Ordan z Brustaborga - wrogowie

Abab – kur i jego brat Gabakuk – dwaj chaganowie ludu Kasarów oblegający gród Kijowiec; stolicę asarmackiej prowincji Niżu. Kasarowie mimo, iż nie byli spokrewnieni z Solimami, wyznawali wiarę solimską w jednego Boga, zwanego Ełaj. Każdy Kasar i każda Kasarka miała na czole srebrną gwiazdę i półksiężyc. Bracia Abab – kur i Gabakuk zginęli pod wałami Kijowca z ręki Ordana, który należał wówczas do rycerskiego zakonu Zagończyków, strzegącego Niżu. Kasarowie widząc śmierć swych władców, odstąpili od oblężenia.

Abraxas – potwór z królestwa Parsua, wywołany przez Magów z Piekieł. Miał głowę koguta, ciało i kończyny niby ludzkie, niby smocze, jednocześnie łuskowate i kosmate, cuchnące siarką. Ordan zabił go w górach na prośbę króla Araszty VII.

Adolf VII Giselsohn – król Teutonatu, który uwięził asarmacką wojowniczkę Borborę Luszyńską, aby ją zmusić do poślubienia go. Zginął z ręki Ordana.

Afrodyta – Wenus – elsynorsko – taljańska bogini piękna i miłości. Ordan spotkał ją na planecie Fosforus. Bogini zachwyciła się bohaterem i zapragnęła, aby z nią współżył cieleśnie. On jednak odrzucił zaloty najpiękniejszej z bogiń, ponieważ kochał tylko Tygrysią Lilię. Afrodyta mszcząc się zesłała na bohatera trąd i odebrała mu nadludzką siłę. Jednak Ordan wciąż pozostał wierny swej wybrance, aż uzdrowił go bóg Asklopios – Eskulap, z córką Higieją i herosem Machaonem.

Agiraj i jego brat Borat – bracia Bagruj – chana; władcy Zielonej Ordy. Uczestniczyli w najeździe na Asarmath, zginęli zaś z ręki Ordana w bitwie pod Sesorą na Niżu.

Agurad – chan – władca Teremisów, których hordy co jakiś czas najeżdżały Niż. Ordan miał złapać dla Grabal – cara łabędzicę z rzeczki Sakim, śpiewającą słodkim głosem. Idąc po nią został zaskoczony przez oddział Teremisów. Sam jeden pozabijał całe to wojsko, wraz z Agurad – chanem, jednak łabędzica już nigdy nie powróciła nad rzeczkę Sakim.

Ah Puh – demon z Copanu, mający postać gnijącego trupa, zakradającego się z nożem do ludzkich domów, by zabijać jego mieszkańców. Ordan położył kres jego zbrodniom.

Akwan – demon, z którym Ordan walczył w Mervistanie. Akwan pytał Ordana czy go rzucić w góry czy w morze, a gdy heros podejrzewając podstęp wybrał góry, Akwan rzucił go do wody. Ordan pokonał rekiny, wyszedł na ląd i zabił demona.

Albericus Primus i Albericus Secundus – synowie taljańskiej księżnej i czarownicy Konstancji z Ertus. Razem ze swą matką oblegali Rum, siedzibę arcykapłana, leżącą ,,między Jawą, a Snem’’. Bracia zginęli w walce z wojskami Asarmathu, które pospieszyły na odsiecz arcykapłanowi.

Anzu (przez Wenedów zwany: Piła – ptica) – gigantyczny, pożerający ludzi orzeł, mający wroni dziób wypełniony ostrymi zębami. Ordan zabił go w Uraku ze stolicą w Ur – vavilonie.

Aristides Duvilari – nekromanta z wyspy Hula – Gula, rozkazujący całej armii zombie. Jego pierwowzorem był haitański dyktator François ,,Papa Doc’’ Duvalier.

Artemilia IX – królowa Ofiorymos; krainy Wężowników. Towarzyszyły jej lampart i koziołek. Jej poddani czcili boginię Tamit (Żmiję). Na jej cześć nosili na ramionach żywe węże wieszczące ludzkim głosem. Puszczali je na Ordana, lecz ten nie zginął od jadu. Stolicy pilnowały dwa smoki zionące ogniem, które zginęły mocą Tygrysiej Lilii. Królowa Ofiorymos uśpiła Ordana na uczcie i rzuciła do lochu pełnego węży. Ordan przeżył jednak. Poskromił króla – smoka i kazał mu zbudować chram św. Gospy, po czym ściął mu głowę. Wówczas zawalił się pałac królowej, a przygarnięte przez Ordana lampart i koziołek, mocą św. Gospy odzyskały ludzką postać.

Ašer – Pan – szalony, okrutny i rozpustny król Tiharstanu (Usurji) nad rzeką Tihar. Uwięził Ordana i kazał mu walczyć z lwem i bykiem. W końcu Ordan przebił króla oszczepem i uwolnił jego niewolników. Wyznaczył nowego króla – Abner – Pana; brata poprzedniego, który był więziony w lochu, po czym opuścił Usurję. Pierwowzorem Ašer – Pana był asyryjski król Assurbanipal.

Baba Jaga – potworna czarownica o żelaznych zębach, jedząca ludzkie mięso i latająca w moździerzu. Chciała pożreć Ordana, lecz ten sprawił, że udusiła się swoimi nienaturalnie długimi piersiami, po czym spalił ją w jej własnym piecu.

Bagruj – chan – odległy potomek słynnego Gerod – chana, władca Zielonej Ordy. Zielona Orda pochodziła z Ajgaru; chanatu płacącego dań cesarstwu Sinea. Owi ludzie mieli skośne oczy, czarne włosy i żółtą skórę, tatuowaną w zielone, sineańskie smoki. Bagruj – chan wraz z braćmi Agirajem i Boratem najechał kresy wschodnie Asarmathu, lecz został zwyciężony w bitwie pod Sesorą na Niżu, w której brał udział Ordan.

Balamber z Hunlandu – jeden z wodzów pokonanych przez Ordana z zakonu Zagończyków w bitwie pod Ob – oretą na Niżu.

Balvanko – śniegowy potwór wypijający ciepło z ludzi i zwierząt i zamieniający ich w lodowe posągi. Ordan pokonał go z pomocą poterczuka.

Banaj – kuczuk – chan Płowców, nękający łupieskimi najazdami południowo – wschodnie kresy Asarmathu zwane Niżem. Rycerze z zakonu Zagończyków, wybierali spośród siebie ochotnika mającego przynieść głowę chana. W nocy udał się po nią Ordan. Wyciął w pień straże i w pojedynku zabił chana. Uciął mu głowę. Pozostałych przy życiu, przerażonych Płowców oszczędził w zamian za odstąpienie od walki.

Bazylisa Teofanu – królowa Talji. Chcąc zapewnić sobie nieśmiertelność i wieczną młodość, ukryła swoje serce w ciele potwora varkolaca, oraz kąpała się we krwi niewolnic. Niechętnych jej poddanych mordowała wraz z całymi rodzinami. Ordan odszukał varkolaca i zabił go, niszcząc serce królowej, a tym samym kładąc kres jej zbrodniom.

Bazyliszek z Warsogrodu – zabijający czarnymi piorunami wydobywającymi się z oczu potwór z piwnicy na ul. Krzywe Koło. Miał głowę jaszczurki, grzebień i dzwonki koguta, przednie odnóża modliszki, wężowy tułów pokryty łuską karpia, nogi orła i ogon szczura. Ordan zabił go za pomocą lustra.

Bestia z Gevauden – olbrzymi wilkołak, pożerający ludzi i ich zwierzęta we Vranklandzie. Zginął z ręki Ordana.

Bestia z Opolis – wielki szablozębny kot polujący na ludzi, bydło, świnie z podgrodzia Opolis na Ślążu. Jego pierwowzorem była tzw. ,,bestia z Opolszczyzny’’.

Biała harcica (pisownia oryginalna) – potworna suka z Vranklandu, która wskakiwała na ludzi, by ich dusić i pić ich krew. Zapożyczyłem ją z książki Jana Gondowicza ,,Zoologia fantastyczna uzupełniona (uzupełniona)’’.

Biały Dzik – napoński demon osiągający rozmiary byka. Ordan zlekceważył jego moc i został obłąkany. Odzyskał zdrowie przy źródełku Mirahara – saki, po czym ponownie zapolował i ubił potwora.

Biały Jeleń – zionący ogniem demon z Naponu, mający postać białego jelenia o czerwonych oczach, na którego porożu gniły ludzkie jelita rozsiewające zarazę. Ordan zabił go trafiając kamieniem w oko.

Biały Szkwał – demon sztormu nekający Morze Amfitrionalne. Ordan walczył z nim po rozejściu się z Erikiem Synem Wiatru.

Biały wyrak – magiczny zwierz, podobny do mocno wyrośniętego wyraka tarsjusza, pokrytego białym futrem i odżywiającego się mięsem kominiarzy czyszczących kominy. Ordan wszedł do komina i zabił białego wyraka.

Bisurman z Hatystanu – jeden z wodzów pokonanych przez Ordana z zakonu Zagończyków w bitwie pod Ob – oretą na Niżu. Tak jak pozostali wodzowie państw wrogich Asarmathowi – Balamber z Hunlandu, Mamaj z Purpurowej Ordy i Dan z Morloxu, Bisurman jeździł na białym koniu, zaś w swojej armii miał słonie. Ordan znając ich mowę, zbuntował je przeciw najeźdźcom.

Bleda (Bladin) – król Hunlandu oblegający gród Poltoskę w Asarmacie. Nosił płaszcz z mysich skórek. Ordan zdobył na nim miecz Atli, pierwszego króla Hunlandu. Pierwowzorami Bledy – Bladina, którym ów bohater zawdzięcza swe imiona, byli zarówno brat Attyli, jak też legendarny władca Serbii z dynastii Swewladiciów.

