Mato cz. 3

U stóp kosmicznego drzewa, przez filozofów zwanego Osią Świata, zebrały się dwie armie. Czerw przybrał postać krasnoskórego jaszczura olbrzymich rozmiarów, któremu olbrzymy pomogły założyć srebrzysty pancerz z karaceny. Pod jego stanicami, na których wyszyte zostały czerwone wije, węże, robaki i jaszczury na polu srebrnym, zgromadziły się nieprzeliczone hufce sług Czarnoboga – Gorynycza. Čorty, wąpierze i ażdachy, Minotaury, chimery, brukołaki, mantykory, olbrzymy, smoki i olbrzymie węże, ały, gorgony i gorgońce, wilkołaki i ludzie – hieny, harpie, Centaury i sini ludzie; wszystkie te istoty zbrojne w najprzeróżniejsze miecze, maczugi, rohatyny, włócznie, szable i kłonice, odśpiewały bluźnierczy hymn ku czci Czarnoboga, po czym wydając przeraźliwe odgłosy, ruszyły pędem ku obrońcom Drzewa. Drugą armię stanowili król Mato wraz z drużyną, a także waleczni Murzyni z ziemi Suba pod wodzą królów Mamby, Galaana i Tahoona, hufiec Hathorów z Libii, Akefale z krainy Galonga, zwołane przez Sadra słonie i nosorożce, którym przewodził Trzyrożec, parę lwów i lampartów z rodu Phalmantydów. Mato walczył w pierwszym szeregu, miażdżąc maczugą tłumy gorgońców z Mormo i innych obrzydliwych stworzeń, a pod ciosami jego miecza Krasnoya, pękały szable ażdach, zaś olbrzymy i Cyklopy padały jak ścięte drzewa. Król Krobacji odniósł piętnaście tryskających potokami krwi ran od zębów chimer i pazurów Čortów, lecz jeno za każdym razem gdy zabił potwora wznosił okrzyk: ,,Za Niebo i Ziemię''! , po czym nieubłaganie jak nosorożec albo bawół rzucał się w największy gąszcz wrogów i poił świętą macierz wszystkich istot ich krwią. Czerw objedzony korzeniami, wylazł z podziemnych czeluści, ryczał gromko i uderzał jaszczurzymi łapami w wypchany brzuch, lecz od mieczy i włóczni wojowników Ageja zasłaniały go hordy złych istot. Niebo pociemniało i Jarowitowy piorun po trzykroć uderzył. Do boju włączyli się Enkowie. Jarowit wraz z dziewięcioma synami, mocą piorunów kładł trupem olbrzymy, smoki i Čorty. Dziewanna i Dziwica szyły z łuków, Jurata walczyła złotym trójzębem, a Boruta – obsydianowym mieczem. Nikt z Enków nie szczędził sił, by ocalić Wielki Dąb, a zastępy Czerwiowe z wolna topniały. Żmij Ognisty Wilk zamienił swego giermka Tórza w niedźwiedzia, sam zaś przybierał kolejno postać wilka, niedźwiedzia, wielkiego węża i szalejącego ognia. Łamał čortowskie widły w drobne drzazgi, obalał olbrzymów, zaś hufce z Mormo i Gorgo umyskały przed nim precz. Lutica córka Bogdana zasypywała wrogie hordy deszczem strzał, a za każdym razem uśmiercała. Jej oczy zapalały czarne szaty wąpierzy i kudły złych Neurów, a żadna z ażdach nie mogła jej pokonać w walce szablą z bułatowej stali. Spustoszenie siały miecze Andaja i Menessa, chłop Plonek i majtek Horczałko zginęli rozszarpani przez Merkułów – wojów z rasy pół – ludzi, pół – hien, Bent przebił włócznią trzech wodzów gorgońców i jednego sinych ludzi, Podaga walczył ciężkim, kowalskim młotem i ognistym swym tchnieniem... Nawet kot Fitek i Klabaternik włączyli się do boju i o dziwo przeżyli. Mato walczył jak berserk. Ze smoków ścierających się z ludźmi podczas owej bitwy o Wielki Dąb, najbardziej