,,Wprowadzony
do jego gabinetu, ujrzałem przy biurku za olbrzymim stosem papierów
małego człowieka, nieprawdopodobnego krótkowidza, mrużącego oczy
za szkłami w złotej oprawie. Żeby wynagrodzić wadę oczu, nos
jego wydłużony, obdarzony zmysłem dotyku badał świat zewnętrzny.
Organem tym Fulgencjusz Tapir utrzymywał łączność ze sztuką i
pięknem’’ - Anatol
France ,,Wyspa
Pingwinów’’
Literacki
Fulgencjusz Tapir był człowiekiem, ale posiadał wiele cech
wspólnych z tapirami. Są to nieparzystokopytne spokrewnione z
koniowatymi i nosorożcami.
Już
w eocenie żyły podobne do nich lofiodonty, prawdopodobnie bytujące
w małych stadkach złożonych z samca, kilku samic i młodych.
Lofiodonty żyły w wilgotnych lasach pokrywających Europę, znane
są ze złóż Geiselstall w Niemczech. Tapiry zasiedliły Amerykę
Południową w plejstocenie, 2 mln lat temu. Wyewoluowały w
oligocenie (lofiodont nie był prawdziwym tapirem), zaś ich
skamieliny znaleziono również w Europie i Ameryce Północnej.
Obecnie
dzielą się na cztery gatunki, żyjące w Azji Południowo –
Wschodniej (tapir malajski) oraz
w Ameryce Środkowej
i Południowej
(tapir anta, górski i panamski). Rozmiary poszczególnych gatunków:
tapir anta (ok. 2 m długości, 1 m wysokości w kłębie), górski
(ok. 1,8 m długości, wysokość w kłębie: 70 – 80 cm), malajski
(ok. 2,5 m długości, 1,2 m wysokości w kłębie) i tapir panamski
(ok. 2,5 m długości i 1,2 m wysokości w kłębie). W porównaniu z
innymi nieparzystokopytnymi są to stosunkowo … małe zwierzęta.
Mają masywne kadłuby i wydłużone głowy. Pysk tapira kończy
mięsista, ruchliwa ,,trąbka’’ - narząd dotyku (podobnie jak u
Fulgencjusza Tapira). Podobnie jak ta postać, wzrok również mają
słaby, rekompensowany przez węch i dotyk. Tapir malajski otrzymał
nazwę ,,tapira
czaprakowego’’
z racji wielkiej białej plamy kontrastującej z czarną głową,
szyją, kończynami i fragmentami tułowia. Tapir anta jest brązowy
z niewielką, ciemniejszą grzywą wzdłuż grzbietu. Najbardziej
owłosiony jest tapir górski żyjący w Peru i Kolumbii. Tapira
panamskiego wyróżnia
sierść ciemnobrązowa sprawiająca wrażenie aksamitnej. Chociaż
Arkady Fiedler w ,,Zwierzętach
z lasu dziewiczego’’
chwalił miękkie futerko małego oswojonego tapira, są one bardzo
odporne na zranienia. Nawet bardzo głębokie rozdarcia skóry goją
się dużo łatwiej niż w przypadku człowieka. Tapiry doskonale
pływają, oraz niestraszne są im nawet gęste zarośla. W lasach
tropikalnych na terenie ich areału spotyka się jakby tunele
zdawałoby się - zrobione przez człowieka. Zdarza się, że
podróżnicy idą tymi ,,korytarzami’’, które prowadzą ku …
jeziorom, rzekom czy bagnom.
Jak
wszystkie nieparzystokopytne tapiry są roślinożerne – konsumują
trawę, liście i owoce. W zrywaniu tych ostatnich, położonych parę
centymetrów za wysoko, pomaga ,,trąbka’’ - oczywiście jej
możliwości niewiele znaczą przy ogromnych ,,trąbach’’
słoniowych.
W
miocie samica ma jedno lub dwa młode. Samiec nie bierze udziału w
opiece nad nimi. Młode tapirki mają ubarwienie maskujące złożone
z płowych i jasnobrązowych pasów, czym przypominają nasze
warchlaki. Podobnie jak locha, również samica tapira może być
niebezpieczna w obronie swojego potomstwa. Wrogowie naturalni tapirów
to: jaguary, piranie i kajmany, zaś w przypadku tapirów malajskich
– tygrysy. U tych ostatnich (tapirów malajskich) występuje
dymorfizm płciowy – samica jest czarna w odróżnienia od
,,czaprakowatego’’ samca.
Dopiero
od 130 lat wiemy o istnieniu tapirów panamskich, których areał
sięga aż po Meksyk. Tapiry panamskie są zagrożone wyginięciem,
podobnie jak konie Przewalskiego i wszystkie gatunki nosorożców.
