Kiła w kąpieli

 

,, [...] w tym czasie pojawiło się ogromne zagrożenie kiłą, jedną z najstraszniejszych chorób wenerycznych, która dała się porządnie we znaki dużej części populacji europejskiej. Podejrzewano, że choroba ta przenika za pośrednictwem wody z jednego organizmu do drugiego. Zakaz kąpieli stał się więc w takiej sytuacji pewną koniecznością zarówno ze względów zdrowotnych, jak również moralnych. Nikt nawet nie sądził, że bardzie szkodliwe może okazać się zaprzestanie codziennych ablucji niż ich stosowanie'' - Karolina Stojek - Sawicka ,,O zdrowiu i chorobach szlachty polskiej''

 

Kotołaki

 

,,Tłusty kot dość ma psot.

Na macie śpi i chyba śni

O mysim mięsku, smacznym kąsku

Na śniadanko ze śmietanką.

A może śmiały, przez dzień cały

Śni inny los?

Dostojny krok, gniewny wzrok

I groźny głos.

Gdzie jego brat, co nie zna krat,

Mieszka wśród drzew

Lub na pustyni, gdzie popłoch czyni

I chłepcze krew.

[...]’’

- J. R. R. Tolkien ,,Kot’’ ze zbioru ,,Przygody Toma Bombadila’’

 

W czasach kiedy na świecie dominowała rasa Zajęczan, czysta Dziewanna napełniona nasieniem Boruty, porodziła parę pierwszych kotołaków. Chłopiec otrzymał imię Kitosza, zaś jego siostra i przyszła małżonka nazywała się Nekola.

Istoty te miały wygląd pośredni między ludzkim a kocim. Dysponowały kocimi zmysłami i zwinnością oraz ludzkim rozumem i zdolnością mowy. Władały językiem starokrasnym i własnym noszącym nazwę ha – xin oraz umiały porozumiewać się z kotami. Największą czcią otaczały Kołowierszę – matkę kociego rodu oraz Chorsa – Pana Sierpu Księżyca. Była to rasa niezwykle dumna i niezależna, wierna i tak honorowa, że w przeciwieństwie do ludzi czy – powiedzmy – sępów, nigdy nie kalała się kłamstwem. Posiadały pazury zdatne do chowania wewnątrz łap. Żywiły się mięsem gryzoni, ptaków, ryb, żab, jaszczurek i owadami. Unikały atakowania Zajęczan, elfów, krasnoludków i innych ras rozumnych. Tylko nieliczne przeszły na stronę smoka Rykara; większość pozostała wierna Agejowi i Enkom. W późniejszych erach niektórzy z nich walczyli w obronie ludzi przeciw wąpierzom i wilkołakom.

Kotołaki dzieliły się na wiele szczepów takich jak: Burasy podobni do żbików, długowłosi Freyanie z lasów Nürtu, którzy w erze jedenastej ciągnęli rydwan królowej Frei, długowłosi Hattowie z Peristanu, Siamici i Birmanici, Czerńcy o smolistym futrze, których Weles nauczył 9 000 zaklęć, Manxowie o krótkich ogonach, Mau znad rzeki Nilus mający szare futra z czarnymi cętkami, biali Vanowie z lubością pływający w jeziorze strzeżonym przez smoka, pozbawieni owłosienia Golanie i inne.

W erze jedenastej żył kotołak imieniem Mięsojad (Mesojedov, Carnivorios) urodzony w Afryce. Pokryty czarnym futrem, miał długie uszy i nosił czerwone kozaki. Służąc Kościejowi z wielkim okrucieństwem torturował w lochu Tatrę – młodą góralkę z Montanii, która później została królową. Zginął na lodach jeziora Tormaytanus spalony przez rusałkę Rutę.

W erze trzynastej żył inny kotołak, doktor Pu – Pi z Sinea, który przybierał postać zarówno człowieka jak też długowłosego kota. Był nestorianinem, a z zawodu lekarzem. Wbrew swej woli wcielony do armii cara Czerwonego Człowieka, dostał się do analapijskiej niewoli. Został jeńcem, a niebawem też przyjacielem rycerza, pana Bożywoja Błyszczyńskiego. Oddał mu nieocenione przysługi w czasie niebezpiecznej wyprawy na stepy Taj – Każku w celu uwolnienia Anej z Lasu uwięzionej w Katowni z rozkazu Czerwonego Człowieka. Po śmierci tyrana z ręki pana Bożywoja, doktor Pu – Pi powrócił do Sinea, gdzie ponoć do dziś żyją jego potomkowie.