Nimfy z Italii

 

 ,, [...] Egeria - nimfa i doradczyni króla rzymskiego Numy Pompiliusza. Odbierała cześć w gaju koło Arycji oraz w Rzymie, w dolinie obok Porta Capena. [...]

 

Juturna - nimfa wodna, według Wergiliusza siostra Turnusa. Łączono ją z Jowiszem lub Janusem. Miejscem jej kultu było Lawinium, nad rzeką Numicjusz oraz Forum Romanum w Rzymie. [...]

 

Kanenta (Canens) - nimfa, ukochana króla Pikusa, rozpłynęła się z żalu, gdy ten został zamieniony przez Kirke w dzięcioła. 

 

Karna (Carna) - nimfa, która zwodziła wielu mężczyzn, ukrywając się w ostatniej chwili, póki nie schwytał jej Janus. 

 

Kirke (Circe) - nimfa i czarodziejka, zamieniła młodego króla Pikusa w dzięcioła, ponieważ nie chciał jej ulec, wierny swej ukochanej. [...]

 

Wenilia (Venilia) - nimfa, matka Turnusa; łączono ją również z Janusem, a nawet z Neptunem. [...]'' - Aleksander Krawczuk ,,Mitologia starożytnej Italii''

Matka Larów

 

,,Nimfa Juturna wzbudziła namiętność Jowisza [...] lecz wciąż mu się wymykała. [...] bóg zwołał wszystkie nimfy Lacjum i zażądał od nich, by zastępowały swej siostrze drogę, ilekroć uciekając przed nim będzie chciała skoczyć w fale rzeczne. Lecz jedna z nimf imieniem Lala, co później - jak utrzymuje Owidiusz - zmieniono na Lara, jako bardzo gadatliwa nie umiała utrzymać sekretu; zdradziła wszystko nie tylko Juturnie, lecz i żonie Jowisza. Ten, słusznie rozgniewany, wydarł jej język i rozkazał Merkuremu, by zaprowadził ją do krainy zmarłych; będzie tam odtąd nimfą podziemnych rzek i moczarów. Jednakże w drodze do Hadesu posłaniec upodobał sobie skazaną, zmusił ją do uległości - i tak stała się ona [...] brzemienną. Urodziła bliźnięta, które od imienia jej nazwano Lares; zostali oni opiekunami rozdroży, ale także i domostw'' - Aleksander Krawczuk ,,Mitologia starożytnej Italii'' 

 

Aukcja żon

 

 ,, [...] dla historyka greckiego Herodota - który zresztą uważał Wenetów za odgałęzienie Ilirów, co powtarzało za nim wielu badaczy aż do wieku XX - najbardziej interesujący i godny zanotowania  był tamtejszy zwyczaj wydawania dziewcząt za mąż.

 

    W każdej wsi raz w roku zwykło dziać się, co następuje: Skoro dziewczęta dojrzeją do zamążpójścia, wszystkie zbiera się i prowadzi razem na jedno miejsce, a dokoła nich ustawia się tłum mężczyzn. Następnie każe herold jednej po drugiej powstać i kolejno je licytuje, naprzód najurodziwszą ze wszystkich, potem, gdy ta wiele zdobędzie złota i zostanie sprzedana, wywołuje inną, która po tamtej jest najurodziwsza. Tak sprzedaje się je dla współżycia małżeńskiego.

 

    Herodot chwali ten zwyczaj jako najmądrzejszy, nie wspomina jednak komu przypadało złoto ze sprzedaży. Tylko z kontekstu można się domyślić, że szło na posag dla niezbyt urodziwych, jako po prostu dopłata do dziewczyny. Przytoczyliśmy tutaj tę opowiastkę (Herodot przyznaje, iż rzecz zna tylko ze słyszenia), chyba bowiem i ów rzekomy obyczaj należy do mitów - folklorystycznych'' - Aleksander Krawczuk ,,Mitologia starożytnej Italii''