,,Tarzan to symbol przekonania o wyższości naszej rasy nad resztą królestwa zwierząt. Nawet człowiek porwany z przyczółka cywilizacji wychowany przez niecywilizowane bestie dominuje i podporządkowuje sobie dziką dżunglę. Natura bierze górę nad wychowaniem’’ - Allan Lazar, Dan Karlan, Jeremy Salter ,,101 postaci, które zmieniły świat, choć nigdy nie żyły’’
Od sierpnia do października 2021 r. oglądałem amerykański serial lost race/ fantasy ,,Nowe przygody Tarzana’’ (ang. ,,Epic Adventures of Tarzan’’) z lat 1996 – 1997, zrealizowany na podstawie cyklu powieści E. R. Burroughsa (1875 – 1950). 1
Akcja rozgrywa się ok. 1912 r. w Afryce Wschodniej, Paryżu, Maroku, Ameryce Środkowej, w Oparze, podziemnej krainie Pellucidarze2, oraz na planecie Amtar (Wenus). 3
W rolę tytułowego bohatera wcielił się Joe Lara (1962 – 2021). Tarzan był angielskim Lordem Greystoke, który zdecydował się na powrót do Afryki; potężnie zbudowanym, młodym mężczyzną o długich włosach, odzianym w przepaskę biodrową i … wysokie buty. W czasie całego pobytu w dziczy tęsknił za Jane Porter, którą bardzo kochał. Szanował miejscowe tradycje i bronił słabszych.
Najlepszym przyjacielem Tarzana był Murzyn Timba; postać nieco komiczna, a zarazem bardzo pozytywna. Nosił chrześcijańskie imię Joshua i pochodził z plemienia Wagambich. Studiował w Europie. Znał min. łacinę, której nauczył się na Uniwersytecie w Rzymie. Jednocześnie nie potrafiłby przeżyć w dżungli. Po powrocie do Afryki został wodzem swojego plemienia, któremu zamierzał nieść oświatę. Któregoś dnia jego plemię znikło w niewyjaśnionych okolicznościach, zaś Timba przeżywający liczne przygody u boku Tarzana wciął miał nadzieję, że je odnajdzie.
Niezwykli ludzie:
Wśród antagonistów Tarzana znajdowała się sekta ludzi gepardów. Twórcy serialu najwyraźniej mieli problemy z odróżnianiem gepardów od lampartów. 4 Był to ,,tajny oddział wojowników z różnych plemion’’, którzy składali ludzi w ofierze Sheetah – Demonowi Gepardowi. Ludzie ci byli opętani. Zaatakowali w nocy wioskę, której wodzem był Timba. Porwali dwie dziewczyny z plemienia Wazirów oraz przebywającego w ich wiosce Tarzana. Skuty łańcuchami Tarzan był biczowany. Ludzie gepardy zostali uwolnieni od wpływu demona, kiedy Tarzan pokonał ich królową.
Potomkowie rzymskich legionistów schwytali kobietę, zaś Tarzan stanął w jej obronie. Nazywała się ona Atena (imię greckiej bogini mądrości, rzymskiej Minerwy). Rzymianie chcieli ją zabić jako zdrajczynię. Na ich czele stał samozwańczy cesarz Klaudiusz (nie mylić z historycznym władcą Rzymu, żyjącym w latach 10 p. n. e. - 54 n. e.), który według słów Ateny ,,wygnał wszystkich walczących o wolność’’. Rzymianie pojmali Timbę. Siedzibą Klaudiusza było Castrum Mare; miasto zbudowane w starożytności, aby chronić jedyne dziecko Kleopatry (69 p. n. e. - 30 p. n. e.) i Marka Antoniusza (83 p. n. e. - 30 p. n. e.) przed zemstą Juliusza Cezara (100 p. n. e. 44 p. n. e.), co nawiasem mówiąc jest historyczną bzdurą. Chłopca wysłano w głąb Afryki wraz z ochraniającym je legionem). Klaudiusz wprowadził krwawe walki na arenie cyrku i skazywał swoich wrogów na ukrzyżowanie. Jego bratem był Augustus – prawowity cesarz prześladowany przez uzurpatora, którego imię nawiązuje do pierwszego rzymskiego cesarza, Oktawiana Augusta (63 p. n. e. - 14 n. e.). Augustus próbował zabić wyrodnego brata, lecz w dobrej wierze przeszkodził mu Timba. W nagrodę Klaudiusz mianował Murzyna swoim nadwornym historykiem. Augustus miał walczyć na arenie, lecz odrzucił broń. Walczący z nim gladiator odmówił zabicia bezbronnego cesarza za co obaj zostali uśmierceni przez innego gladiatora – Kaskę. Timba opuścił dwór Klaudiusza i został z jego rozkazu wtrącony do więzienia. Również Tarzan został zmuszony do walki z gladiatorem. Pokonał go i wbrew woli cesarza darował mu życie. Potem Klaudiusz kazał Tarzanowi i Timbie walczyć ze sobą, a gdy odmówili walki, chciał ich obu zastrzelić z kuszy. Na szczęście Tarzan złapał bełt w locie. Atena będąca córką Augustusa, stanęła na czele buntu przeciw wujowi. Obaliła go i na prośbę Tarzana uwięziła zamiast zabijać.