Bossu – rogaty człowiek - potwór z wyspy Hula – Gula, zabity przez Ordana.

Bura Baba – jędza w brązowej sukni, która kołysząc nogą, kołysała diabła. Przewodziła wenedyjskiemu plemieniu Burów, którzy najechali asarmacką prowincję Niż. Ordan uciął jej głowę.

Buru - hata – dwugłowy cyklop z wyspy Ficium. Jego obie głowy były pozbawione oczu, za to widział jednym, podobnym do klejnotu okiem, unoszącym się między obiema głowami. Pilnował skarbów wśród ruin w dżungli, aż został zabity przez Ordana i Kara – mati.

Canaris Wilhelm – postać historyczna, szef Abwehry, w czasie II wojny światowej spiskujący przeciw Hitlerowi. W naszym świecie Ordan zabił jego upiora, który jako kontroler biletów rozszarpywał na strzępy jadących na gapę.

Čart – wenedyjski demon mający postać nagiego człowieka z głową kozła. Władał podobnymi do siebie istotami z lasów, które również nosiły nazwę Čarty. W Puszczy Kurapiu, Ordan bronił przed nimi dzieci asarmackiego plemienia Kurapiów i potomków Sujonów z rozbitej przed wiekami armii króla Karla Emenalda, porywanych po to, aby zamieniać je czarami w koźlogłowe stwory.

Ciężarówka – widmo – demoniczny samochód, w naszym świecie zabijający dzieci bawiące się na podwórkach. Ordan zniszczył ją w Szczecinie, na podwórku na ul. Jedności Narodowej.

Crom – Krwawa Głowa – straszliwy celetiński bóg, czczony przez hibernijskich druidów składaniem krwawych ofiar z ludzi. Zginął z ręki Ordana i Brana Mc Gony, którzy jego druidów rozpędzili na cztery wiatry.

Crowley Alisteir – pochodzący z naszego świata półdiabeł i czarnoksiężnik. Porwał małego wodnika Wodjanoja i rusałkę Przemiłą, aby zamienić owe dzieci w eliksir życia i wstrzyknąć go sobie w żyły. W ten sposób chciał żyć wiecznie. Te i inne rusałcze dzieci, Crowley więził na terenie szkoły czarnej magii w Hagg. Na odsiecz wyruszył im Ordan wraz z drużyną wodników, oraz z nawróconym czarodziejem Dalborem. Ordan zabił Crowleya i uwolnił wszystkie więzione przez niego dzieci.

Czarna Wdowa – gigantyczny pająk polujący na ludzi, zabity przez Ordana w dżunglach Selvanii.

Czarna wołga – demoniczny samochód, którym w naszym świecie jeździły upiory znanych komunistów – Lenina, Dzierżyńskiego, Trockiego, Stalina, Berii, Litwinowa, Bieruta, Gomułki, Chruszczowa, Breżniewa, Tity, Hoxy, Ceauceascu, Mao, Ho Chi Minha, Kim Ir Sena, Pol Pota, Che Guevary, Honeckera i wielu innych, aby pić ludzką krew. Ordan dostał się do naszego świata przez jezioro będące portalem (Tygrysia Lilia obroniła go przed strzegącymi przejścia wirusami, czyli demonami wirów wodnych, wrzucając do wody żelazo). Bohater wynurzył się w Szczecinie z jeziora Rusałka w Parku Kasprowicza, lub ze studni na Cmentarzu Centralnym). W Szczecinie wytropił i zniszczył czarną wołgę. Jej karoseria była wykuta w ogniu piekielnym, dlatego nie imało się jej ostrze Czeczugi, toteż Ordan użył do walki maczugi. Upiory komunistów widząc zniszczenie swego samochodu, czym prędzej zaczęły uciekać na miotłach, zaś Ordan strzelał do nich zapalonymi strzałami i wielu zabił. Po powrocie do Cudomirii, Ordan złożył karoserię czarnej wołgi u stóp Tygrysiej Lilii, a ta zawiesiła ją nad łóżkiem jako trofeum.

Czarny Dew – okrutny demon zabity przez Ordana w Mazaderanie.

Czarny Petrysław i Czarny Pawlimir – rozbójnicy ze Śląża zabici przez Ordana.

Czarny Pies – straszliwy, wenedyjski demon przykuty w piekle grubym łańcuchem do korzenia Wielkiego Dębu. Mały Ordan razem z kolegą udał się do piekła po wysadzaną szmaragdami złotą koronę Czarnoboga. W czasie tej nieprzemyślanej, brawurowej i tak naprawdę niepotrzebnej wyprawy, chłopców zwodził Czarny Pies, chcąc ich pożreć, lecz towarzyszący dzeciom borsuk zranił demona włócznią Drukolem. Dzieci zostały uratowane przez Mokoszę i  Złotą Nastazję, lecz towarzyszące im borsuki życiem przypłaciły ich głupotę.

Czarny Teost – demon z Czarnej Gwiazdy, bezczelnie podszywający się pod boga Teosta Cara Słońce, mimo, że nie miał z nim nic wspólnego. Zwodził mieszkańców Brustaborga czarami. Chciał posiąść córkę grododzierżcy Dzierżka, a gdy ta mu odmówiła, powziął zamiar utopienia jej w rzece Viadrinie. Jednak Ordan i białe niedźwiedzie z wyspy Grumant zabiły demona.

Czerwone Psy z Cyjonii – olbrzymie i obdarzone rozumem dzikie psy, zwane cyjonami, o których pisał Rudyard Kipling w ,,Księdze dżungli’’. Atakowały całymi watahami, pożerając ludzi i zwierzęta, do czasu, aż powstrzymał je Ordan. Wódz Czerwonych Psów, zdychając rzucił klątwę na Cyjonię, sprawiając, że nastała Najsroższa Zima. Na szczęście Ordan, pouczony przez swą matkę, Mokoszę, pomógł ludziom i zwierzętom znaleźć schronienie.

Czerwony Pies z Ostranicy; zabity przez Ordana potwór polujący na ludzi i ich zwierzęta.

Człowiek – Bóg – straszliwy król – pustelnik z wyspy Marquisium u wybrzeży Pacyfidy, domagający się ofiar z ludzi. Wziąłem go ze ,,Złotej gałęzi’’ George’a Frazera.

Dan – hospodar Morloxu – jeden z wodzów pokonanych przez Ordana w bitwie pod Ob – oretą na Niżu.

Drakon ( z greckiego: smok) – książę nemijskiego królestwa Hunlandu, leżącego na zachód od Asarmathu. Czcił Czarnoboga i inne demony. Uprawiał czarną magię, wywoływał duchy, poszukiwał kamienia filozoficznego. Pieczętował się swastyką. Słynął z wyuzdanego okrucieństwa, składania ofiar z tysięcy wziętych do niewoli kobiet i dzieci, którymi zastąpił ofiary ze zwierząt, rabowania świątyń i grobowców i zamiłowania do tortur. Terroryzował Hunland i inne królestwa nemijskie za pomocą tajnej policji. Zamierzał dokonać podboju całej Cudomirii. Pierwszym krokiem wiodącym ku temu był najazd na Asarmath, dokonany wspólnie z Nogaj – chanem, władcą Purpurowej Ordy. Zginął z ręki Ordana. Jego pierwowzorem był Adolf Hitler.

Dr. Serwalo – szalony naukowiec z planety Kocicy, zamieszkanej przez pół – ludzi, pół - koty. Wyglądał jak uczłowieczony serwal. Chciał zrobić sekcję Ordana. Tę postać wymyśliłem już w 1997 r.

Drymota – wojowniczka, córka Rachman – cara i siostra Sona. Ordan spotkał ją na planecie Złydni zamieszkanej przez potwory z najgorszych koszmarów. Drymota podjęła go ucztą, w czasie której kościotrupy kobiet podawały zgniłe potrawy i napoje. Następnie zaprowadziła bohatera do łoża, które zamieniło się w grób, lecz Ordan został uratowany przez św. Gospę, która spuściła mu z nieba złoty łańcuch.

Dzierżek – skorumpowany grododzierżca Brustaborga, który za łapówkę rozpowszechniał kłamstwa o białych niedźwiedziach – kupcach z polarnej wyspy Grumant. Kazał Ordanowi je pozabijać, lecz bohater poznawszy je bliżej, zaprzyjaźnił się z nimi.

Dzika Juda – potwór przez Solimów zwany Behemotem. Był wielki jak góra; przypominał wielką świnię z głową brytana i nogami nosorożca. Deptał, niszczył i pożerał wszystko co napotkał na swej drodze, a jego oddech był tchnieniem zarazy. Ordan zabił go w Solimii, zyskując dozgonną wdzięczność cara Salomona Mądrego i jego ludu.

Dżusasar Karim al – Xativa – nabatejski łowca niewolników, który spał z kozą Mendą, a z jej mleka i krwi z wymienia robił sos do kebabu. Ordan goszcząc u cara Salomona Mądrego, odparł jego atak na Solimię. W ramach ciekawostki: Xativa to miejscowość w Hiszpanii, gdzie za panowania Maurów założoną pierwszą w średniowiecznej Europie wytwórnię papieru (N. Davies ,,Europa’’).

Firleus Mc Farlane – król Kalidonu ze stolicą w Eburacum. Obiecał Ordanowi stos złota i klejnotów, w zamian za co bohater bronił ludzi przed olbrzymimi nietoperzami skree i zanurkował do jeziora Lac Morn. W tym ostatnim mieszkał elasmozaur – morag, który omal nie zabił Ordana chcącego wyłowić złoty pierścień królewny Alaisy. Jednak skąpy król (Kalidon słynął jako kraina skąpców) odmówił zapłaty i odesłał Ordana z kwitkiem, za co bohater wytargał króla za brodę i wrzucił go do błota.

