKUŁA SIELANINOWICZ w mit. wschsłow. bohater bylinny, pogodny i mocarny chłop (otczestwo Mikuły znaczy 'Syn Kmiecia'), który podczas orki dęby zwalał w bruzdy. Jego własnością był miech z zaklętym w nim ciężarem ziemi, z którym próbował się zmierzyć → Swiatogor. Klonowej sochy Mikuły nie mogła ruszyć z miejsca cała drużyna → Wolgi, ani nawet sam Wolga, właściciel zaś z łatwością rzucał nią jedną ręką. Uległ namowom Wolgi i został jego drużynnikiem (wraz z innymi chłopami?). Towarzyszył wodzowi w ataku na Kurżow (albo Gurczew) i swoje siły (chłopskie oddziały?) utracił na podstępnie podrąbanych mostach'' - Andrzej M. Kempiński ,,Encyklopedia mitologii ludów indoeuropejskich''
,,MICHAJŁO POTOK w mit. wschsłow. bohater bylinny. Poślubił pogańską księżniczkę - czarodziejkę zdolną do przybierania ptasiej postaci, Marię Białą Łabędzicę (nazywa się ją też Awdotią Lichodiejewną, tj. 'Czyniącą Zło'), stawiając dwa warunki: jej chrzest i zgodę na wspólny pogrzeb bez względu na to, kto z nich pierwszy umrze; [...]. Pierwsza zmarła Maria i Michajło dał się z nią pogrzebać, biorąc ze sobą zapasy jadła na trzy lata i zaopatrując się we własnoręcznie wykonane kleszcze. W podziemnym grobowcu pokonał nimi żmiję, zmusił ją do dostarczenia żywej wody, wskrzesił żonę i wraz z nią wydostał się na światło dzienne. Wkrótce jednak Maria porzuciła go dla najeźdźcy, 'pięknego króla' Iwana Okulewicza. Michajło trzykroć wyprawiał się po małżonkę, ale ona trzykroć go oszukała, napoiła czarodziejskim winem i najpierw pogrzebała, a później zmieniła w kamień. Nieszczęsnego uratowali druhowie. Trzecia wyprawa Potoka skończyła się jego przybiciem czterema gwoździami do murów miejskich (Marii zabrakło piątego, 'serdecznego' gwoździa). Uratowała go siostra Iwana Okulewicza, Anastazja, która usunęła gwoździe kleszczami. Michajło ściął niewierną żonę i poślubił swoją wybawicielkę'' - Andrzej M. Kempiński ,,Encyklopedia mitologii ludów indoeuropejskich''
,,MARDAGAYL (orm. 'człowiek - wilk') w mit. orm. człowiek (zwykle kobieta) skazany na przeistoczenie się w wilka. Gdy bóg chciał pokarać kobietę, zmuszał ją do skosztowania spadającego z nieba jak grad jadła dla wilków, po czym zrzucał na nią wilczurę: czyniło to z niewiasty wilka na wszystkie noce w ciągu 7 lat. Po ich upływie skóra znikała w niebiosach, a kobieta wracała do swej właściwej postaci. Z mardagaylami wiąże się astralny mit (zdegradowany do legendy etiologicznej) o powstaniu Drogi Mlecznej: onegdaj pewna kobieta - mardagayl zamierzała pożreć swego gościa, ten zaś pchnął ją w pierś kindżałem; mleko, które trysnęło z rany, utworzyło Drogę Mleczną'' - Andrzej M. Kempiński ,,Encyklopedia mitologii ludów indoeuropejskich''