Tarzan obronił przed spaleniem na stosie Murzynkę oskarżoną o sprowadzenie czarami suszy (niestety takie polowania na czarownice są problem bardzo aktualny również we współczesnej Afryce). Wówczas plemienny czarownik zamienił go w goryla. Potem bohater odzyskał ludzką postać, zaś pohukiwanie sowy zwiastowało jego śmierć. Niedługo potem zaatakował go goryl. Tarzanem opiekowała się znachorka, którą uratował przed spaleniem na stosie. W wyniku klątwy szamana cierpiał na rozdwojenie jaźni: na osobowość dziką i cywilizowaną. Z tego powodu utracił przyjaźń zwierząt.
Murzyńska czarodziejka w białej szacie, mająca magiczne berło, wystrzeliła z niego promień, który spalił potwora z jeziora atakującego Tarzana i niepełnosprawną dziewczynkę.
Królowa La była piękną kobietą i władczynią Oparu. Jej przodkowie przybyli z Atlantydy. Władała małpoludami. Była kapłanką Płomiennego Boga i w czasie obrzędów nosiła maskę Ariosa; władcy Atlantydy. Posiadała magiczny, czerwony kryształ. Zamierzała poślubić Tarzana i złożyć w ofierze rzekomą Jane. Okazało się, że pod ukochaną Tarzana podszywała się zakochana w nim Joanna Kingsley. Później La spotkała Tarzana i Timbę w Zadu gdzie miało miejsce magiczne zaćmienie Słońca zwane Gniewem Zadu. La potrafiła leczyć rany (goiły się błyskawicznie nie zostawiając blizny). Z powodu masowego opętania plemienia Zadu, niebezpieczeństwo groziło ich władcy Calaborowi. La chciała odwieść Tarzana od walki ze złym duchem i proponowała mu azyl w Oparze. Tarzana i Timbę ścigali opętani wojownicy Zadu, potem władca dżungli ujrzał w świętym gaju Nami opętanego Calabora i przyszedł do Oparu prosić La o pomoc. Zły duch próbował opętać Tarzana. La zaprowadziła go do swojej prywatnej kaplicy (nigdy wcześniej żaden człowiek tam nie wchodził). Pobrała od niego próbkę krwi z palca, aby wykorzystać ją do sporządzenia eliksiru mającego pochłonąć zło. Potem dała Tarzanowi zaburzający widzenie napój miłosny, lecz ten znów odrzucił jej zaloty, aby pomóc Zadu. Uwięziła Tarzana, lecz ten uciekł używając prochu. Kiedy walczył z opętanym Celeborem, pomocny okazał się eliksir sporządzony przez La. Jego błękitne opary przepędziły złego ducha. Ostatnie słowa wypowiedziane przez La do Tarzana: ,,Zawsze jesteś tu mile widziany, nawet jeśli w sercu nosisz inną’’.
Murzyn Zimpala, syn króla M’Bonga nastawał na śmierć Tarzana, który zabił nożem w serce jego brata Kabangę, mszcząc śmierć swej małpiej matki, Kali. Zimpala nosił stalową rękawicę z pazurami. Używał amuletu w formie niebieskiego oka przekreślonego wężem, które wypaliło ślad na dłoni Tarzana i zamieniło się w węża. Potrafił się teleportować. Księżniczka Malo, której zawdzięczał swoje wskrzeszenie i magiczną moc, namawiała Zimpalę do do zaniechania zemsty na Tarzanie. Walcząc z Tarzanem w jaskini Senge, Zimpala początkowo odrzucał propozycję pojednania i przybierał postać potwora podobnego do lwa o siwej grzywie. Tarzan zranił go strzałą, a ten krwawił, bo nie chroniła go już magia księżniczki Malo. Ukochana Zimpali zgodziła się zwabić doń Tarzana. W ostatnim pojedynku Tarzan walczył nożem z Zimpalą zamienionym w potwora. Darował mu życie, przypominając sobie śmierć Kali. Odtąd Zimpala i Malo żyli szczęśliwie w wiosce Galani, zaś z dłoni Tarzana znikło odbicie amuletu.
