,, [...] Młody książę egipski Tamino, rodzaj błędnego rycerza, w poszukiwaniu ideału, zagubił się w lesie na łowach. Napadnięty przez potwornego węża, mdleje. Trzy wróżki Królowej Nocy zabijają węża i donoszą swej władczyni o pojawieniu się księcia. Ten budzi się i spostrzega dziwacznego, okrytego piórami ptasznika Królowej, Papagena, rodzaj ludowego tchórza i samochwała, który twierdzi, że to on zabił węża. Wróżki wracają, zakładają Papagenowi kłódkę na usta, a księciu pokazują portret Paminy, córki Królowej Nocy, w której od razu Tamino się zakochuje. Królowa właśnie przybywa i błaga księcia , aby uratował Paminę będącą w niewoli u złego czarnoksiężnika Sarastra. Gdy ją wyzwoli, będzie mógł ją poślubić. Zakochany książę przystaje na to z ochotą; otrzymuje czarodziejski flet, który ma go bronić we wszelkich opresjach. Mający go eskortować Papageno dostaje zaczarowane dzwonki. Obaj po długiej wędrówce przybywają do świątyni Ozyrysa, skąd sprytny Papageno pomaga uciec Paminie. Zjawia się Sarastro, który okazuje się wielkim i szlachetnym arcykapłanem świątyni Słońca, a nie czarnoksiężnikiem, jak go określała Królowa Nocy. Ta zaś ujawnia się jako władczyni sił instynktu, zniszczenia i zemsty. Sarastro oświadcza, że Pamina przeznaczona jest Taminowi, ale musi on spełnić wiele trudnych warunków. Pierwszym jest nakaz milczenia. Tamino wypełnia go nawet wobec Taminy, która nie umie sobie wyjaśnić jego postępowania i boi się, że książę już jej nie kocha. Następuje próba rozstania się na zawsze, co doprowadza Taminę (sic!) do rozpaczy i próby samobójstwa. Nieustraszony Tamino dzielnie przekracza bramę grozy, następnie razem z Paminą, chronieni dźwiękami czarodziejskiego fletu, przechodzą próbę ognia i wody, co otwiera przed nimi wreszcie wrota świątyni Słońca, gdzie Sarastro solennie wprowadza młodą parę w krąg wtajemniczonych. [...]'' - Władysław Kopaliński ,,Leksykon wątków miłosnych''