Freston – zły czarownik uwodzący Sigrimeldę, córkę króla Urvegii, zabity przez Ordana w czasie sabatu. Zapożyczyłem go z ,,Don Kichota’’ Miguela de Cervantesa.

Gadzëna – demon przybierający postać zielonego węża. Wchodził w dzieci i sprawiał, że szły nad wodę. Wtedy opuszczał ich ciała, kąpał się, a potem znów wchodził w te, czy inne dziecko i dalej się przemieszczał. Wszedł również w małego Ordana, lecz na szczęście nad Mokszym Błotem, Mokosza uratowała synka.

Gadzik – straszliwy smok z gór Wyżu. Kiedy był mały górale chętnie go karmili, a kiedy osiągnął wielkie rozmiary zaczął sam polować na owce i pasterzy. Ordan zabił smoka z pomocą królowej Tatry.

Ga – gul – stara, amizyjska czarownica i kapłanka wężowego boga, każąca innym Amizyjkom składać mu ofiary z ludzi. Chciała złożyć w ofierze Ordana i Tagarkę, lecz królowa Karpitu I Masija położyła kres jej zbrodniczym rytuałom, zabijając ją ciosem berła z kości słoniowej stegomastodonta. Jej pierwowzorem była murzyńska czarownica o tym samym imieniu z ,,Kopalni króla Salomona’’ H. R. Haggarda.

Gallasetta – okrutna królowa Vritu, córka króla Hula, która w czasach Ordana straszyła jako duch w Lanidium. Jej pierwowzorem była Elżbieta I.

Galleytrot – potwór z veretańskiej wyspy Krak des Chavaliers. Miał postać olbrzymiego, dwunożnego psa w ognistej koronie, który więził ludzi w swym zamku i ich pożerał.

Ganibal Samojedź – król Kardamonu, syn króla Gamilkara z Bakru, ludożerca o żelaznych zębach. Najechał Talję na czele armii wyposażonej w słonie bojowe, lecz Ordan obronił cesarstwo. Jego pierwowzorami byli zarówno kartagiński wódz Hannibal, jak również ludożerca dr. Hannibal Lecter.

Gerevit – jeździec bez głowy na karym koniu. Był to duch księcia, który tysiąc lat temu w bitwie pod Nemure zdradził Asarmath dla księcia Gorgola i zabił własnego ojca.

Gomułka Władysław – upiór komunistycznego przywódcy Polski, który przeżył zniszczenie czarnej wołgi. Zapuścił sobie warkocz i udając, że się nawrócił, tłumaczył ludziom w szczecińskim kościele, dlaczego zwalczał Kościół. Wykorzystywał owe wykłady by zarażać i sprowadzać pożary na odległość oczami, a ponadto pił ludzką krew. Zginął z ręki Ordana.

Gonegard Wolf von – nemijski graf, który zaatakował asarmacką prowincję Zalabanie przy pomocy potworów stasiaków – żmijowców. Parę lat później ponownie zaatakował Asarmath razem z grafem Hugonem von Plauenem, lecz obaj napastnicy polegli z ręki Ordana w bitwie pod Cidini – Sidini. Jego pierwowzorem był Ernest Honecker, komunistyczny przywódca NRD.

Grabal – car – żmij z mandatu króla Dobromira VII Rudego będący namiestnikiem wyspy Jumme na Morzu Amfitrionalnym. Miał dwie piękne córki; starszą - Tygrysią Lilię, którą z wzajemnością kochał Ordan, oraz młodszą – Sonayę Malarkę. Pokryty był ciemnozieloną skórą, miał głowę i ogon warana, tułów i kończyny zaś człowieka, lecz o palcach zakończonych gadzimi szponami. Chciał wydać starszą córkę za szpetnego wodnika Kołonę. Nie wiedzieć czemu, początkowo nienawidził Ordana. Gdy ów zastał jego wasalem, aby móc zdobyć rękę Tygrysiej Lilii, przyszły teść stale wysyłał zalotnika na pewną śmierć, zlecając mu zadania, zdawałoby się niemożliwe do wykonania. W końcu jednak doszło między nimi do pojednania. Ordan zwyciężył w pojedynku Kołonę i samego Grabal – cara. Darował mu życie, a ten pozwolił mu poślubić córkę. Grabal – car zginął walcząc u boku Ordana przeciw straszliwemu Rachman – carowi. Żmij zawdzięcza swoje imię czeskiemu pisarzowi Bohumilowi Hrabalowi.

Gulaj – bóg Kipczaków, przybierający postać gigantycznego rosomaka. Bawiąc zimą w asarmackiej prowincji Niż, Ordan ujrzał o zmierzchu na cmentarzu jego łeb na niebie. Bóg – rosomak ryczał, zwołując swoich wyznawców na wojnę z Asarmathem, jednak Ordan strzelił doń z łuku i łeb znikł.

Haryj – czarownik, który wskrzesił smoka Kalamonę, zabity przez egzorcystę Postena. Jego pierwowzorem był Harry Potter.

Hella – naga i ruda demonica z blizną na szyi służąca diabłu Wolandowi. Zwabiła Ordana do Cienistej Krainy, gdzie panował głód. Bohaterowi pomógł się stamtąd wydostać gryf, który dał mu ponadto czarodziejski miecz sprawiający, że wrogom głowy same odpadały. Jak łatwo się domyśleć, ową postać zaczerpnąłem z ,,Mistrza i Małgorzaty’’ M. Bułhakowa.

Hesian – książę nemijskiej krainy Gesji, który brał udział w najeździe Swenów na Asarmath. Zwyciężony przez Ordana. Jego pierwowzorem był książę heski z ,,Potopu’’ H. Sienkiewicza.

Himmler Heinrich – upiór hitlerowskiego zbrodniarza. Wyszedł z książki od historii wywołany zaklęciem ,,88’’ i zamieniony w olbrzymiego potwora zaatakował dzieci w szkolnej bibliotece w Szczecinie, lecz zabił go Ordan.

Hitler Adolf – po śmierci został honorowym obywatelem piekła, jego strażnikiem, pilnującym wejścia mieszczącego się koło Bytowa, oraz psychopompem. Po powrocie na ziemię uczył przedsiębiorczości w Zespole Szkół Ogólnokształcących Mistrzostwa Sportowego w Szczecinie. Ordan pokonał w Parku Kasprowicza służące Hitlerowi wilkołaki i jego samego.

Hul – grasujący w grodzie Lanidium ogr, który był niegdyś królem Vritu. Jego pierwowzorem był Henryk VIII.

Jazyd – straszliwy demon mieszkający w wielkim lustrze i wciągający ludzi do swego królestwa, aby ich niewolić i dręczyć. Ordan walczył z nim w Dekanistanie w ruinach miasta Petronelion. Zniszczył zwierciadło wraz z zamieszkującym w nim demonem.

Jelesław i Jelemir von Ath – bracia czarownicy, którzy nienawidząc Ordana, czarami przenieśli go aż na wyspę Urvegię. Gdy Ordan wracał do Asarmathu statkiem króla Valemona, bracia von Ath, krążąc w pobliżu pod postacią wielkich, czarnych ptaków wywołali sztorm. Jednak Ordan zestrzelił ich z łuku. Okręt się rozbił, lecz fale wyrzuciły bohatera na brzeg Asarmathu.

Języcznica Bestialka – potwór zabity przez Ordana. Miała postać czarnego goblina o monstrualnie długim języku najeżonym kolcami, z których pomocą obdzierała mężczyzn z mięsa. Wziąłem ją z książki Jana Gondowicza ,,Zoologia fantastyczna uzupełniona (uzupełniona)’’.

Julia – piękna, złotowłosa królowa kraju Ti – muthi. W głowie miała dziurę, z której wynurzał się wąż. Napadała karawany, a schwytanymi podróżnymi karmiła węże ze swojej głowy. Choć zabraniała obcym zbliżać się do swojego kraju, uczyniła wyjątek dla Ordana, powracającego z Samaristanu z driakwią od króla Kolca dla chorych Tygrysiej Lilii i jej siostry. Jednak gdy w czasie uczty wąż chciał ukąsić Ordana, bohater przeciął go mieczem i tym samym mimowolnie zabił królową.

Kalamona – prastary smok ze Złotej Bani, w czasach Ordana wskrzeszony przez czarownika Haryja. Ordan uciął mu wszystkie głowy i ogony, zaś diademy zaniósł Grabal – carowi.

Kalduru – ogromny, 15 – metrowy krokodyl z morza opływającego wyspę Kazuarię. Poprzez kapłanów domagał się ofiar z dziewic, w zamian za napędzanie ryb do sieci. Kiedy Ordan zabił bożka, kapłani ze stołecznego miasta Papuia w cesarstwie Jeźdźców na Kazuarach, wydali na niego wyrok śmierci. W pościg ruszyły patrole na kazuarach, którym towarzyszyły ogromne szczury. Ordanowi udało się zbiec do Asarmathu, razem z Vivorem i Rani, których uratował przed złożeniem w ofierze.

Kalmar – jednooki potwór morski z Morza Amfitrionalnego, przypominający 20 – metrową kałamarnicę. Na czele armii wilków, trolli i niedźwiedzi polarnych na żołdzie Karla Hastava; króla Swenów oblegał sanktuarium św. Gospy w Światłowierchu, lecz zginął z ręki Ordana.