Galani to nazwa plemienia czarnoskórych amazonek władających czarami. Ich mężczyźni wyginęli na wojnie. Zostały same kobiety, które w przeciwieństwie do swoich greckich odpowiedniczek, nikogo nie zabijały.
Muloc był uzdrowicielem w masce należącym do nieznanej rasy człowieka.
Ślepy czarownik był nazywany Tym, Który Widzi w Ciemnościach. Tarzan uratował go przed utonięciem, on zaś kpił z niego i kazał mu przynieść biały kamyk. Przeszkadzał mu w wykonaniu zadania, rzucając czary. Ciskał z dużej odległości ciernistą gałązką, czym zranił Tarzana w obie nogi. Potem za pomocą lalek voodoo sprowadził na niego atak goryli. Góry z białym kamykiem pilnowali stojący na szczycie wojownicy pomalowani na biało. Czarownik zesłał porywisty wiatr, który kręcił Tarzanem i zadawał zagadki: gdzie kończy się tęcza?, gdzie wąż zrzuca skórę?, czy pawian boi się skorpiona?. Ścigał Tarzana wybuchami ognia, oraz tryskającą wodą. Tarzan zwierzał się wojownikowi pomalowanemu na biało (postać ta stanowiła odbicie jego podświadomości). Ślepiec sprawił, że urwała się lina, za pomocą której Tarzan chciał przedostać się na sąsiednią skałę. Spadł na dno obok padliny słonia. Tarzan miał senną wizję bycia cywilizowanym człowiekiem Jackiem, w której ujrzał swoich zmarłych rodziców. Goryl robiąc sztuczne oddychanie wybudził go ze snu. Tarzan wszedł na górę i dostał od starca o długich, szarych włosach biały kamyk. Jest to nawiązanie do Apokalipsy św. Jana: ,,Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów. Zwycięzcy dam manny ukrytej i dam mu biały kamyk, a na kamyku wypisane imię nowe, którego nikt nie zna oprócz tego, kto [je] otrzymuje’’ - Ap 2,17. Napotkany starzec okazał się Tarzanem w sędziwym wieku. Stary Tarzan ukazał młodemu Tarzanowi wizję Nowego Świata, czyli cywilizacji technicznej w Afryce. Tymczasem czarownik wylewając wodę na ziemię sprawił, że Tarzan wpadł do wody i zgubił biały kamyk. Tarzan zanurkował, wydobył kamyk i oddał go czarownikowi. otrzymał za to od niego łuk i strzały co oznaczało inicjację na wojownika.
Asharianie byli podwodnymi ludźmi o białej skórze z zaginionego miasta Ashar. Ich mężczyźni byli łysi i nosili zielone mundury z maskami w kształcie ośmiornic (nawiązanie do Cthulhu 5). W podwodnym mieście mieszkały też piękne kobiety. Asharianami władał siwy król, którego berło stanowił trójząb. Tarzan został przez nich uwięziony na dnie jeziora razem z archeologiem Brianem i jego siostrą Helen. Brian został oskarżony o zamiar kradzieży klejnotu – Ojca Diamentów. Król Asharian skazał więźniów na śmierć głodową. Asharianie żywili się surowymi rybami i karmili nimi więźniów. Ojciec Diamentów skryty w relikwiarzu w kształcie ośmiornicy był symbolem życia i ,,należał do wszystkich’’. Hełmy umożliwiały im pobieranie tlenu z wody. Popadli w regres z powodu kultu fałszywego boga Prulora. Raz dziennie dzwon wzywał ich na medytację. Prulorem okazał się sam siwy król Asharian, który uwięził i pozbawił jednego oka swego opozycjonistę Herkufa. Potem za pomoc udzieloną Tarzanowi, Prulor skazał Herkufa na utopienie, lecz pokonany przez Tarzana sam zadał sobie śmierć. Okazało się, że Ojciec Diamentów cały czas spoczywał na piersi Herkufa, który objął władzę nad Asharianami.
Neandertalczyk Glak został postrzelony przez chciwego myśliwego Liona Drake’a. Tarzan bronił go i chciał się z nim zaprzyjaźnić, lecz nieufny jaskiniowiec pobił go i uciekł zostawiając fałszywe ślady, aby zmylić pościg. Tarzan chciał przeszkodzić w wywiezieniu Glaka do Europy. Pani antropolog litowała się nad człowiekiem pierwotnym i chciała go uwolnić, lecz Drake nie chciał się zgodzić. Kiedy Tarzan walczył z myśliwym, kobieta uwolniła Glaka. Neandertalczyk walczył z gorylem w jej obronie, lecz Tarzan ich pogodził. Glak zostawił w jaskini żonę i dziecko, które miało gorączkę, zaś Tarzan poszedł po lekarstwo dla maleństwa. Rodzina neandertalczyków uciekała łodzią przez jeziora przed bezwzględnym Drake’m.