luty był zielony Dagar (Dagarus) o jednej głowie i czarnych, błoniastych skrzydłach, wielki niby góra Giewontem zwana. Ogień z jego przepastnych trzewi pochłaniał najdzielniejszych herosów Afryki, gdy wtem król Mato, zasłoniwszy się karacenową tarczą przed burzą płomieni, wskoczył smoku na łeb, twardy niby kamień i z całej siły uderzył weń maczugą, aż rozległ się huk jakby uderzenie gromu. Dagar ryczał i pluł płomieniami, a porażony bólem, rzucał się jak ryba wyrzucona z wody. Mato dobył lśniącego blaskiem rubinu miecza Krasnoja i zatopił go w wielkiej, podobnej do zwierciadła łusce na skroni poczwary. Smok, ostatni przedstawiciel swej rasy, służący w wojsku Czerwia, po raz ostatni zaryczał rozdzierająco, zwinął się jak wąż, wypuścił z nozdrzy obłok czarnego dymu, po czym umarł. Krobacki król i rycerz uczcił jego śmierć chwilą ciszy, bo smok Dabar choć służył złej sprawie, był godnym przeciwnikiem. Pod ciężkimi nogami Sadra i Trzyrożca ginęły gorgońców, sinych ludzi i Čortów. Na trzech długich jak pale rogach krwawiły przebite na wylot ciała lutych goblinów zwanych orkami, a ogień z trąby słonia obracał w popiół Merkułów i kotołaki. Sadr i Trzyrożec obalali i tratowali olbrzymy i drzewiaste potwory spijające krew swych ofiar, wyrzucali wysoko w powietrze przebite na wylot ogry i deptali wężołaki – ludzi mogących przybierać postać wielkich, jadowitych węży. Zdawało się, że słonia i nosorożca nic już nie powstrzyma i lada moment obrócą pierzchającego tchórzliwie Czerwia w mokrą plamę. Nic takiego się jednak nie stało. Oba zwierzęta, robiące zakłady, które z nich ubije więcej wrogów, powoli, lecz nieubłaganie słabły od zatrutych zębów gigantycznych węży, ran zadanych przez topory gorgońców i goblinów z ziemi Hork, od zaprawionych jadem wilczomlecza strzał i grotów włóczni, wreszcie od ciosów čortowskich wideł posmarowanych siarką i gnojem dla większej śmiertelności. Ubił Sadr trzysta Čortów, gorgońców z Mormo i orków z Hork, oraz pięć olbrzymów, zaś Trzyrożec podwoił jego wyniki. W końcu dwaj zapaśnicy sawanny natknęli się na Pafuma – czarnoskórego Cyklopa z ziemi Kapaja leżącej na Najdalszym Południowym Krańcu Afryki. Pafum – okryty płaszczem z pięciuset lampartów, zaryczał przeciągle, po czym ciosem maczugi cięzkiej jak wieloryb w głowę powalił na ziemię Sadra. Ognisty słoń jeno jęknął głucho i wypuścił z trąby obłok szarego dymu. ,,Nie wiedziałem, że oddam parę u boku nosorożca''! - zabrzmiały jego ostatnie słowa. Trzyrożec rzucił się na Cyklopa i rogami, oraz kolczastym językiem rozdarł jego podobną do hebanowej kolumny nogę na strzępy. Chwilę potem Pafum roztrzaskał jego kręgosłup maczugą ze smoczego drzewa. ,,Nie przy nosorożcu, jeno przy druhu''! - wycharczał olbrzymi nosorożec, po czym na zawsze zamknął szare powieki. Wojownik Czerwia wydał ryczący okrzyk bojowy wywracający drzewa i kruszący głazy, gdy wtem włócznia ciśnięta ręką Andaja ugodziła go w błyszczącą od oliwy pierś. Zaraz potem Lutica posłała zatrutą ciemierzem strzałę prosto w czarne oko wielkości bujanego fotela, uśmiercając tym monstrualnego woja. Mato walczył jak orkan, a Czerwiowe zastępy gubiąc broń umyskały przed nim ze skowytem.