Karakurt – car pająków; olbrzymi, czarny pająk chwytający w swe sieci ludzi i zwierzęta. Jego jad powodował majaki, w których ukąszonego dręczył obraz czarnego pająka. Kusił Ordana skarbami po czym schwytał w pajęczynę. Pająk zatruł bohatera swym jadem i owinął pajęczyną, aby później pożreć. Na szczęście Ordan usłyszał we śnie czarodziejską pieśń Tygrysiej Lilii, która dała mu siłę rozerwać sieci i zabić Karakurta.

Karl Hastav – król Swenów, który najechał Asarmath. Został pokonany przy wybitnym udziale Ordana i musiał powrócić za morze jak niepyszny. Jego pierwowzorem był król szwedzki Karol X Gustaw.

Karłus – olbrzymi, czarny szakal, sługa lipajskiego tyrana Mumuru, zabity przez Ordana. Jego pierwowzorem był XX – wieczny terrorysta Carlos.

Keza ze Złotej Bani – zły czarownik, który podstępem zagarnał tron Marakusza, chana Kizyłkamii i uwięził go w Jaskini Snów. Na swe usługi miał potwora Zburatorula. Gdy Ordan go zwyciężył, czarnoksiężnik obawiając się kary za swe matactwa, przez drzwi w drewnianej, zaczarowanej chacie na stepie zbiegł do Złotej Bani.

Kinsey – zbudzony przez Ordana ze stuletniego snu potwór ludożerca z wyspy Kinsey. Chodził na dwóch nogach, pokryty był różowo – fioletową łuską, miał rogi, ogon krokodyla, osiem oczu i ... jadowitą anakondę zamiast penisa. Zginął w walce z Ordanem, a wraz z jego śmiercią obudzili się mieszkańcy wyspy. Jego pierwowzorem był Alfred Kinsey.

Kiżłu Kara – kum – żeński demon ognia z Karakamii, powodujący Burze Ogniowe, co pięć lat niszczące Lailanię. Demonica chciała zwieść Ordana obietnicami cielesnych rozkoszy, lecz ów ją zabił i tak zakończył Burze Ogniowe.

Kludvik – król Vranklandu. Przed laty kot księcia Drakona zadrapał go zatrutym pazurem, przez co król zamieniał się w wilkłaka. Poza tym jednak nie był zły. Podejmował Ordana ucztą, gdy nagle przybrał wilczą postać i rzucił się na swego gościa. Ordan pokonał go i darował mu życie, lecz zrozpaczony król uciekł z kraju, niosąc żołądek na plecach. Po drodze został zabity przez spiskowców. Jego następcą został Oroncjusz.

Koło Barsaga – ożywione magią koło od wozu, które wyrządzało liczne szkody w Bela Alanii (Alanistanie) aż powstrzymał je Ordan.

Kondor – kondor o 7 – metrowej rozpiętości skrzydeł, żyjący w Górach Andajskich i polujący na ludzi w tropikalnej dolinie Palcuru.

Konstancja z Ertus – taljańska księżna i czarownica, matka Albericusa Primusa i Albericusa Secundusa. Najechała Rum, siedzibę arcykapłana, mając na swe usługi armię harpi, Minotauró i wilkołaków, zaś Berengar, król Septimanii, ogłosił w całej Ziemi Ulro wyprawę na odsiecz arcykapłanowi. Synowie Konstancji polegli w boju z ręki Ordana, ona sama zginęła od ciosu kamieniem z okna.

Kostka – asarmacki czarnoksiężnik, przywódca sekty Szkielców, którzy zbierali kości, aby z nich budować sobie stosy pogrzebowe. Ich guru zbudował olbrzymie jajo i w nim leżał całymi latami pogrążony w letargu zapewniającym mu nieśmiertelność. Gdy się zbudził, porwał Tygrysią Lilię, aby razem z nim spała w jaju po wszystkie wieki. Ordan zdobył zamek czarownika, po czym zniszczył jego jajo wraz z nim samym. Po drodze musiał stoczyć szereg walk ze Szkielcami.

Kościany dziadek – straszydło mające postać szkieletu starego karła. Mieszkało w dziupli drzewa rosnącego w ogrodzie kąciny. Piło krew i gwałciło dzieci kościanym penisem, aż zabił je Ordan.

Kraken – zatapiający statki potwór morski podobny do 2 – kilometrowej ośmiornicy. Zginął z reki Ordana u wybrzeży wyspy Kronlandii, na której czczono boga Kronosa.

Król węży z Chełmowierchu – zazdrośnie strzegł źródełek o uzdrawiającej wodzie pożerając śmiałków, którzy chcieli z nich zaczerpnąć.

Kukulkan – podobny do krzyżówki człowieka z zielonym smokiem, potwór czczony jako bóg w Copanie. Karmiono go ofiarami z ludzkich serc, aż zginął z ręki Ordana. Bohater prześladowany przez kapłanów Kukulkana, zbiegł do Aztlanu – Ziemi Białego Sępa, gdzie ... też składano krwawe ofiary z ludzi.

Kunegunda ze Śląża – dumna i okrutna księżniczka mieszkająca w zamku Chojnik (Coinix) na szczycie stromej góry. Obiecała swą rękę temu, kto wejdzie na górę i nie spadnie. Ordan spełnił zadanie, lecz odrzucił rękę księżniczki, aby ją zawstydzić.

Kur Morski – potwór morski zatapiający statki. Był pokryty śluzem i łuską, miał długą szyję zakończoną kogucim łbem, pękaty tułów, cztery szponiaste łapy i wężowy ogon. Ordan zabił go u wybrzeży danajskiego półwyspu Jutenheim.

Kynops z Kemetu – król i czarnoksiężnik, który chciał zniewolić plemię Ichtiofagów z Khorazmistanu. Ichtiofagowie byli to nadzy, dzicy ludzie żywiący się rybami. Ordan nauczył ich korzystać z ognia i soli.

La Belle Dame Sans Merci – niezwykle piękna, odziana w jedwab boginka, która uwodziła mężczyzn, w tym Ordana w veretańskim Lesie Broceliand, aby potem więzić ich w jaskini, gdzie umierali z głodu i pragnienia. Ordanowi udało się odrzucić pokusę dzięki interwencji Peruna.

Lasoliko – potworny, pożerający ludzi pterozaur ze Złotej Bani. Ordan zabił go na prośbę Giptów z asarmackiej prowincji Zielone Stawy, leżącej między grodem Caroduną, a prowincją Ojcowem. Pierwowzorem Giptów byli Cyganie.

Lein – potwór z carstwa Rad’ podobny do krwiożerczego, czarnego jelenia, zionącego ogniem i noszącego ucięte, ociekające krwią ludzkie głowy na porożu, między którym miał czerwoną gwiazdę. Siał spustoszenie, pożerał ludzi i zwierzęta. Ordan bronił przed nim królestwa Orezmistanu.

Libera – czarny potwór o czerwonych zębach, uzbrojony w dwie siekiery. Ordan rozbroił go i wziął do niewoli.

Licho Jednookie – wenedyjski demon mający postać potwornego, nagiego człowieka o miedzianej skórze i czerwonych rogach. Nachodziło ludzi i żądało gościny, w razie odmowy grożąc atakiem wielkich rogatych szczurów z Hindu i niszczącej wszelką roślinność, ociekającej jadem Ciotki Ropuchy. Tym co je ugościli, Licho Jednookie porywało dzieci, by je dręczyć.

Lilith – czarownica, żona diabła Samaela. Zabijała dzieci po tym jak jej własne potomstwo – olbrzymy i demony, poczęte z królem Adamem, zostały pozabijane przez anioły. Zginęła z ręki Ordana.

Lisola – graf zawsze ubierający płaszcz z lisich futer; najemnik z Bojemy uczestniczący w najeździe Karla Hastava na Asarmath. Ordan karząc go za jego okrucieństwa, nadział go na miecz i upiekł. Jego pierwowzorem był baron Lisola z ,,Potopu’’ H. Sienkiewicza.

Lis o Żelaznej Szczęce - olbrzymi lis pożerający ludzi i ich zwierzęta. Ordan i wojowniczka Libusza zabili go w celetińskim królestwie Recji.

Litwinow Maksim – ocalały ze zniszczonej czarnej wołgi upiór komunisty, który razem z piekielnym psem włamywał się ludziom do domów i je okradał (pies zjadał okradzionych ludzi). Kres temu położył miecz Ordana.

Locus – czarny szaman z dżungli Samanii, który czarami zamieniał ludzi w swych niewolników. Potrafił przybierać postać białego człowieka o czarnych włosach, jaguarundi i kruka.

Lulumba – zły czarownik, pod postacią tygrysa pożerający ludzi w Puszczy Kabata. Ordan tropił go razem z czarodziejem Ariusem z Hagg, który zabił Lulumbę pod postacią olbrzymiej kobry.

Łukaszenko Aleksander – współczesny, białoruski dykator. Ordan sprowadzony do naszego świata przez wilkołaka Morderczyja Akoja i czarownika Koźmę Połoczewa, uwolnił opozycjonistów, burząc tajne, rządowe więzienie w sercu puszczy i poprowadził ich na Mińsk. Zwyciężał czołgi i snajperów, rzucił głazem z siedzibę Łukaszenki, lecz Połoczew odesłał go do Cudomirii.

Malakij – król zielony węży trusi, lęgnących się w piwnicy domu Stracimira i Mokoszy. Gdy Ordan był niemowlęciem, owe węże porwały go i zaniosły do piwnicy, gdzie król Malakij zrobił chłopcu złoty znak językiem na czole, aby uczynić go swym niewolnikiem. Na szczęście rodzice przyszłego bohatera , powiadomieni przez psa i kota, uwolnili dziecię. Matka zmyła mu z czoła znak niewoli wodą z Sobotniej Góry.

Mamaj – wódz Tartarów z Purpurowej Ordy pokonany przez Ordana z zakonu Zagończyków w bitwie pod Ob – oretą na Niżu.