Dziennikarz Dorgo był białym człowiek bez duszy, zaprzedanym diabłu. Nosił magiczne tatuaże przedstawiające broń, która się materializowała. Próbował zabić Tarzana w pociągu jadącym do Nairobi.
Istoty fantastyczne (i prehistoryczne):
Gigantyczny, zielony wąż mający zęby jadowe, zaatakował w świątyni Nikołaja Rokoffa, nieślubnego syna cara Mikołaja II (1868 - 1918) i jego sługę Aleksieja. Przewodnikiem obu Rosjan był biały starzec uwolniony z lochów łowcy niewolników Ahmeda Zeka. Wąż połknął Tarzana, lecz ten rozwarł siłą jego szczęki i wyszedł z nich.
W Pellucidarze żyły dinozaury np. welocyraptory czy apatozaury. Rokoff, Aleksiej i Arabowie za pomocą amuletu otworzyli portal do tej podziemnej krainy, zaś zadaniem Tarzana było go zamknąć, aby nie dopuścić do zagłady naszego świata.
Maharowie byli latającymi gadami z Pellucidaru, które potrafiły przybierać ludzką postać i żywiły się ludzkim mięsem. Na ich czele stała królowa Mora (jej imię jest nazwą słowiańskiego demona, inaczej zmory) mówiąca męskim głosem. Należał do niej klejnot Szkarłatne Oko, niegdyś własność królowej Romy (imię rzymskiej bogini, personifikacji Rzymu). Mora z pięknej kobiety zamieniła się w skrzydlatego gada, zaś jej dwórki również przybrały gadzią postać. Tarzan strzelał do nich z łuku. Mora zabrała Rokoffa przez portal do naszego świata. W kobiecej postaci potrafiła strzelać niebieskimi promieniami z oczu. Tarzan pokonał Morę w walce i wepchnął ją przez portal z powrotem do Pellucidaru. Następnie Timba wepchnął tam Rokoffa. Jakiś czas potem Maharowie zaczęły wydostawać się na powierzchnię i napadać na ludzi. Ich ofiary były pozbawione krwi. Łupem tych istot padł Iwan Rokoff (brat Nikołaja Rokoffa), który uciekał przed nimi z Pellucidaru. Nikołaj Rokoff początkowo obwiniał Tarzana za śmierć brata oraz ukradł ,,żelaznego kreta’’ - maszynę do podróżowania pod ziemią, wynalezioną przez słynnego naukowca Abnera Perry’ego. Tymczasem królowa Maharów zabiła koroner Avę Goodman i przybrała jej postać. Rokoff wyznał Tarzanowi, że zabił Morę, a władzę po niej odziedziczyła jej jeszcze okrutniejsza siostra (właśnie ona wyssała Iwana Rokoffa). Owa władczyni potworów zaatakowała gabinet Rosjanina i chciała odzyskać klejnot zapewniający nieśmiertelność, który ten jej ukradł. Tarzan zabrał klejnot królowej i Rokoffowi, po czym udał się razem z nim w podróż ,,żelaznym kretem’’ do Pellucidaru. Pojmali ich Sagotowie i zaprowadzili do lochu Maharów. Ava powiedziała, że zjadając ludzi ,,wyświadcza Ziemi przysługę’’ (można w tym widzieć krytyka fanatycznych ,,ekologów’’). Tarzan uwolnił więźniów królowej Maharów. Tymczasem jedna z tych złowrogich istot przybrała postać zaginionej matki Timby i chciała poróżnić przyjaciół, aby odzyskać klejnot (wmawiała Timbie, że Tarzan przyczynił się do zaginięcia plemienia Wagambi). Tarzan zabił Mahara podszywającego się pod matkę Timby, po czym razem z nim i Rokoffem opuścił Pellucidar ,,żelaznym kretem’’. Wówczas ścigający ich Mahara zaatakował maszynę. Rokoff oddał życie odciągając uwagę potwora. Tymczasem Tarzan i Timba wysadzili podziemny pojazd w powietrze, dzięki czemu wejście do Pellucidaru została zawalone.
Sagotowie (podobni do neandertalczyków) i Soranowie (przypominający ludzi współczesnych) byli dwoma szczepami zamieszkującymi Pellucidar. Ci pierwsi służyli królowej Maharów, a ci drudzy byli przez nią prześladowani.