- Przyszedłem nakopać ci do ryja, robaku Czarnoboga! - wielce niepolitycznie zawołał król w stronę Czerwia.

- Idź na siano ze swą matką! - jeszcze bardziej niepolitycznie odpowiedział zmiennokształtny, krasny smok podgryzający korzenie Wielkiego Dębu.

Mato bez większego trudu ciął ostrzem Krasnoja długie jak pytony i mocne niby stal, zakończone spiżowymi szponami paluchy Czerwia, zaciskające się na nim, by go zmiażdżyć. Król umknął zaopatrzonym we władne kruszyć żelazo, białe zęby, szczękom potwora i skuliwszy się, zawędrował pod jego brzuch. Sapiąc i ociekając potem, wezwał imienia Mokoszy i Dziwicy, po czym zatopił miecz w okrytych karacenową zbroją, miękkich trzewiach potwora. Czerw wydał ostatni, donośny ryk, który strącił kamienne lawiny w górach Atlas, po czym rzucając się jeszcze przez chwilę jak ryba, zastygł w bezruchu. Mato wyczołgał się spod smoczego brzucha, cały we krwi. Stanął na ciele Czerwia i uniósł miecz ku niebu wznosząc okrzyk: ,,Za Krobację''!, a rubin w głowicy Krasnoja zajaśniał niby drugie Słońce. Niedobitki potworów i straszydeł uciekły w niesławie, a Mokosza spuściła rzęsisty deszcz na obmycie świętej ziemi z przelanej krwi. Wszyscy – Albireonauci, Enkowie, Hathorowie i Murzyni radowali się zwycięstwem, które ocaliło Wielki Dąb, gdy wraz z przebijającymi się przez deszczowe chmury promieniami Słońca złotego rozległ się głos Ageja:

- Spiesz na odsiecz swemu królestwu!

*

Mato czym prędzej wsiadł na pokład ,,Albireo'' i gnany tchnieniem Pochwista trzy razy szybciej niż płynęli zwykli żeglarze, dotarł do Krobacji. Zdążył w samą porę. Królowa Albirea zamknięta za wałami Agrebu już piąty miesiąc odpierała oblężenie króla Hlumu. Nigdy nie brakło jej odwagi i przemyślności; kochała wolność i wolała raczej oddać życie niż je utracić. Jednak Krobaci byli już znużeni ciągłymi klęskami i długim oblężeniem grodu stołecznego. Król hlumski Wołrow kusił ich obietnicą darowania życia, przeto tak młodzi i starzy, małodusznie naciskali na królową, by oddała ziemicę krobacką najeźdźcom, a sama została żoną ich władcy. Gdy Mato powrócił, rozgromił Hlumiaków i wypędził ich zagony ze swego królestwa. Ponownie zasiadł na należnym sobie tronie i nigdy już nie rozstawał się z umiłowaną bereginią Alibireą. Władali jeszcze wiele lat w zdrowiu i szczęściu aż do śmierci króla na polu jego ostatniej bitwy. Jak podaje ,,Codex vimrothensis'' , król Mato był jednym z bohaterów, których w erze trzynastej, w przeddzień bitwy na Kosowym Polu, serbski chłopiec Trajek spotkał w zaczarowanym zamku zwanym Strażnicą Południa. KONIEC

Mato cz. 2

Przylegająca do Morza Rajskiego afrykańska kraina Libia (Libiya, po sarmacku: Libistan) wzięła swą nazwę od jednej z córek czarnoskórej rusałczej królowej Afaraki. W erze dwunastej przybyli na te ziemie ludzie, a byli to dzicy, półnadzy koczownicy z pustyń, którzy nosili coś co przypominało pejsy Żydów i co rusz ogłaszali ,,święte wojny'' przeciw Pierwszemu Imperium Sarmackiemu, później zaś przeciw Egiptowi faraonów. Przed przybyciem Libijczyków, ziemie afrykańskie między Egiptem a Kartaginą zamieszkiwał dziwny lud Hathorów. Stworzenia te przypominały ludzi – niewiasty i mężów, obdarzonych bydlęcymi rogami i ogonami. Hathorowie ilekroć tego zapragnęli, mogli brać na siebie postać krów i byków. Skórę mieli śniadą jak Egipcjanie, Libijczycy, Arabowie i wędrowni Giptowie, pokrytą kunsztownymi tatuażami barwy kiru bądź srebra, zaś ich włosy były czarne, namaszczane balsamami z krainy zwanej przez Rzymian Arabią Szczęśliwą, bądź bezlitośnie golone, aby nie zalęgły się w nich wszy. Na szyjach nosili wykonane z sineańśkiej porcelany, bądź kolorowego szkła z Libanistanu maleńkie czaszki byków, lub dzwonki. Utarła się tradycja, że nad wszystkimi szczepami Hathorów, na tronie z drewna bukowego zasiadał car z rasy Minotaurów. Pierwszym z nich był Apis – car, ojciec Apisamusa, ojca Apistima, ojca Kudrewana (Cudrevanus), którego imię pochodziło od starokrasnego ,,kudus'' - ,,buk''. (Dla porównania, Władymir Bukowski to Vladimirus ov Kudlabicic).

