,,Ten,
który z demonami walczy, winien uważać, by samemu nie stać się
jednym z nich. Kiedy spoglądasz w otchłań ona również patrzy na
ciebie’’ - Friedrich Nietzsche
Maja,
której imię oznaczało w mowie toropieckiej Złotą Pszczołę,
niedawno skończyła dziewięć lat. Była rusałką obdarzoną
rudymi włosami i oczami podobnymi do robaczków świętojańskich.
Mieszkała razem z
rodzicami w Księżycowym Zamku o białych, lśniących murach, który
trzydzieści lat temu wyrósł w ciągu jednej księżycowej nocy z
białego kamyka zasadzonego w wilgotnej ziemi. Na zamku tym, pełnym
ozdobnych naczyń i mebli, klejnotów, obrazów i starych ksiąg,
nieraz gościł Chors Car – Księżyc i jego urodziwa córka,
niezrównana łowczyni Dziwica wraz z liczną sforą wyżłów,
chartów i ogarów. Ciekawa świata Maja lubiła czytać książki,
od zbiorów baśni i legend po uczone rozprawy. Towarzyszami jej
dziecięcych zabaw były jednorożec Zural i długowłosy kot
Białasek. Wszędzie tam gdzie stanęło złote kopyto Zurala, tam z
ziemi wyrastały chabry. Matką Mai była rusałka Lubomira, ojcem
zaś wodnik Lidiusz.
Na
Księżycowym Zamku mieściła się również komnata Asmatiny, babci
Mai. Wysoka i smukła Asmatina miała cerę barwy dojrzałego zboża,
długie, złociste włosy i świecące, turkusowe oczy, zaś jedyną
widoczną oznaką sędziwego wieku był złoty deltoid na jej czole.
Na obrazie mistrza Rusłana Rustejki z ery trzynastej można ją
ujrzeć w sukni mieniącej się siedmioma barwami przynależnymi
smoku Tęczynowi.
Za
oknem, na nocnym niebie gwiazdy pląsały i wznosiły pieśni na
cześć Wielkiego Ageja, który posadził na tronach Swaroga Cara –
Słońce i Chorsa Cara – Księżyca, a srebrny blask docierał do
najdalszych zakątków komnaty. Maja nie mogła zasnąć. Małą
rączką gładziła puszyste futerko Białaska, zaś jej podobne do
złoto – zielonych iskierek oczy wpatrywały się ciekawie w taflę
dużego zwierciadła w mosiężnej ramie ukształtowanej na
podobieństwo dwóch gryfów.
-
Jeszcze nie śpisz, kochanie? Już późno – Asmatina weszła do
komnaty cicho jak kot.
-
Nie, babuniu – odpowiedziała Maja przeciągając się jak kotka na
miękkim dywanie utkanym przez peri.
-
Widzę, że interesuje cię lustro – stwierdziła Asmatina, zaś
Maja przytaknęła skinieniem głowy. - Wiedz, że każde zwierciadło
jest bramą do świata istniejącego równolegle do naszego. Świat
ten poeci i mędrcy nazywają Zalustrzem. Muszę cię jednak
przestrzec, skarbie, że nie należy zbyt długo wpatrywać się w
lustro, bo można przez to, do tego świata trafić, a nie każda
przygoda w Zalustrzu jest przyjemna i bezpieczna.
-
Czy są tam kotki i koniki? - zaciekawiła się Maja.
-
Tego nie wiem, bo nigdy nigdy nie byłam po drugiej stronie lustra –
odrzekła Asmatina. - Jednak w mądrych księgach napisanych przez
tych, którzy bawili w Zalustrzu, wyczytałam o różnych istotach,
które tam bytują.
-
Opowiedz o nich, babuniu, to takie ciekawe! - poprosiła Maja.
Asmatina
przez moment chciała przekonać ukochaną wnuczkę, by spróbowała
zasnąć, jednak gdy ta nalegała, nie potrafiła jej niczego
odmówić.