Sheetah (ang. she – ona i cheetah – gepard) to imię Demona Geparda, który opętał Kali; porwaną w dzieciństwie córkę białych misjonarzy i królową sekty ludzi gepardów. Kali potrafiła zamieniać się w geparda. W ludzkiej postaci zraniła Tarzana żelaznymi pazurami. Skrycie kochała go i chciała uczynić zeń swojego niewolnika. Czerpała moc z ofiar składanych demonowi. Tarzan perswazją powstrzymał królową przed złożeniem ofiar i tak wypędził demona z jej ludu. Królowa zamieniła się w geparda i poszła sobie. Później do Tarzana zgłosił się ojciec opętanej przez nią dziewczyny – Robert Mc Calian, który z rozpaczy porzucił zawód misjonarza i rozpił się. Sheetah w postaci pół – zwierzęcej, pół – ludzkiej zaatakowała pijanego Roberta. Tarzan wzywał demona do wyjścia z Kali. Córka misjonarza znów była piękną dziewczyną. Tymczasem żądni zysku myśliwi próbowali pochwycić Sheetah w sieci. Tarzan zaprowadził Kali do Tego, Który Widzi w Ciemności, który przeprowadził na niej egzorcyzm poprzez ablucję w świętym źródle (symbol chrztu). Sheetah przyszła po Kali i zaatakowała Tarzana w jego chacie na drzewie. Tarzan rozbił jej wówczas lustro o głowę. Sheetah wydostała się z chaty Tarzana i zabiła obu polujących na nią myśliwych. Robert Mc Calin był gotów wydać się na pożarcie Sheetah, aby odciągnąć jej uwagę od córki (,,Nikt nie ma większej miłości, gdy ktoś oddaje życie swoje za przyjaciół swoich’’ - J 15, 13). Na szczęście demona odpędziła moc Słowa Bożego zapisanego w ,,Biblii’’.
Zielony, gadokształtny potwór prześladował plemię Ungalla. Zabił matkę chłopca imieniem Sipo. Miał długi język i schwytał nim blondynkę, która była rozbitkiem z samolotu. Tarzan obronił kobietę. Sipo choć był małym chłopcem, poszedł do dżungli, aby zabić bestię i pomścić matkę.
Lacerianie (łac. lacerta – jaszczurka) byli rasą hybryd człowieka i agamy kołnierzastej z Australii (też mieliskórną krezę wokół szyi). Nosili ubrania. Byli jajorodni i korzystali z inkubatora – daru europejskiego podróżnika, archeologa dr. Alberta Werpena, odkrywcy Szkarłatnego Diamentu, który kiedyś ich ocalił. Lacerianie darzyli go wielkim szacunkiem. Tymczasem Werpen potajemnie mordował Lacerian i wyrywał im serca, które zamieniały się w czerwone diamenty. Winą za swe zbrodnie obarczał plemię Ungalla, bowiem chciał doprowadzić do wojny między Murzynami a Lacerianami. W jaskini Werpen oskarżył Tarzana o zamordowanie kolejnego Lacerianina, którego sam wykończył. Tarzan oswobodził się z więzów, wziął Lacerianina jako zakładnika i ocalił mu życie przed strzałą wypuszczoną przez Sipo. Emma – narzeczona Werpena przypadkiem zdemaskowała go jak wyrywał serce Lacerianina. Organ ten zamienił się w Szkarłatny Diament. Tarzan obronił Emmę przed Werpenem. Walczył z nim na lecącym samolocie. Chciał wciągnąć na pokład spadającego Werpena. Ten jednak zginął nie chcąc puścić torby z diamentami. Ostatecznie doszło do wojny między Ungallami a Lacerianami.
Czarna orchidea była lekiem na dżumę, na którą zachorował Timba zaatakowany przez zarażonego goryla. Kwiat tak naprawdę … nie istniał. Szamanka poradziła Tarzanowi szukać czarnej orchidei ,,poza mgłą, w mrocznej głębinie nad wodospadem’’. W czasie wyprawy po kwiat, Tarzan został uśpiony przez białą mgłę. Zaopiekowali się nim Arabowie ubrani na biało. Piękna Arabka imieniem Nadia chciała zatrzymać go w obozie, zaś pozostali zamierzali przeszkodzić Tarzanowi w zdobyciu czarnej orchidei. W miejscu gdzie trafił Tarzan, Słońce zachodziło na zielono. Nadia chciała pod wpływem Tarzana opuścić nierealny świat. Arabowie uwięzili go w lochu, lecz Nadia pomogła mu w ucieczce. Postrzelił ją Ibako – czarnoskóry sługa jej ojca – lekarza. Tarzan zaniósł ranną Nadię do świątyni na wzgórzu, gdzie niegdyś jej ojciec prowadził badania. Arabowie okazali się zaginionymi poszukiwaczami czarnej orchidei. Tymczasem Tarzan sam zaraził się dżumą. Czarna orchidea była skryta iluzją białego kwiatu. Strzegł jej małpolud, który zaatakował Tarzana. Na szczęście wrócił z kwiatami i wskrzesił zmarłego Timbę. Potem wrócił do miejsca za mgłą, lecz nie znalazł już obozu Arabów. Odnalazł tylko zdrową już Nadię wpatrującą się w zachód Słońca.