Rudogłowy car Kudrewan zasiadał na bukowym tronie na złocistym, morskim brzegu, mając po jednej stronie Morze Rajskie, a po drugiej gród stołeczny Kalbatu. Żuł trawę, odziany jeno w błękitną przepaskę biodrową, zdobił go ciężki naszyjnik ze sztabek złota, a jego ręce dzierżyły maczugę o złotych kolcach i włócznię zakończoną grotami z obu końców. Podnóżkiem dla jego bosych stóp były dwie czaszki zabitych gołymi pięściami lwów. Kudrewan zaryczał jak byk, a Hathorowie odpowiedzieli tym samym na jego pozdrowienie. Rozpoczął się sąd. Przed rogatym obliczem cara Minotaura padł na twarz trzęsący się jak osika, wielce wylękniony Horczałko znad rzeki Volgi. Nie był bohaterem, jeno prostym, lubiącym pić i przechwalać się marynarzem, służącym na okręcie ,,Albireo'', którym król Mato płynął na Koniec Świata, by ocalić Wielki Dąb. Oprócz rzeszy Hathorów, na sądzie Kudrewana zjawili się król Mato, kapitan Drimala, Wiła Lutica, Bent, Andaj, Ligicz i Derfint, Żmij Ognisty Wilk z giermkiem Tórzem, Meness, Manulis, niewidzialny Klabaternik i reszta załogi gotowa bronić swego przyjaciela do krwi ostatniej kropli z żył.

- Wstań, panie człowieku – rzekł łagodnie car – Minotaur, dając włócznią znak Horczałce, by spojrzał mu w olbrzymie, wole oczy. - Zarzucają ci, że po przybiciu do mego carstwa korabiu ,,Albireo'' z Krobacji, majtek Horczałko, syn Borysa zabił jednego z moich poddanych. Czy to prawda? - Kudrewan przemawiał w mowie starokrasnej, która Meness, brat Dziwicy, jako Enk znający wszystkie języki, tłumaczył nieuczonemu Horczałce na język Słowian.

- Pa... pa... panie Byku! - wyjąkał zlany potem i moczem tchórzliwy majtek. - Ostrzegano mnie, alem ja nie wierzył, bo myślałem, że to głupie bajki. Byłem głodny jak... jak.... świnia – ze strachu plątały mu się słowa. - Zoczyłem na łące dzikiego byczka, więc go ubiłem; nie cierpiał długo. Już chciałem go oprawić i upiec, gdy on... on... stał się rogatym i ogoniastym człowiekiem! Tu są jakieś czary! Nie chcę tu być! - płakał i trząsł się biedny, głupi Horczałko, aż litość brała patrzących na niego.

Wtedy przed rogatym obliczem cara Minotaura stanął sam król Mato. Otworzył usta i rzekł w mowie starokrasnej, nie znał bowiem języków libijskich.

- Jeśli raczysz Rogaty Panie, Pasterzu Hathorów skazać na śmierć tego przygłupiego majtka, możesz to zrobić, jeśli tak nakazuje sprawiedliwość. Pomnij jednak, że pierwiej będziesz musiał uśmiercić mnie; z łaski Ageja, Enków i królowej Tatry króla Czerwonej Krobacji! - szmer różnych komentarzy przebiegł wśród Hathorów.

- Mnie również – zabrał głos Żmij Ognisty Wilk, którego w dziecięcych latach leśny krasnoludek Chobołd nauczył prastarej mowy swego ludu.

Za przykładem zmiennokształtnego sługi księcia Gwoździka, wystąpił z szeregu jego giermek Tórz, potem zaś Meness, Lutica, zionący ogniem Podaga i Fitek, w końcu zaś cała reszta Albireonautów. Car Kudrewan zdziwił się niepomiernie tymi słowy, bowiem nie spodziewał się po toczących między sobą wojny ludziach takiej odwagi i szlachetności. Zaryczał donośnie, uciszając wszystkich, po czym wydał wyrok.

- Muuuuuuu! Zadziwiacie mnie, ludzie, swoją solidarnością. Prawa Libii nakazują karać na gardle ludzi atakujących i zabijających Hathorów, których pasterzem jest carski ród Apisydów. Ponieważ od powodzenia waszej wyprawy zależą losy świata, nie ubijemy was, ale kara musi być. - Wówczas głos zabrał Hathor Gizak – mąż czarnoskóry jak Murzyn, rogaty, ogoniasty, pokryty srebrnym tatuażem. Gizak był namiestnikiem prowincji południowych.

- Parę razy odpierałem najazdy synów Novalsa, więc wiem, że trudno o lepszych wojów. Zechciej, Rogaty Panie, wysłać tych ludzi do mojej prowincji. Tam odkupią swoją winę, walcząc z lutym potworem Sadrem, który pustoszy ogniem moją krainę – Kudrewanowi spodobała się propozycja Gizaka, przeto wysłał Horczałkę, a z nim całą załogę na wielkie łowy, zaś Czerw w najlepsze podgryzał korzenie Wielkiego Dębu...