Mantu – morski potwór przypominający gigantyczną mantę. Czarownik Pama – kuli składał mu ofiary z ludzi, którym Mantu wysysał krew i wnętrzności.

Marcus z Goidelii- tyran wyspy Luzonii, który wygnał jej prawowitą władczynię Alitę. Ordan pomógł jej wrócić do władzy, zaś Marcusa pożarły służące mu potwory Orcinusowie. Jego pierwowzorem był filipiński dyktator Marcos.

Mason – olbrzymi, wodny skorpion, który kiedyś był człowiekiem z Loży Szyderców. Ordan zabił go płynąc łódką po jeziorze razem z Majdą z Niżu.

Medva – berserk z Mosochu, władny zamieniać się w niedźwiedzia. Na czele plemienia Puotów najechał Kolchistan. Jego pierwowzorem był Dmitrij Miedwiediew, prezydent Rosji.

Mengele Joseph – hitlerowski zbrodniarz wojenny prowadzący eksperymenty na ludziach w obozie koncentracyjnym Auschwitz – Birkenau. Po przybyciu z naszego świata do Cudomirii, wylądował na tropikalnej wyspie Hairam, kolebce ludów ha – irańskich. . Chciał uzbroić wyspiarzy w nowoczesną broń palną i podbić całą Cudomirię, tworząc rasistowskie imperium. Mengele zastrzelił poprzedniego króla wyspy i zajął jego miejsce jako najwyższy władca i arcykapłan. Parając się czarną magia, zapowiadał, że ześle boga Wotana, lecz zamiast przywołał z piekieł potwora Rilisa, który go pożarł i zaczął pustoszyć wyspę. Ordan i Obłus ze Skifistanu zabili Rilisa. Hairamczycy spalili symbole nazistowksie dane im przez dr. Mengele i obrali Obłusa królem.

Meteor – zjadający ludzi żmij z Niżu. Spał ukryty w ruinach zniszczonego przez wojnę grodu Hrodnika, wcześniej pożarłszy trupy mieszkańców grodu, lecz przyjście Ordana obudziło go. Wymyśliłem go pod wpływem książki Andrzeja Pilipiuka ,,Dziedziczki’’.

Mikołaj (Nikołaj) – król zaborowych; leśnych demonów zmuszających zabłąkanych wędrowców do zapisywania im duszy. Miał postać niskiego starca w czerwonych szatach. Zabłąkanym wędrowcom zadawał zagadki i kazał podpisywać pergamin. Ordan ściął mu głowę, zaś Mikołaj z wrzaskiem uciekł, trzymając ją pod pachą.

Moddey Dhoo – strzegący drogi do chramu ogromny, czarny pies z celetińskiej wyspy Man, gdzie ludzie żyli pospołu ze Żbiczanami.

Mondo – potwór o szczękach mogących objąć górę, zabity przez Ordana w Tecji.

Morderczyił Akoj – zmutowany wilkołak z Czarnobyla, sługa prezydenta Łukaszenki. Miał rozkładane zęby podobne do brzytwy i potrafił kręcić głową na wszystkie strony. Rozkazywał sotni wilkołaków, które w puszczy pożerały opozycjonistów. Sprowadził Ordana do naszego świata, aby go zjeść, lecz zginął z jego ręki.

Morowit i Morowitka – demony zarazy, brat i siostra, mające postać pół – ludzi, pół – kruków. Za ich sprawą w ziemi Luziszów w asarmackiej prowincji Vkra wybuchła zaraza, lecz Ordan ją powstrzymał zabijając oba straszydła.

Mors – olbrzymi mors polujący na ludzi. Ordan rozmawiając z nim dowiedział się, że mors polował na ludzi, bo był sierotą i nikt go nie nauczył wydobywać małży z muszli. Potem chciał podstępem zabić Ordana, lecz sam zginął z jego ręki.

Morzej Pyszałek – przez Solimów zwany Lewiatanem, był prastarym potworem morskim, większym niż największy wieloryb, podobnym ni to do węża, ni to do krokodyla. Zatapiał statki, powodował sztormy i trzęsienia ziemi oraz pożerał ludzi. Ordan zabił go na Morzu Rajskim, w czasie sztormu gdy ten walczył z Tyfonem Bezdusznikiem.

Muchomornica – potwór z Puszczy Borowoja polujący na ludzi i zwierzęta. Miał postać ogromnego muchomora z twarzą kobiety i kolczastymi mackami ośmiornicy. W mackach, Muchomornica trzymała włócznie i oszczepy.

Mumuru – tyran Lipaju ze stolicą w Tritonis. Była to ojczyzna dzikich, śniadych i półnagich koczowników, noszących brody, pejsy i rogowe falokarpy (żeby czasem Czytelnik nie myślał, że jestem antysemitą, uprzedzam, że ich pierwowzorem byli nie Żydzi, tylko starożytni Libijczycy; zresztą również lud semicki ;). Pierwowzorem Mumuru był Muamar Kadaffi.

Murad – chan – władca Sępian, jeźdźców na sępach, który korzystając z pomocy Turów – ludzi zamieniających się tury, najechał Asarmath, lecz został odparty.

Mussolini Benito – po latach powrócił jako upiór i zyskał nowych zwolenników. Gościł u rodziny włoskich biznesmenów. Żona biznesmena zachwycała się urodą Duce, jednak syn powiedział, że woli wyglądać jak Volkodav, bo ów nie był bandytą. Po tych słowach zaczął bić dyktatora pięścią po głowie. Duce go rozszarpał i pożarł z całą rodziną. Zamierzał odzyskać władzę. Ordan zabił faszystowskiego upiora, oszczędził jego wnuczkę i odciął mu głowę, która krzyczała. Wówczas Ordan zabrał głowę Mussoliniego do swego świata, gdzie przywalił ją głazem.

Mustafa – bej – chan Turian, plemienia żółtoskórych i skośnookich ludzi zamieniających się w jadowite węże – trusie. Jego wojownicy nosili kolczugi i zbroje z karaceny i walczyli pod stanicą z wyobrażeniem węża Ażi – Gharkaka, przez Wenedów zwanego Gorynyczem. Najechał asarmacką prowincję Niż, lecz został pokonany. Zginął w bitwie pod postacią wężą, posiekany na kawałki przez Ordana.

Musz Pairika – potwór podobny do gigantycznego nietoperza, władny łykać Słońce i Księżyc. Został niechcący przywołany z Piekieł przez iranwedżyjskich Magów. Zginął z ręki Ordana i królowej czarownic Małgorzaty.

Nachzecher – zabity przez Ordana w ziemi Sławińców wampir, któremu służył tygrys szablozębny.

Nadir – król Afszarii i Tagmaspii, przed którego najazdem Ordan bronił Korosanu.

Naliva – wenedyjski wojownik, syn Zenobiusza, wodza powstania Niżowców przeciwko Asarmathowi. Duch Nalivy razem z duchem Zenobiusza zaatakował Ordana z zakonu Zagończyków i jego towarzyszy, gdy jeden z nich skuszony chciwością zaczął szukać skarbów w kurhanie wodza Niżowców.

Napir Kostaki – zdrajca Asarmathu, agent sweńskiego króla Karla Hastava. W czasie najazdu Swenów na Asarmath, wywołał chłopskie powstanie w górach Wyżu. Zginął w walce z ręki Ordana. Jego pierwowzorem był Aleksander Kostka Napierski.

Narevan – hospodar Czarnej Bogdanii, który po śmierci stał się upiorem. Mieszkał w dziupli starego orzecha, pod którym został pochowany przez swą siostrę, południcę Narevę, w stołecznym mieście Romahora. Ordan zabił upiora niszcząc orzech.

Nertus – zła bogini, matka licznych potworów, mieszkająca w jeziorze wypełniającym jaskinię. Ordan zabił ją w Eburacum, stolicy Kalidonu.

Nesamon – rozbójnik z kemetyjskiego księstwa Tebais ze stolicą w Tebe, który czarami zmuszał mieszkańców księstwa do pracy w swej winnicy.

Nina – czarownica wylęgła z muchy żyjącej w chutorze Majdy z Niżu. Miała straż przyboczną złożoną z krasnoludków. Mieszkała w chatce na kurzej nóżce razem z mężem – diabłem, który przybył do niej jako smok. Współżyli ze sobą pod postaciami konia i krowy.

Nin – ju – zakon skrytobójców z cesarstwa Naponu. Tworzyli państwo w państwie, stosowali terror przeciwko legalnej władzy, walcząc wyszukaną bronią, zatrutą ludzkim kałem. Ordan pomógł cesarzowi Aponitu zdobyć ich twierdzę. Ich pierwowzorem byli japońscy ninja.

Nożownica – zabita przez Ordana w Punicji piękna upiorzyca o długich, czarnych włosach i wyłupiastych, zakrytych bielmem oczach, bosa, odziana w granatową, połataną tunikę. Nocami zabijała ludzi i zwierzęta sztyletem. Tworząc ową istotę inspirowałem się czarno - białym afiszem reklamującym jakiś koncert.

Ognista Tarcza – okrutny car, żyjący ,,gdzieś za Mosochem’’. Kiedy król Dobromir i dwunastu wojów z jego drużyny oślepło, Ordan wyruszył, aby zdobyć krew i wątrobę Ognistej Tarczy w celu uleczenia swego suzerena. Po drodze spotkał mówiącą głowę olbrzyma Mimira, który mówił o konieczności zdobycia magicznego miecza do zabicia złego cara. Ordan został wojem Ognistej Tarczy. Ujeździł dlań ośmionogiego konia Ślepnira, oraz wydobył miecz ze skały. Zabił go jednym uderzeniem (drugie mogło cara ożywić), po czym powrócił do Asarmathu z lekiem i uzdrowił króla i jego drużynników.