W jeziorze żył potwór; stworzony przez królową Tabię, zielony humanoid o twarzy przypominającej czaszkę, który pochwycił mackami wędrującą z Tarzanem niepełnosprawną dziewczynkę wygnaną ze swego plemienia.
Inurianie byli rasą białych ludzi mieszkających wewnątrz wulkanu. Nie szkodziły im trujące gazy, tylko tlen. Byli niewolnikami królowej Tabii noszącej białą, jajowatą koronę. Nompi z ludu Inurian prosiła Tarzana o pomoc w obaleniu tyrańskiej królowej. Gdy odmówił, chciała się otruć, lecz powstrzymał ją i pomógł jej. Tarzan rozebrał wzniesioną z rozkazu Tabii tamę na rzece (przyczynę suszy i głodu). Trafił do niewoli i musiał pracować zakuty w kajdany. Tabia wzniosła magiczne bariery w więzieniu Tarzana i raziła go wiązką niebieskiej energii. Wulkan był zbudowany ze skał magnetycznych, przeto za pomocą magnesu Tarzan pozbył się kajdan. Tabia kazała wypuścić trujący gaz, aby zabić nim Tarzana i Nompi. Jej żołnierze pojmali Timbę i mieli go spuścić do lawy. Wówczas upokorzonemu Tarzanowi ukazała się utopiona dziewczynka i podała mu nóż. Tarzan pokonał Tabię (jej postać przybrał afrykański szaman). Za radą znachorki darował mu życie, zaś przeciwnik zniknął. Tarzan i Timba opuścili wnętrze wulkanu, zaś susza dobiegła końca.
Małpoludy z Oparu pochwyciły Tarzana i chciały go zabić na ołtarzu. Jak mówiła piękna królowa La: ,,w Oparianach płynie krew wielkich małp’’. Istoty te ścigały ukrywającego się Timbę. Kadż – kapłan – małpolud był zazdrosny o względy La i zamierzał zabić Tarzana. W czasie składania ofiary Kadż zaatakował swoją królową. Tarzan wyswobodził się ze sznurów i uratował ją. Wówczas La znów uwięziła Tarzan. Obiecała Kadżowi, że złoży w ofierze Jane, lecz Tarzan ją ocalił. Małpoludy szturmowały komnatę grobową gdzie przebywała La, zaś Tarzan chciał ją uratować. Zabił Kadża w walce (małpolud zginął spadając z wodospadu). Pokazując zwłoki Kadża, oznajmił małpoludom, że Płomienny Bóg uznaje tylko rządy La.
Senge był czarnoskórym starcem z rogami na głowie. Tarzan udał się do niego po radę jak walczyć z Zimpalą. Senge przekonywał w dżungli Tarzana do porzucenia zemsty i wybaczenia samemu sobie. Jak powiedział: ,,Zemsta nie jest słodka. Jedna rodzi drugą. Musisz wybaczyć’’. Senge to zagadkowa istota. Choć wyglądem przypominał diabła, postępował raczej jak anioł. Przypuszczam, że ego pierwowzorem mogły być jakieś stworzenia z wierzeń afrykańskich, klasyczne satyry i fauny, a może nawet.. słowiański bóg Weles.
Kukulkan był gadokształtnym bogiem Majów, odpowiednikiem azteckiego Quetzalcoatla. Osiadł w Afryce, gdzie władał rasą Ludzi – Węży. Tarzan udał się do Kukulkana po lekarstwo dla Tashi ukąszonej przez węża. Po przeniesieniu się magicznym sposobem do starożytnej Mezoameryki, Tarzan i Timba przekonali się, że Kukulkan był bogiem złym i żądnym władzy. Podszywał się pod uśpionego w dżungli Tarzana, przybrawszy jego postać. Tarzan powrócił dzięki księżniczce Ludzi – Węży rozczarowanej swym bóstwem. W pałacu zdemaskował i pokonał Kukulkana oraz oddaną mu sektę Ludzi – Węży. Ocalił też Timbę i Tashi przed złożeniem w ofierze.