-
W Zalustrzu mieszkają lustrzanki, nazywane też nimfami lustrzanymi.
Tak jak my, należą do rasy toropieckiej. Mają włosy w kolorze
platyny i złote oczy. Noszą białe sukienki z pajęczyny i potrafią
unosić się w powietrzu bez skrzydeł. Porozumiewają się ze sobą
śpiewem. Mieszkają w grodzie zwanym Sękowiłą, mieszczącym się
w wydrążonym pniu olbrzymiego drzewa. W grodzie tym wznosi się
tron ich królowej, Marfizy Dziewiczej. Lustrzanki rodzą dzieci,
wyłącznie dziewczynki, nie znając mężów, bowiem zapładnia je
wiatr południowy. Opowiadają same o sobie, że przed trzystu laty
przybyły do Zalustrza z naszego świata. Pierwszą lustrzanką miała
być księżniczka Mirula z rodu królowej Kury. - Maja słuchała
opowieści z wielką uwagą.
-
W domostwach lustrzanek, usługują im lustrzęta, to jest skrzaty
lustrzane. Przypominają bożęta spotykane w naszym świecie, jednak
skórę mają przezroczystą, tak, że widać przez nią ich, jakby
zatopione w szkle kości i narządy wewnętrzne. Mają też spiczaste
zęby i lekko wyłupiaste oczy. Odzienie sporządzają z szarych
gałganków. Nie trzeba się ich bać. Są pracowite i niestrudzenie
opiekują się domostwem, jako jedynej nagrody oczekując resztek
pożywienia.
-
Zalustrze to taki wspaniały świat! - pisnęła z uciechy Maja i
klasnęła z uciechy w dłonie. - Chciałabym je kiedyś odwiedzić i
zaprzyjaźnić się z lustrzankami i lustrzętami.
-
Mieszkają tam nie tylko przyjazne istoty – odparła poważnie
Asmatina. - Po drugiej stronie zwierciadła żyją też lustrzyny, to
jest potworne olbrzymy z luster. - Maja zadrżała, bo nie lubiła
olbrzymów, nawet na obrazku.
-
Jakie one są? - spytała dziewczynka.
-
Wzrostem dorównują najwyższym jodłom i bukom. Ciała mają
potężne i nagie, pokryte siną skórą, cztery ramiona i łyse
głowy z ostro zakończonymi guzami kostnymi. Mają też żółte,
świecące w ciemności ślepia, wielkie, krzywe zęby i smrodliwy
oddech. Władzę sprawuje nad nimi car Azbukar Wiecznie Głodny. Żyją
w wielkiej nieprzyjaźni z lustrzankami, które gdy tylko mają
okazję, chwytają szponiastymi paluchami i pożerają na surowo.
Niektóre lustrzanki służą im jako niewolnice… - Maja i Białasek
wzdrygnęli się słysząc tą opowieść.
-
Co zaś się tyczy istot znanych jako detka – ciągnęła Asmatina
– wiesz, mam na myśli owe męskie głowy poruszające się na
pajęczych nogach, to żyją nie tylko na Dzikich Polach, ale również
w Zalustrzu. Czasem ukazują się próżnym dziewczętom, które zbyt
długo przebywają przed lustrem. Wiesz, kochana wnusiu, że kiedyś
rozmawiałam z detkiem? Ukazało mi się w lustrze i skarżyło na
silny ból głowy z powodu rogów rosnących do wewnątrz. Poszłam
wówczas do apteczki i dałam mu ziołową nalewkę będącą lekiem
na migrenę. Pomogła i detko mi jeszcze podziękowało…
-
Wystarczy, babciu – oznajmiła Maja. - Już teraz nie chcę
mieszkać w Zalustrzu.
-
A może chciałabyś już spać? - spytała Asmatina.
Maja
nic nie odrzekła, bo właśnie zmorzył ją sen.