Trzeba bowiem wiedzieć, że w pierwszych wiekach ery dwunastej, gdzieś między libijską, a murzyńską ziemią żył słoń imieniem Sadr (Sadrus). Pewnego razu zdybał u podnóża jakiejś góry zbudowanej z gliny nie rosnące nigdzie indziej ziele przez Słowian zwane ,,iskrzycą''. Owa fatalna roślina, w smaku przypominająca ponoć siarkę, była niewielka, zielona i żółto nakrapiana. Miała magiczne właściwości. Kiedy słoń Sadr najadł się iskrzycy, ze zdziwieniem spostrzegł, że wypuszcza z trąby iskry i kłęby czarnego dymu. ,,Nie chcę być smokiem''! - pomyślał przerażony, a jeszcze tego samego dnia począł ziać ogniem. Zrazu nie chciał tego, lecz już po paru dniach, spodobało mu się wielce, że jest jedynym słoniem zionącym ogniem, a że nie był zbyt mądry, począł dla zabawy palić drzewa, łąki, pola i domy, zupełnie nie przejmując się tym, że krzywdzi inne stworzenia. Namiestnik Gizak wielokrotnie polował na ognistego słonia, chcąc położyć kres jego wybrykom, lecz Sadr bez wysiłku niszczył pułapki i zamieniał myśliwych, tak Murzynów jak i Hathorów w kupki popiołu. Po przybyciu na miejsce i ujrzeniu szkód w postaci wypalonej ziemi, król Mato nakazał pozostałym Albireonautom, w tym leniwemu Horczałce wykopać głęboki dół, taki jak te, które plemię Naradów kopało, by łowić mamuty. Dół został przez Enka Menessa przykryty iluzją – fałszywym obrazem trawy i ziemi, zaś jako przynętę do spalenia położono stóg siana. Bezmyślny Sadr nie kazał na siebie długo czekać. Wpadł do dołu, a sterczący z ziemi, zaostrzony pal przebił mu brzuch. Wciąż żywy chciał upiec żywcem swych prześladowców, lecz Meness zabrał mu moc plucia ogniem, którą ów tak bezmyślnie szastał i zamknął ją w jajku. Wtedy król Mato uniósł maczugę, by roztrzaskać nią pusty łeb Sadra, a ów popłakał się z żalu i strachu, przeklinając swą głupotę. Król nie zabił potwora, bowiem waleczna, lecz litościwa Lutica padła mu do nóg i wyprosiła litość dla skruszonego Sadra. Darowano mu życie. Mato i Żmij Ognisty Wilk zamieniony w niedźwiedzia gołymi rękami wyciągnęli słonia z dołu, a następnie Lutica swym magicznym śpiewem uśpiła go, by przez resztę dnia i całą noc leczyć jego ranę zadaną przez pal. Uczyniła to w czas Kupały, kiedy to każda Wiła na mocy danego przez Mokoszę przywileju, mogła wyleczyć najcięższą chorobę, zagoić najstraszniejszą ranę, a nawet zmarłego przywrócić między żywych.

- Čaitie oldokrasnyj¹? - w umyśle uśpionego Sadra rozległ się niewieści głos; cichy, łagodny i kojący.

- Kat...² - odpowiedział słoń.

- Posłuchaj, Sadrze – ciągnął ten sam głos. - Nazywam się Lutica, córka wodnika Bogdana. Jestem Wiłą; taką nimfą ze Sklawinii. Uratowałam ci życie.

- Czego chcesz, Lutico? - spytał Sadr. - Oddam ci swoją kość słoniową.

- Zatrzymaj ją sobie – odmówiła córka wodnika. - Wpadając w pułapkę poczułeś wreszcie to, co czuli ci, którym paliłeś pola i domy. Mam nadzieję, że nauczy cię to rozumu...

- Słuchać hadko – rzekł zawstydzony słoń.

- Hadko to ty postępowałeś – odparła Lutica. - Car Kudrewan i namiestnik Gizak wyznaczyli nagrodę za twój zakuty łeb, ale mój suweren, król krobacki Mato daje ci szansę odkupienia swych win....

- Nudzę się – oznajmił Sadr.

- Na Zachodnim Końcu Świata potwór Czerw podgryza korzenie Wielkiego Dębu. Gdy Wielki Dąb runie, Niebo spadnie na Ziemię, a ta zginie w pożarze i potopie. Jeśli dołączysz do nas, to jeśli Agej pozwoli, wrócisz jako bohater, albo przynajmniej zginiesz w chwale. Wolisz być bohaterem, którego sławi się w pieśniach, czy raczej skretyniałym potwiorem, którego się nienawidzi i poluje nań?