Ludzie – Węże (możliwe nawiązanie do nagów z mitologii indyjskiej) nosili hełmy podobne do kaptura kobry i mieli twarze częściowo pokryte łuskami. Byli fanatycznymi wyznawcami Kukulkana, nie wahającymi się stosować niegodziwych środków w szerzeniu jego kultu. Stawiali sobie za cel powrót do Mezoameryki (umożliwić miał im to portal). Ich kobiety rytualnie tańczyły w kole trzymając w rękach pytona oraz nosiły na czołach ureusze (w starożytnym Egipcie była to oznaka władzy faraonów). Rasa ta potrafiła przybierać postać węży. Gdy jeden z nich chciał śmiertelnie ukąsić Tarzana, ten zabił go rzucając nożem. Wówczas martwy gad przybrał ludzką postać. Córka wodza Ludzi – Węży ugryzła Tarzana w szyję (miała kły jadowe). W Mezoameryce Majowie walczyli z Ludźmi – Wężami i uznali w Tarzanie boga Kukulkana. Tarzan – Kukulkan został otoczony czcią boską, lecz zamiast niej, pragnął tylko uzdrowienia Tashi. Murzynka została uzdrowiona dzięki kąpieli w magicznej studni Majów. W serialu pojawił się ahistoryzm, kiedy córka wodza Ludzi – Węży mówiła o ,,imperium Majów’’. W rzeczywistości Majowie nie posiadali jednego państwa, ale żyli w ,,państwach – miastach’’. Imperia stworzyli natomiast Aztekowie i Inkowie.
Goro był bogiem Księżyca. Nawiedził wodza Szambe w przeddzień bitwy, w której zginęli wszyscy mężczyźni i dał mu ikonę (idola). Dzięki niej duch Szambe może wracać do wioski i czuwać nad kobietami i dziećmi. Gdyby miała wybuchnąć nowa wojna ,,Mieszkaniec Ciemności zabierze ikonę, a plemię zostanie bez wodza’’. Ikonę Goro zabrali dwaj biali awanturnicy oraz lady Doren Parkstone. Na jej odwrocie była wyryta mapa prowadząca do skarbu. Skorzystała z niej Lady Parkstone, zaś skarbem, którego poszukiwała była fotografia jej ojca trzymającego ją jako niemowlę w ramionach (,,Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje’’ - Mt 6, 21).
Mieszkaniec Ciemności miał postać potężnego reptilianina, który zaatakował Timbę w świątyni pełnej skarbów. Złodzieje zginęli w pułapce elektrycznej i od zawieszonej kłody. Tarzan powiedział gadokształtnej istocie: ,,Goro należy do Waziri!’’, zaś stwór posłuchał i rozwiał się jak mgła.
Duchy Mbutu to członkowie plemienia ukarani za chciwość pożarciem przez górę.
Amtarianie byli noszący zbroję kosmitami z pustynnej i skalistej planety Amtar w Galaktyce Centroma. Jeździli motorami i samochodami. Mieli broń laserową i chemiczną. Posługiwali się telepatią i maścią błyskawicznie gojącą rany. M’Dome wyciągnęła jednego z nich ze studni, która była portalem prowadzącym na Amtar. Kosmici pojmali Tarzana, który wskoczył do studni, by ocalić M’Dome. Na Amtarze Tarzan spotkał antropologa Carsona Napiera (bohatera cyklu ,,Wenus’’ E. R. Burroughsa). Amtarianie porywali kobiety z plemienia Mboko, aby rodziły im potomstwo, ponieważ sami nie mogli się rozmnażać z powodu kwaśnych deszczy niszczących planetę. Król (jong) Amtarian imieniem Mintep (imię podobne do imion egipskich, nasuwa skojarzenia z bogami Minem i Thotem) był łysy i miał połyskliwą, szarą skórę. Inni Amtarianie mieli czarne włosy i fioletową skórę. Duare – córka Mintepa chciała poślubić Carsona Napiera, lecz ojciec zamierzał ją wydać za dowódcę straży. Carson Napier usiłował powstrzymać kwaśne deszcze za pomocą skonstruowanego przez siebie działa X83B. Timba wskoczył do studni i został uwięziony na Amtarze. M’Dome udało się uratować; wróciła do swojej wioski. Tarzan i Timba ponownie wskoczyli do studni, by uratować chorego Carsona Napiera uwięzionego z rozkazu Mintepa. Duare zdradziła Carsona, lecz pożałowała tego i razem z Tarzanem odnalazła formułę mającą powstrzymać kwaśne deszcze. Mintep postrzelił sam siebie celując w Napiera. Na odsiecz przybył Timba jadący samochodem i uzbrojony w laser. Wreszcie udało się wystrzelić z działa i uratować planetę. Spadł ożywczy deszcz. Carson postanowił zostać do końca życia na Amtarze z ukochaną Duare.
Tarban był stawonogiem z Amtaru podobnym do gigantycznego pająka. Mintep rzucił Napiera tej istocie na pożarcie, lecz Tarzan pokonał tarbana ratując antropologa.