Ohyn i Upier – para wampirów, z których ten drugi miał kolczasty język.

Olibrus – król wyspy Baladei, mający dwie pary oczu. Jego poddani byli jeszcze bardziej zdeformowani. Na prośbę Olibrusa, Ordan zabił bazyliszka, jednak został uwięziony przez króla. Wówczas czarodziejskim mieczem, który sprawiał, że głowy same odpadały, Ordan zabił Olibrusa. Zdobył posążek Złotego Lwa, po którego wysłał go Grabal – car i opuścił wyspę. Po powrocie do Asarmathu, zaczarowany miecz dany Ordanowi przez gryfa został wmurowany w ścianę chramu Chorsa.

Orest – car – samozwańczy władca Niżowców znad rzeki Donaster. Jego wojowie walczyli pod flagą czerwono – czarną, symbolizującą krew i ziemię. (Ci co widzieli na własne oczy okrucieństwa jego rezunów mówili, że sztandar Orest – cara symbolizuje przelaną przez niego krew niewinnych ludzi i jego czarne sumienie). Ordan z zakonu Zagończyków zwyciężył go w bitwie pod Onyszem, korzystając z pomocy uratowanego z dołu – pułapki, mówiącego żbika o rozmiarach tygrysa. Bohater opisał bitwę w liście do Tygrysiej Lilii.

Oruç i jego brat Sarrakaniel Rudobrody – korsarze z Mar – agaby, którzy zginęli w walce z ręki Ordana. Bohater mimo tego dostał się do korsarskiej niewoli, do miasta Al – Salaam, skąd pewnego dnia uciekł. Ich pierwowzorami byli XVI – wieczni tureccy korsarze Oruç i jego brat Chajr ad – Din, przez Europejczyków zwany Barbarossa.

Pama – kuli – król i czarownik uprawiającego kanibalizm plemienia Tainów z tropikalnej wyspy Tain. Budował imperium, najeżdżając wyspę Neber – Asaki, zaś jeńcami karmił morskiego potwora Mantu. Zginął z ręki Ordana, który jednak nie pozwolił wymordować jego poddanych.

Pastinaca – olbrzymia, wskrzeszona złymi czarami łasica sprzed wieków, od której oddechu ginęły drzewa. Ordan zabił ją, korzystając z rad Mikuły Sielanowicza.

Pies z Gorczańskiego Ostrovu – polujący na ludzi i zwierzęta, duch złego karbowego, mający postać ogromnego psa.

Pioruński German – potwór walczący w armii cesarza Hunlandu w czasie najazdu na Asarmath. Został wyhodowany przez elektora z Brenny z koguciego jaja. Przypominał olbrzyma w pruskim mundurze z pikelhaubą na głowie i z siwymi wąsami. Ordan walczył z nim maczugą, lecz nie mógł zabić, bo nie było to dane żadnemu mężowi. Potwora zabiła ostatecznie z łuku bogini – wojowniczka Sonia Dzika Dziewica; królowa Puszczy Skotnickiej. Zjadła serce Pioruńskiego Germana. Nemijczycy się rozpierzchli gdy Sonia zabiła również cesarza Hunlandu i sprzymierzonych z nim królów Vavarii i Xaxyi. Do wymyślenia Pioruńskiego Germana zainspirowała mnie polska ulotka z okresu plebiscytu na Górnym Śląsku: ,,Katowałeś wszystkich pieroński Germanie, teraz posmakuj jak smakuje lanie’’!

Pociąg – widmo – demoniczny pojazd polujący na ludzi w naszym świecie. Ordan zniszczył go na stacji koło Zieleniewa w Polsce.

Podlach – trójgłowy diabeł o niebieskich rogach. Służył ślążańskiemu księciu Rogatce. Zginął z ręki Ordana.

Polucjusz z Kemeru – król, który zawiesił na niebie czerwoną gwiazdę i rozkazał czarnym panterom w lekkich zbrojach, aby mordowały jego poddanych. Kres jego zbrodniom położył Ordan. Jego pierwowzorem był Pol – Pot.

Połoczew Koźma – białoruski czarownik, sługa prezydenta Łukaszenki. Zaklęciem sprowadził Ordana do naszego świata, aby wilkołak Morderczyił Akoj mógł go zjeść.

Pomórnik – potwór zabijający króliki. Zginął z ręki Ordana, gdy zaatakował bawiące się dzieci.

Popoš – straszliwy wąż z Kemetu domagający się ofiar z dziewic. Jego pierwowzorem był wąż Apopis z  mitologii egipskiej.

Potwór podobny do odkurzacza – ostatni z tworów Kościeja, który uszedł karzącej ręki Otokara Dzikiego. Siał zniszczenie, aż sam został zniszczony przez Ordana i Inkę Sevenę we wsi Bosaki niedaleko Bożej Łości.

Potwór z cyrkla i ekierek – straszydło, którego Ordan najbardziej bał się w dzieciństwie. Po latach, gdy dorósł i zmężniał, zabił owego potwora. Wziąłem go ze snu.

Pożeracz – czterometrowy waran żyjący w lesie wokół grodu Mida Krynica na wyspie Jumme. Oddawano mu cześć boską i składano w ofierze dzieci oraz młode i piękne kobiety. Ordan zabił warana i położył temu kres.

Rocosus - ban ze Złotej Bani, który wbrew woli swojego króla, zdradziecko zaatakował Asarmath w czasie najazdu Swenów. Jego atak został odparty przez Ordana. Pierwowzorem Rocosusa był wojewoda siedmiogrodzki Jerzy Rakoczy.

Rogatka – zbuntowany namiestnik Śląża, który sprzedał swoją prowincję królowi Hunlandu. Był łysy i rogaty z powodu rzuconej na niego klątwy. Służyły mu niedźwiedzie i kobiety zamieniające się w hieny. Ordan oszczędził Rogatkę na prośbę jego nałożnicy Ałły z Toropiecka, ale za karę książę został pozbawiony swego urzędu i musiał pracować w kopalni jak zwykły górnik. Jego pierwowzorem był piastowski książę Bolesław Rogatka.

Rozłupywacz Twarzy, Miażdżący Jaguar i Szarpiący Jaguar – zabite przez Ordana, potwory z Chilam Balam, które na rozkaz bogów wyniszczyły Drewnianych Ludzi.

Różana Orda – jedno z plemion tartarskich, którego chanowie pieczętowali się znakiem róży. Ordan bronił Niżu przed ich najazdami pod komendą atamana Wasiutki.

Ryfeusz – potwór z Gór Ryfejskich na południu Asarmathu. Miał głowę sępa, poroże jelenia, szpony, kopyta, lwi ogon, oraz sypał ludziom pieprz w oczy. Ordan zabił potwora i uwolnił więzioną przezeń księżniczkę Ofkę ze Svidnicy.

Sachmet – pożerająca ludzi pustynna olbrzymka o głowie lwicy. Ordan zabił ją na prośbę kemetyjskiego nomarchy Psentufisa.

Safona – elsynorska poetka i kapłanka bogini Afrodyty – Wenus. Na planecie Fosforus namawiała Ordana, aby obcował cieleśnie z jej panią, lecz ów nie dał się skusić, bo kochał Tygrysią Lilię.

Sajetan – gigantyczny, trujący borowik, który wabił, zatruwał i pożerał ludzi i zwierzęta, zwyciężony przez Ordana w Puszczy Kampis.

Samael – diabeł z Solimii, który w zemście za zabicie przez Ordana, jego żony Lilith, porwał do Gehenny najmłodsze dziecko cara Salomona Mądrego. Ordan wyruszył za nim i zabiwszy go, odebrał mu łup.

Samun – pustynny wiatr, który w Psylli osuszył wszystkie zbiorniki wodne. Ordan uczestniczył w wyprawie wojennej przeciw wiatru. Samun zginął zabierając do grobu wszystkich psyllijskich wojowników.

Santa Muerte (hiszp. ,,Święta Śmierć’’) – bożek czczony w Makizateku, kostucha w czarnej, lśniącej szacie, uzbrojona w kosę. Jej wyznawcy przybyli z Makizateku, porwali Tygrysią Lilię i chcieli ją złożyć w ofierze, lecz Ordan obronił swą ukochaną, pozabijał kapłanów i oddał chram płomieniom.

Sarangum – pożerający ludzi potwór z Kemetu, który miał postać gigantycznego nietoperza bez skrzydeł o ogonie węża.

Satanas – olbrzymi, zielony, rogaty demon, który mieszkał w jamie zwanej Čorcim Dołem i łapał ludzi i zwierzęta wystającymi kłami. Jego siedzibę wypalił w ziemi kamień spadły z nieba. Ordan zabił Satanasa z pomocą w wierzbie skrzata Kosmatka. Połamał maczugą zęby demona i rozbił mu głowę. Z jego złotej korony wydobył szmaragdy, z którymi podzielił się ze skrzatem.

Savas – miedzianoskóry król wyspy Ven – asala. Nosił czerwony płaszcz i pióropusz z piór kwezali. Pod postacią olbrzymiego warana Monitora pożerał swych poddanych, aż zginął z ręki Ordana. Jego pierwowzorem był Hugo Chavez, prezydent Wenezueli.

Sawicki – wąpierz wypijający krew za pomocą sawki znajdującej się w miejscu języka. Ordan zabił go we wsi Hanys.