- Nudzę się... - zaryczał przez sen ognisty słoń.

Kiedy Sadr wreszcie się obudził, na znak zgody podał trąbę Luticy, królowi Macie i całej drużynie. Po libijsku przeprosił namiestnika Gizaka i innych Hathorów, po czym po starokrasnemu rzekł do drużyny Słowian i Bałtów:

- Ruszam z wami zmyć hańbę.

- Teraz jesteś jednym z nas – rzekł król Mato i cała drużyna opuszczając libijską ziemicę ruszyła na zachód...

Widząc, że Sadr bardzo dobrze się sprawuje, Meness – Manulis, brat Dziwicy rozbił jajo i przywrócił mu moc ziania ogniem.

*

,, […] mityczna Gorgona pochodziła z głębokiej Afryki. Przedstawiano ją z kłami jakie posiada goryl i przypisywano jej duszenie lampartów, czego potrafi dokonać wyłącznie ta największa małpa'' – Andrzej Trepka ,,Co kaszalot je na obiad''?

Paskudny Czerw raz w ciele jaszczura, a raz wija, niestrudzenie toczył korzenie kosmicznego drzewa, przez niemal cały czas myśląc jeno o tym, by paść się i tuczyć. Choć był synem Mokoszy, albo smoczycy Altairy, służył Gorynyczowi. Pod swymi rozkazami miał lute potwory, które od jakiegoś czasu zaczął wysyłać w drogę, by zabiły Albireonautów... W miejscowości Gmor – Gamada leżącej parę wiorst od ziemic libijskich, królowi Macie i jego drużynie zastąpił drogę hufiec przebrzydłych gorgońców. Straszne te stworzenia miały postać mężów wysokich, muskularnych i półnagich, o skórze sinozielonej, a oczach żółtych i wyłupiastych. Gorgońcy mieli olbrzymie kły wystające z ust, zielone, jadowite węże miast włosów, oraz czarne, zatrute szpony. W przeciewieństwie do Gorgon nie potrafili zabijać wzrokiem, ale i tak byli groźni. Ich dłonie trzymały długie włócznie i nabijane krzemieniem maczugi.

- W imię Czerwia zawróćcie, albo... - zagulgotał po mormijsku wódz gorgońców, pociągając palcem po zielonym gardle.

Drużyna króla Maty, której Ligicz przetłumaczył słowa gorgońca, ani myślała ustąpić, więc wywiązała się walka. Władca Czerwonej Krobacji dobył miecza Krasnoja, mającego olbrzymi rubin w rękojeści, wydał bojowy okrzyk, po czym pierwszy rzucił się na tabuny wrogów. Dopadł ich wodza i w parę chwil rozpłatał go na pięć wijących się i podrygujących kawałów. Żmij Ognisty Wilk wziąwszy na siebie postać olbrzymiego niedźwiedzia rozrywał ciała gorgońców i kruszył ich kości jak słomki. Lutica raziła z łuku, a każda z wypuszczonych przez nią strzał niosła szybką i nieuchronną śmierć. Kowal Podaga rozbijał tępe, pokryte wężami łby ciężkim, żelaznym młotem, a ponadto pluł ogniem jak smok. Walczyli nawet ognisty kot Fitek i Klabaternik, bardzo silny mimo nikczemnego wzrostu. Bój na korzyść Albireonautów zakończył słoń Sadr, który tratował gorgońców potężnymi nogami i wylewał na nich potoki ognia z trąby, aż dające się zliczyć na palcach jednej ręki niedobitki wrzeszcząc przeraźliwie ze strachu zbiegły do ziemi Mormo; zdobytej na Murzynach kolebki swej plugawej rasy.