Bestia z Dunali była wielka, czarna małpa napadająca kobiety. Z jej powodu biali osadnicy urządzali polowanie na małpy, w wyniku którego niewinny goryl został powieszony na szubienicy w mieście. Wzbudziło to gniew Tarzana. Tymczasem szeryf’ oskarżył go o morderstwo i aresztował. W obronie Tarzana stanęła kobieta, która uszła z łap bestii. Była nią ,,hybryda wielkiej małpy’’, która dała swej niedoszłej ofierze, Mary z Dunali kamyk (Tarzan powiedział, że było to ,,skamieniałe nasionko’’). Riccy – zamordowana właścicielka saloonu miała na dłoni wytatuowany baobab (drzewo, pod którym narodzili się pierwsi ludzie). Pośmiertnie zamieniła się w goryla i zaatakowała Tarzana. Bestią okazał się koroner – dr. Willer, który znał język wielkich małp i potrafił je pokonać w zapasach. Jest to nawiązanie do powieści Arthura Conana Doyle’a ,,Przypadek szalonego profesora’’ z 1923 r. (jej analizę może Czytelnik znaleźć w świetnej książce Bartłomieja Grzegorza Sali ,,W upiornym laboratorium. Homunkulus, golem, potwór Frankensteina, Mr Hyde i inni’’). Willer ,,znalazł sposób na zmutowanie siebie z małpą’’. Porwał Mary i chciał jej wstrzyknąć środek zamieniający w małpę. Kobieta miała stać się dlań nową Ewą. Willer (w połowie zamieniony już w goryla) kusił Tarzana obietnicą nieśmiertelności po wstrzyknięciu ,,hormonu antropoida’’, lecz bohater stłukł strzykawkę. Wówczas Willer cały zamienił się w bestię i zaatakował Tarzana. Mary uwolniła się z więzów i ukłuła bestię inną strzykawką, a wtedy małpolud umarł.
Demon gniewu próbował opętać Tarzana przeciwstawiającego się działalności francuskiej nauczycielki, panny Beatrice Dubois. Miał postać przezroczystego człowieka zostawiającego czerwony ślad stopy. Zmaterializował się dzięki czarom Quebe – syna szamana, chłopca, który chciał uczyć się w szkole. Tarzan chciał zabić swój gniew, lecz szaman ostrzegł go, że wówczas zabiłby samego siebie. Rozgniewany Tarzan zdemolował szkołę i zaatakował nauczycielkę. Gdy zasnęła, posprzątał po sobie i wyszedł. Wszedł do szkoły, gdy panna Dubois uczyła Quebe liczyć i próbował zastrzelić swój gniew (humanoida o potwornej twarzy) z łuku. Tymczasem demon gniewu ciągnął Quebe za nogę. Tarzan strzelił do bestii, lecz strzała zraniła jego samego w brzuch. Okazało się, że to nie on, ale demon gniewu zaatakował nauczycielkę. Tarzan walczył ze swym gniewem w jaskini pełnej płomieni i cisnął wroga (pod postacią czarnego małpoluda) w płomienie i przeżył. Pojednał się z panną Dubois i pozwolił Quebe uczyć się u niej. Jednocześnie chłopiec nie chciał zrezygnować z rytualnego skoku z platformy, będącego próbą odwagi (mamy tu pogodzenie tradycji i nowoczesności).
Rzekomym ,,wężem morskim’’ był prehistoryczny, wodny gad, notozaur, współczesny dinozaurom. Usiłowała go schwytać młoda pani antropolog razem z chciwym i bezwzględnym myśliwym Lionem Drake’m. Notozaur wynurzył się z jeziora i porwał do wody Drake’a, zaś żyjący z gadem w symbiozie neandertalczyk Glak powstrzymał Tarzana przed zabiciem prehistorycznego zwierzęcia.
W serialu na uznanie zasługuje zarówno szlachetna postać głównego bohatera, jak również ukazanie piękna afrykańskiej przyrody i kultury rdzennych mieszkańców.
1 Odsyłam do posta: ,,Tarzan i klejnoty Oparu’’.
2 E. R. Burroughs był także autorem osobnego cyklu ,,Pellucidar’’ (,,We wnętrzu Ziemi’’, ,,Pellucidar’’, ,,Tanar z Pellucidaru’’, ,,Tarzan w Pellucidarze’’, ,,Powrót do epoki kamienia’’ i ,,Kraina Grozy’’).
3 E. R. Burroughs napisał też cykl ,,Wenus’’: ,,Piraci Wenus’’, ,,Zagubieni na Wenus’’, ,,Carson z Wenus’’ i ,,Uciekinierzy na Wenus’’).
4 Odsyłam do posta: ,,Ludzie - lamparty. Historia prawdziwa’’.
5 Odsyłam do posta: ,,H. P. Lovecraft i mitologia Cthulhu’’.