Siedem Śmierć i Jeden Śmierć – bracia – cesarze mrocznej krainy Xibalby. Za pośrednictwem sów zaprosili Ordana na mecz peloty, który bohaterowi udało się wygrać. Mimo to bracia kazali Ordanowi przejść próby w Domu Mrozu, Jaguarów, Noży, gdzie sztylety latały w przód i w tył, oraz w Domu Nietoperzy, pełnym olbrzymich nietoperzy – ludożerców. Ordan przeszedł wszystkie próby, zabił usiłujących go zatrzymać demonicznych królów – wasali władców Xibalby o wdzięcznych imionach: Skrzydło, Krwawe Kły, Krwawe szpony, Rzemienny Pas, Kościane Berło, Czaszkowe Berło, Demona Żółtaczki i Zrywacza Strupów, po czym wrócił do Asarmathu.

Simargł – wielki, czarny ptak o psiej głowie. Uchodził za niezwyciężonego i pilnował złotych jabłek w Karakamii. Ordan wraz ze skrzatem Rogaszem chcieli je zdobyć. Simargł w czasie walki połknął skrzata, lecz Ordan odciął mu łeb.

Siny Byk – wielki, sino umaszczony byk z białą gwiazdą między rogami, który tratował uprawy i zabijał ludzi w Uraku, czemu kres położył Ordan.

Sirin – piękny ptak o kobiecej głowie i piersiach, pokryty wielobarwnym pierzem. Sirin był siostrą podobnych doń ptaków Ałkonosta i Gamajuna. Ordan jadąc przez puszczę po spotkaniu z Rozkoszą i Cnotą, spotkał ptaka Sirina, który słodkim głosem namawiał go do porubstwa. Bohater jednak odpędził pokusę i pojechał dalej.

Skamżoch – skąpy dziedzic, którego duch straszył w starym dworze. Ukazywał się obwieszony złotymi monetami, wokół niego latały diabliki i mówił o sobie: ,,Jam pan, piekielny pan’’. Uderzony przez Ordana maczugą, prosił bohatera, aby go uderzył jeszcze raz, a wtedy się rozdwoił. Ostatecznie zabił go piorun.

Smoczycha – czarownica z Mosochu, którą Ordan spotkał w jednym z opuszczonych ceglanych domów na Gwieździe Dusznicy. Czarownica chciała go złożyć w ofierze i pożreć, lecz Ordan obudzony przez wierną klacz Ikonę, rozerwał łańcuchy i wyrwał kamienny ołtarz z ziemi. Smoczycha raniła go zatrutym sztyletem, lecz sama błagała o litość. Ordan zamknął ją w butelce i przywalił ołtarzem.

Smok z Kloutzka – pożerał ludzi w jednej z południowych prowincji Asarmathu, graniczącej z Bojemą, aż zabił go Ordan.

Solotarenko – demon mający postać mężczyzny o złotej skórze, odziany w czerwone majtki. Zjadał kobiety, które zapładniał, aż zabił go Ordan. Jego pierwowzorem był kozacki dowódca Iwan Zołotarenko, który w 1655 r. zdobył Wilno.

Sołtareż – sułtan Hatystanu, który planował najazd na Asarmath. Ordan w czasie misji szpiegowskiej, zamieniony w gronostaja, zniszczył broń janczarom, spahisom i dżamakowi, zaś Ikona uprowadziła wszystkie hatystańskie konie do Asarmathu.

Somosa – czarnoskóry olbrzym – ludożerca, malujący twarz niebieskiem urzetem. Grasował na tropikalnym kontynencie Miscatonic, gdzie Ordan obronił przed nim dwójkę dzieci z plemienia Makizi. Jego pierwowzorem był nikaraguański dyktator Anastasio Somoza García.

Sonia – piękna dziewczyna często odwiedzająca Ordana, gdy ów pobierał nauki w Domu Mężów. Ordan wielce ją miłował, lecz dziewczyna w rzeczywistości była diabelską ułudą, mającą za zadanie przywieść bohatera do nieczystości. Wraz ze śmiercią króla węży Malakija, umarła i zamieniła się w oślizgłą masę. Ordan ją opłakiwał, płacząc po raz pierwszy od czasu gdy się urodził, zaś jego matka, Mokosza powiedziała mu na modłach, że zyska coś o wiele cenniejszego.

Stalin Józef - ocalały ze zniszczonej czarnej wołgi, upiór komunistycznego dyktatora ZSRR. W Zespole Szkół Ogólnokształcących Mistrzostwa Sportowego w Szczecinie, Stalin za pomocą zaczarowanego noża wykutego w piekle, zarżnął kobietę w futrze z lisa, który ożył z jej krwi. Jego dalsze zbrodnie powstrzymał Ordan.

Stan – książę wampirów z Oltenu. Leśne zwierzęta, takie jak lampart i koziorożec podzieliły się z Ordanem swą siłą, aby mógł zwyciężyć potwora. Jego pierwowzorem nie był Stan Tymiński.

Stara Pijawka i jej córki Daj i Daj – władczyni sarakeńskich wampirzyc zwanych alukami, które panoszyły się w królestwie Pelestei, za panowania królowej Anat – Marii – Marty. Aluki lądowe były podobne do czarnych psów lub wilków o czerwonych oczach, wpijających się pazurami w ciała ofiar by ssać ich krew, podczas gdy aluki wodne przypominały olbrzymie pijawki. Ordan pomógł Pelestejczyków w odparciu plagi.

Stary Frëc – znany z nieokiełznanego okrucieństwa wilkołak nękający asarmackie plemię Kaszabów. Ordan zabił go na prośbę kaszabskiego króla Wirgiliusza. Jego pierwowzorem był zarówno diabeł z kaszubskich wierzeń ludowych, jak też król pruski Fryderyk II.

Strach o Żelaznych Pazurach – potwór zabity przez Ordana w osadzie Wiązki. Wyglądał jak Fredy Kruger i polował na dzieci.

Supremus – tyran Gvarany. Uwięził Ordana, lecz ten rozwalił lochy, uwolnił więźniów, zaś tyrana zabił w pojedynku.

Surt – ognisty olbrzym władający ognistym piekłem Muspelheimem, do którego wejście znajdowało się na zaczarowanej wyspie Surtsey u wybrzeży Tulii. Porwał kronlandzką królewnę Olenę. Ordan sforsował bramy Muspelheimu, poranił Surta mieczem i uwolnił jego więźniów.

Surtoszek – Ozenberg Adam – współcześnie żyjący polskojęzyczny komunista z KPP (owa partia istnieje niestety również we współczesnej Polsce, ponieważ polskie prawo jest dziurawe jak ser szwajcarski). Przybył z naszego świata do Cudomiri, by się zemścić za zniszczenie czarnej wołgi. Jako doradca króla Sowiczów – ludzi o czerwonej skórze i włosach, uczestniczył w najeździe na Zucernę. Ordan zdobył w bitwie Święte Narzędzia Sowiczów – Sierp i Młot, zaś Surtoszka – Ozenberga wziął do niewoli. Miał przywilej roztrzaskać mu głowę maczugą, lecz zamiast tego ukarał go chłostą i pozwolił zamieszkać na pustyni Serir.

Szagrin – zesłany przez czczonego w Tartarii demona Erlika, otwór podobny do wielkiego, żółtego jeża, który pożerał wyznawców boga Isasa Masama. Kres temu położył miecz Ordana.

Szarlej – podziemny potwór przed wiekami spętany przez herosa Zbroisława. Rozerwał okowy uwolniony przez raki ziemne wielkości żubrów, po czym zaatakował Ordana. Zginął z ręki Urartu.

Szary Potwór z Brustaborga – był wielkości słonia, pokryty nagą, szarą skórą. Miał okrągłą głowę, wyłupiaste oczy, kończyste zęby i długie, kościste kończyny o palcach zakończonych szponami. Polował na ludzi, a służyli mu Korgołowcy. Po śmierci swego wodza wrócili na bagna. Pierwowzorem Szarego Potwora było okropieństwo namalowane sprayem przez szczecińskich grafficiarzy.

Szejtan – bej – diabeł dowodzący Tartarami w czasie najazdu Swenów na Asarmath. Nękał najeźdźców, ale jeszcze bardziej asarmackich chłopów. Został zwyciężony przez Ordana. Jego pierwowzorem był Diabeł Tatarski z polskich wierzeń ludowych (Barbara i Adam Podgórscy ,,Encyklopedia demonów’’).

Szes – Szes – ogromny krokodyl – ludożerca z Kemetu, razem z wężem Popošem domagający się składania ofiar z dziewic. Jego głowa pękła pod ciosem maczugi Ordana.

Szywila z Solimii, zwana też Czarną Sybillą – matka Jancykrysta. Mieszkała w Zburzonej Wieży, gdzie odmładzała się w świetle Księżyca i szyła koszulę dla syna. Przepowiednia głosiła, że kiedy ukończy pracę, nastąpi koniec świata. Przeszkodził jej w tym Ordan.

Świstun – skrzydlaty wąż zabijający głosem.

Ta, Która Patroszy – demonica z polarnej krainy Ar – kitu. Miała postać wychudłej jędzy ze zwisającymi płatami szarej skóry, odzianej w eskimoski strój. Zabijała ludzi, opowiadając im tak śmieszne kawały, że ci dosłownie pękali ze śmiechu. Ordan zatkał sobie uszy woskiem i zabił ją.

Tasiemiec – długi na 10 metrów tasiemiec uzbrojony. Mieszkał w Zgniłym Stawie i polował na ludzi.

Tassai – wielki jak słoń diabeł tasmański z Ziemi Van Diemena. Pożerał czarnoskórych tubylców i trzymał w niewoli nemijskiego odkrywcę, Dasa z Vatavii. Zginął z ręki Ordana.

Teletubiś – fioletowy stworek z czerwoną, damską torebką, który ukazał się Ordanowi i wojowniczce Libuszy w lustrze w opuszczonej chacie olbrzymów. Ordan rozbił lustro ciosem miecza ze słowami: ,,Apage satanas teletubies’’. Gdy Libusza otworzyła wypadłą z lustra torebkę Teletubisia, poczęły się z niej wydobywać gigantyczne gady i płazy, mogące opanować cały świat. Ordan za pomocą zapalonej strzały z łuku spalił torebkę razem z jej mieszkańcami.

