Kormorany są grupą ptaków wiosłonogich spokrewnionych z pelikanami, głuptakami i fregatami. Zamieszkują wszystkie kontynenty. Podstawowe cechy anatomiczne: Dziób długi, na końcu zwieńczony haczykowatym zgrubieniem. Zarys ciała smukły, aerodynamiczny. Ogon złożony ze sztywnych, wachlarzowato ułożonych sterówek, w czasie pływania pełni rolę steru. Palce spięte błoną pławną. Obecność gruczołu kuprowego. Żywią się rybami. Pisklęta są nagie, należą do gniazdowników.
Kormoran
czarny zasiedla duży areał obejmujący Europę, Chiny, Japonię,
Afrykę, Australię i Nową Zelandię. Dziób żółty lub szary,
podgardle białe. Reszta upierzenia jest czarna z odcieniem
granatowym. Z tego powodu nazywano kiedyś te kormorany ,,morskimi
krukami''. Zamieszkują wybrzeża wód słonych jak i słodkich.
Przy polowaniu na ryby czasami używają gruczołu kuprowego. Smarują
się jego wydzieliną, aby być cięższe i przez to szybciej łowić
ryby. Od dawna wiedziano, że ryby są jego pożywieniem. Rybacy
chińscy do dzisiaj używają tych ptaków do łowienia ryb. Hodują
jednego lub kilka kormoranów czarnych, które znoszą je do łodzi.
Aby jednak nie zjadły połowu od razu, zakłada się im na szyję
metalowe obroże utrudniające przełykanie pokarmu. Po pracy mogą
jeść do woli. Motyw kormorana – rybożercy pojawia się w bajce
Jeana de La Fontaine'a ,,Kormoran i łatwowierne ryby'',
typem podobnej do później napisanej przez Ignacego Krasickiego o
czapli, rybach i raku. W przeciwieństwie do chińskich, rybacy
europejscy są wrogami kormoranów obwiniając te ptaki o niszczenie
ryb szlachetnych i tępią zajadle. Na szczęście zwyciężył
zdrowy rozsądek. Okazało się, że kormorany niszczą chwast rybny.
Przypatrzmy się jak to jest w Polsce: wokół stawów rybnych
kormoran czarny cieszy się ochroną okresową – na innych terenach
pełną. Znajduje się w Polskiej Czerwonej Księdze.
W
trzeciorzędzie kormorany zasiedlające Amerykę Południową
skolonizowały archipelag Galapagos. Nie znalazły tam naturalnych
wrogów, toteż osiedliły się tam na stałe. Ponieważ nie musiały
uciekać przed żadnym zwierzęciem, nie musiały latać. Toteż
niepotrzebne już skrzydła malały i redukowały się. Oto jak
obecnie wygląda kormoran nielotny. Ubarwienie brązowe lub czarne,
skrzydła mają postać krótkich, acz szerokich wachlarzyków.
Chociaż nie nadają się do lotu, podczas pływania pełnią funkcję
płetw. Bardzo charakterystyczne są toki tych ptaków. Samica stoi
do samca tyłem, zaś ten wypręża dumnie pierś, macha
zredukowanymi skrzydełkami i potrząsa dziobem.
Antarktydę
zamieszkuje jeden gatunek kormorana; kormoran antarktyczny,
gnieżdżący się również u najdalej na południe wysuniętych
skrajów Ameryki Południowej. Upierzenie czarno – białe,
maskujące w wodzie. Posiada żółtą narośl – woskówkę na
dziobie, oraz niebieskie pierścienie wokół oczu.