Po opuszczeniu ziemicy Gmor – Gamada, drużyna zaszła do krainy, zwanej Suba. Tam Sadr obdarzony przydomkiem Smoka, napotkał swego starego i zaprzysiężonego nieprzyjaciela. Żaden z obu adwersarzy nie umiał już powiedzieć co uczyniło ich wrogami. W chwili gdy nikt z wędrowców się tego nie spodziewał, z gęstwiny drzew wypadł na nich nosorożec. Wielkością dorównywał słoniom, a do tego nosił aż trzy rogi, długie niczym pale do wbijania nań skazańców. Nie dziwota więc, że nazywano go Trzyrożcem (Tricornus). Rogaty zwierz, wściekle rycząc i parskając, popędził w stronę Sadra. Ognisty słoń przysiadł na zadnich nogach, wypuścił z trąby obłok płomieni i rzucił się na Trzyrożca. Z obu pysków posypały najpaskudniejsze klątwy w językach starokrasnym, zwierzęcych i murzyńskich. Sadr i Trzyrożec byliby się pozabijali, lecz król Mato stanął między nimi, a jako obdarzony nadludzką siłą, jak na słowiańskiego witezia przystało, zatrzymał w biegu oba zwierzęta, niczym Teodor Lacki w obecnej erze zatrzymujący pędzącą karetę. Krótko i dosadnie przemówił obu zapaśnikom do rozumu, czy też raczej do instynktu, aż skończyło się to tak, że Sadr i Trzyrożec pogodzeni, przynajmniej na czas wyprawy przeciw Czerwiowi, ruszyli z całą drużyną ku ziemicy Wielkiego Dębu.   CDN

1 Znacie język starokrasny?

2 Tak...

Mato cz. 1

Dobromir spłodził Dęba, praojca Słowian, któremu poślubiona była Brzoza. Dąb spłodził Słowana i Baltaina – założyciela ludu Bałtów, zaś Słowan – Kalinę, od której wywodzą się Celtowie, Trojanę – pramatkę germańskich Wandalów i Marychę, co po utopieniu się została rusałką służącą ropuszej królowej Betel – Gausse, oraz syna Aveta, przez Solimów zwanego Jafetem. Avet spłodził Jovana, męża leśnej rusałki Dilvicy, ojca Alana – praojca Alanów, którzy osiedlili się na ziemiach nazwanych na cześć królowej południc Osetii i Owsiwoja. Jego córkami były Mokosz i Mokośka. Pierwsza z nich, nosząca imię na cześć samej Mokoszy, poślubiła Horpyna dając mu synów Madeja przez Rusiczów zwanego Złodziejem – Rozbójnikiem i Kroba, praojca ludu Krobatów.

Krob osiadł na południu nad Morzem Hadriańskim, wpadającym do Morza Rajskiego. Jego synami byli Słowon i Mato, który posiadł w górach olbrzymi, magiczny rubin, dar od królowej Tatry. Mato pędził ojcowskie stada przez równinę Dinar, niosąc swój rubin zawieszony na szyi, a jego blask zajął całą świętą ziemicę Krobatów. Osiedli tam Słowianie, dotąd żyjący bez króla nad sobą, zbiegli się do rubinowego światła jak muchy do miodu, a ujrzawszy szkarłatny płomień na piersi Maty, uznali w tym cud, znak od Ageja i Enków. Czym prędzej obwołali młodszego z braci Krobićów swym królem, choć ów nie pragnął władzy i czterokrotnie odmawiał przyjęcia przyznanej mu przez wiec złotej korony. W końcu uległ i zbudował gród stołeczny Agramię, zwaną też Agreb, a na stanicy nowego państwa, na cześć danego przez królową Tatrę rubinu nazwanego Królestwem Czerwonej Krobacji umieścił szachownice złożoną z pól białych i czerwonych. Mato z dynastii Krobićów rządził mądrze, łaskawie i sprawiedliwie, bronił swego królestwa z wielkim męstwem, będąc ,,pierwszym w rozpaczliwym ataku i ostatnim w rozpaczliwym odwrocie'' (,,Codex vimrothensis''). Jego brat Słowon został Wielkim Księciem Czerestvicy i doradcą swego króla – brata. Mato przeżył wiele niezwykłych przygód i nikt z jego następców nie dorównał mu chwałą i zasługami. W erze trzynastej jego rubin nosił Krak – wielki król Analapii.

