Nan Madol, nazywane ,,Wenecją Pacyfiku’’ jest stanowiskiem archeologicznym na wyspie Ponape w Mikronezji. Znajdują się tam ruiny megalitycznego miasta z XII/XIII – XV/XVI wieku rozsiane na ponad stu sztucznych wysepkach rozdzielonych kanałami. W 1873 r. po raz pierwszy opisał je polski etnograf, Jan Kubary (1846 – 1896), były powstaniec styczniowy.
W mikronezyjskiej legendzie Nan Madol założyli bliźniacy Olisipha i Olosopha władający magiczną mocą. Pochodzili z mitycznej krainy Zachodniego Katau (Kanamwayso). Przypłynęli stamtąd dużą łodzią, aby zbudować ołtarz dla boga rolnictwa Nahmisohm Sahpw. W przenoszeniu kamieni pomagał im latający smok. Podczas gdy Olisipha zmarł ze starości, Olosopha założył nową dynastię.
Z Nan Madol wiążą się teorię spiskowe, wśród których oczywiście nie brakuje pomocy przy zakładaniu cywilizacji udzielonej prymitywnym ludziom przez kosmitów. Mówi się, że kasta Seudelerów – pierwszych władców Nam Madol, składała się z trzymetrowych olbrzymów, na tyle silnych, by przemieszczać megality. Ponoć w Nam Madol przechowywano trumny z platyny (metalu sprowadzonego aż z Borneo), które umożliwiały sterowanie zjawiskami atmosferycznymi. W megalitycznym mieście upatruje się również pozostałości zatopionych cywilizacji takich jak Lemuria i Mu. Za tą ostatnią identyfikacją opowiada się dr. Ytoku Shirakami z Japonii. Przemawia przeciwko niej jednak już sama chronologia: ląd Mu miał jakoby istnieć w zamierzchłej prehistorii, podczas gdy Nam Madol zbudowano tysiące lat o jego rzekomym zatonięciu!