Togil – zabity przez Ordana bóg Caueców. Służył mu zakon Ofiarników – Pokutników, składających w ofierze ludzi z okolicznych plemion.

Tonatiuch z Karolingii – ognisty konkwiskador, o rudej brodzie i włosach. Ział ogniem i biły odeń płomienie. Ordan obronił przed jego atakiem Zbutwiałą Trzcinę, stolicę królestwa Akanth.

Torgau Alex var – sweński pułkownik, walczący pod rozkazami króla Karla Hastava. Zabijał wrogów złotym prądem wydobywającym się z czarnej skrzynki podobnej do radia. Został pokonany przez Ordana w bitwie pod Kalepnicą.

Trwożnica – olbrzymi, zielony wąż morski, potrafiący zatapiać całe wyspy. Ordan obronił Napon przed zatopieniem przez tego potwora, za to cesarz odznaczył go Orderem Słońca.

Tuisto – król nemijskiego królestwa Teutonatu, niepokojący Asarmath najazdami. Aby pognębić znienawidzonych Wenedów wysłał przeciwko nim potwora orkżmija z Orkanii, wyglądającego jak skrzyżowanie orki ze żmiją. Włożył w ciało bestii całą swą moc, a gdy potwór został zabity przez Ordana, król zginął w tej samej godzinie.

Turan – chan – władca Hatystanu planujący zagładę Armanu. Ordan zniszczył w boju jego żelazną maczugę, w której zakleta była wielka moc magiczna (wcześniej obronił Arman przed całą armią dzików).

Tyfon Bezdusznik – straszliwy potwór morski, podobny do brązowego smoka o wydłużonej szyi, który pożerał ludzi, powodował sztormy, wybuchy wulkanów, trzęsienia ziemi... Ordan zabił go na Morzu Rajskim, u wybrzeży Solimii, kiedy ten walczył z Morzejem Pyszałkiem – Lewiatanem.

Urad – chan – król Skifistańczyków najeżdżający południowo – wschodnie kresy Asarmathu. Skifistańczycy byli ludem ha – irańskim żyjącym nad Morzem Ciemnym na południe od Asarmathu. Na czele ich panteonu stał bóg Gryf. Ordan będąc członkiem zakonu Zagończyków, opisał swoje potyczki z wojskami Urad – chana w listach do Tygrysiej Lilii.

Vako – królowa sineańskich piratów. Zdobyła statek admirała Czuangdi, którym płynął Ordan. Proponowała mu ślub i współpracę, a gdy bohater odmówił, porzuciła go na bezludnej Wyspie Formozusa, zamieszkanej przez ogromne nietoperze hsigo. Ordan poskromił jednego z tych potworów i odleciał.

Vea – piękna, złotowłosa królowa sinomorskiej wyspy Virki, mająca pod swymi rozkazami całą armię trolli. Ordan bronił Oxlandu, krainy ludzi z głowami fok, przed jej najazdem. Jej pierwowzorem była wychowująca się wśród trolli dziewczyna Vaha z komiksu ,,Trolle z Troy’’.

Veiovis – chtoniczny bóg o smoliście czarnej skórze, ojciec noszącego lwią skórę herosa Herkle. Zabity przez Ordana w Toxonii.

Verus – wojownik o plecach z żelaza, jako bezlitosny tyran władający Kolchistanem. Jego pierwowzorem był Ławrientij Beria.

Vislava – córka kasztelana caroduńskiego Cesebora. Rzuciła chusteczkę na arenę, gdzie były lwy i tygrysy, oświadczając, że wyjdzie za tego kto ją przyniesie. Ordan znając mowę zwierząt przyniósł chusteczkę, lecz odrzucił rękę księżniczki.

Višman – hunlandzki graf, awanturnik, który ogłosił się bezprawnie królem wenedyjskiego plemienia Veltabów. Zginął z ręki Ordana w bitwie pod Mokranami w asarmackiej prowincji Vkra, nieopodal sanktuarium Mokoszy. Jego pierwowzorem był saski awanturnik Wichman z X wieku, który razem z Wieletami, najechał państwo Mieszka I.

Waligóra – wrogi ludziom olbrzym, podpierający się sosną. Ordan zabił go rejonie Łysej Góry w Asarmacie.

Wargowicz – noszący zbroję niedźwiedź wargacz, który w Sindzie, razem ze swą kochanką Lisą; kobietą z głową lisa walczył po stronie Minotaurów, które napadły na królestwo Asasynek. Wargowicz poległ z ręki Ordana, za co Lisa zraniła asarmackiego wojownika sztyletem i płacząc rzuciła się na stos pogrzebowy swego kochanka. Ową parę wymyśliłem już w III klasie SP pod wpływem artykułu z ,,Promyka Jutrzenki’’ – katolickiego czasopisma dla dzieci. Padły w nim słowa: ,,Czyje drogi są krzywe’’? i nastąpiła odpowiedź: lisa zakradającego się do kurnika, czy wagarowicza, chcącego za wszelką cenę ominąć szkołę. Po raz pierwszy postaci awanturników Lisy i Wargowicza pojawiły się w mojej fantazji  ,,Szpital Świński’’ z 1996 r.

Wij – potworny karzeł zabijający wzrokiem. Miał zwisające do ziemi powieki tak ciężkie, że diabliki podnosiły je widłami. Pewien ubogi chłop imieniem Biedoklep tak bardzo chciał się napić lemoniady, że zaprzedał duszę Wijowi, który zjawił się w towarzystwie dwóch jaszczurów i dał chłopu lemoniadę zmieszaną z wódką. Ordan zabił Wija na cmentarzu na Niżu.

Wilkopsy z Czarnej Wyliny – mieszańce psów z wilkami; wilki o psim umaszczeniu, które gromadziły się w wielkie stada i polowały na ludzi i ich zwierzęta. Przewodził im wilkołak o czterech rękach.

Wił – podobny do piły potwór zabity przez Ordana we wsi Wilsko.

Wił II – król Szaliswiaków, którzy przypominali mężczyzn w garniturach i cylindrach, obdarzonych wielkimi brodami i zębami. Był wasalem Bazylissy Teofanu, złej królowej Talji.

Wiszpusz – olbrzymi bóbr ze Skraelingii, który topił ludzi.

Wodnik – straszliwy morski olbrzym zatapiający wsie i miasta. Był to ostatni z potworów zabitych przez Ordana. Symbolizuje → New Age.

Wyrwibaj – szalony chan, chcący zniszczyć całą Cudomirię razem z fanatycznym pastorem Maynardem Rostafinskim z USA. Ten drugi, nie uznający wyobraźni za dar Boży, ale za dzieło szatana, nienawidził Cudomirii jako rzekomego dzieła diabła i dlatego pragnął unicestwić cały magiczny świat. Okrutny chan Wyrwibaj zrazu chciał wziąć pastora na tortury, lecz ten miał broń palną, toteż nieznający wynalazków naszego świata, zabobonny watażka uznał Rostafinskiego za boga i złożył mu homagium. Obaj zostali powstrzymani przez Ordana. Postać Wyrwibaja zaczerpnąłem z wiersza: ,,Przybyli do krainy dwaj straszni wyrwibaje, i rzekli tonem groźnym: my nie lubimy bajek’’.

Zagacz – rozbójnik kryjący się w zbozu, który zamienił się w Żytniego Dziada o trzech głowach i trzech ognistych językach. Ordan oszczędził życie jego bandzie, lecz kazał służyć w wojsku.

Zenobiusz – wódz krwawego powstania Niżowców przeciwko Asarmathowi. Zmarł wiele wieków przed narodzinami Ordana. Został pochowany razem z żubrami, które ciągnęły jego rydwan. Gdy jeden z towarzyszy Ordana, skuszony przez demona chciwości szukał skarbów w kurhanie Zenobiusza, ów nagle ożył i razem ze swym również martwym od stuleci synem Nalivą, zaatakował Ordana i jego towarzyszy. Ordan odparł atak. Pierwowzorem Zenobiusza był Bohdan Zenobiusz Chmielnicki.

Znikomek – zabity przez Ordana demon, który umiał stawać się niewidzialnym i zamieniać swe ofiary w nicość.

Zipacna – polujący na ludzi kajman, zabity przez Ordana w Sipal – catapal. Pożarł Czterystu Młodzieńców – bogów napojów alkoholowych.

Żabikruk – potwór z rzeki Vandalus; osiągająca rozmiary żubra żaba w głową i przednimi łapami kruka.

Żelazny Byk z Nebel – ziejący ogniem potwór, którego Ordan zabił na prośbę króla Teutonatu. Jego pierwowzorem było niemieckie działo, zwane przez powstańców warszawskich ... krową. (N. Davies ,,Powstanie ‘44’’).

Żelazny Minotaur – zionący ogniem automat z Punicji, domagający się składania mu w ofierze dzieci; zniszczony przez Ordana.

Żelazny Słoń – zniszczony przez Ordana automat bojowy, niosący na swym grzbiecie posąg Jamy – hindyjskiego boga śmierci. Brał udział w ataku Minotaurów na królestwo Asasynek (→ wojowniczki).

Żercy – kościotrupy – w Radyniu mieli chram z trupich kości, gdzie składali ofiary z ludzi, aż Ordan położył temu kres.

Żma – potworny jaszczur, przypominający skrzyżowanie smoka z triceratopsem, pokryty szmaragdową skórą. Ordan obronił przed nim rusałkę Sylwię. Walczył ze Żmą w leśnych ruinach, ach potwór zginął w zawalonym budynku.