Gdy umarł król Mato i jego ciało oddano płomieniom, na tron agramski wstąpił jego syn Słowon I, ojciec Basława, ojca Staszysa, ojca Słowona II, ojca Kroba Stachona, ojca Sarmanda... Najgorszym z królów Krobacji Czerwonej był Leszcz Stawłodarowić z dysnastii stawłodarskiej, który uciskał swych poddanych i wydawał ich na żer goblinów, którymi dowodził ban M'Yrcha. Za panowania okrutnego, rozpustnego i gnuśnego syna Stawłodara I, jego królestwo opuściła drużyna bohaterów – bracia Kloukas, przez Greków zwany Glaukosem, Lovelos, Kasentis, Mouchlo, Korbeto oraz nadobne siostry Touga i Vouga. Pieśni głosiły sławę rycerskich czynów owych braci, synów bana Tihoszara. Kloukas na prośbę pięknej Czarnej Pani w koronie, rozciął płonącą beczkę, Lovelos udał się do królestwa Amazonek i poślubił ich królową Chaję, Kasentis, aby poznać przyszłość spędził noc w Świecorzu – budzącym powszechną grozę zamku trupich świec, Mouchlo dowiódł wierności Wile Jani z Kosowa, która aby go wypróbować przybierała przed nim różne postaci jak Jurata przed Swarogiem, zaś Korbeto otrzymał rycerski pas i ostrogi od króla Stawłodara I po powrocie z wyprawy do zamku jednego z władców wiatru – czarodzieja Chudego i rozwiązaniu jego zagadek. Widząc pełne szaleństwa okrucieństwo króla Leszcza, synowie i córki bana Tihoszara wraz z rodzinami opuścili Krobację Czerwoną i za Montanią, u źródeł rzeki Visany założyli nowe królestwo, które nazwali Białą Krobacją. Jej pierwszym królem został Kloukas – najstarszy z braci i wódz wyprawy, zaś stolica mieściła się w grodzie Glaukopolis, leżącym w pobliżu późniejszego Grakchova.

Po Kloukasie panował Zbroisław I, który nabył prawo do tronu poślubiwszy Vougę. Białą Krobację podbili Sarmaci i włączyli do swego monstrualnego imperium jako prowincję o nazwie Bela Korbistan. Ten sam los spotkał Krobację Czerwoną (Kirta Korbistan), rządzoną przez dwóch królów – walczących ze sobą braci Stawłodara II i Lścimira II.

Wiele wieków po upadku pierwszego imperium sarmackiego na tronie w Agrebie zasiadł król Borys I Trojan, syn rusałki Łamiji, córki Lamii, córki Odmienicy, córki rataja Sima. Następcami Borysa I Trojana byli Borys II Srebrnoręki i Borys III Herceg, ojciec Wyliny Złej i jej braci Lecha, Czecha, Słowaka i Rusa, założycieli nowych królestw na północ od Madunii. W erze trzynastej na miejscu prastarej Puszczy Dziewańskiej pojawiło się nowe królestwo graniczące z Krobacją. Była nim Sorabia Południowa. Oba szczepy raz walczyły między sobą, innym razem zaś jednoczyły się przeciwko wspólnym wrogom – Celtom, Grekom, Ilirom, Macedończykom i Rzymianom. Za panowania króla Lścimira VII, Krobaci i inni Słowianie z Kresu Południa zostali podbici przez Rzymian. Niektórzy z nich odegrali wybitną rolę w Imperium Romanum, jak św. Hieronim ze Strydonu, co przetłumaczył ,,Biblię'' na łacinę. Po upadku Rzymu, Słowianie powrócili na wydarte im niegdyś ziemie.

*

Mato syn Kroba, jak przystało na witezia był wysoki niby jaki dąb, a silny niczym tur, żubr i niedźwiedź. Miał długie, brązowe włosy i sumiaste wąsy, zakładał zbroję ze srebrzystych łusek i niebieski kubrak. Swój magiczny rubin, dar królowej Tatry kazał wprawić w głowicę miecza, a ów klejnot cudowny świecił takim blaskiem, że w nocy można było przy nim podkuwać konia. Mato pożerał w czasie jednej uczty pięć pieczonych w całości dzików, popijając je beczkami miodu i wina, zaś kiedy pił wodę z jeziora, obniżał się w nim poziom wody. W czwartym roku od jego wstąpienia na tron, jego brat Słowon, wielki książę doliny rzeki Czerestwicy zginął w wypadku podczas polowania na dziki – spadł z konia, a odyniec wypruł mu trzewia białymi, zakrzywionymi szablami. Ledwo dogasł jego stos pogrzebowy przed tronem stanęło trzech siwobrodych starców w białe szaty odzianych, posłów zza siedmiu gór, mórz i rzek, z odległego carstwa, w którym rudy kot Bajun mieszka. Starcy nazywani w pieśni ,,czarodziejami'', wparci o kostury z nawijskich drzew, pokłonili się nisko królowi Macie, który przyjął ich ciepło i ugościł ich czym miał najlepszego, bo też był gościnny jak na Słowianina przystało. Rzekli oni władcy Krobacji:

- Trza ci czym prędzej ruszać w drogę. Na Dalekim Zachodzie, tam gdzie Góry Światogorskie i Nawia, pojawił się smok Czerw o skórze krasnej jak u Nilatsa z poprzedniego eonu. Czerw ów mogący przybierać postać smoka, lub wija, podgryza korzenie Wielkiego Dębu – okrzyk przerażenia przebiegł po sali – a gdy wszystko przegryzie, wówczas Wielki Dąb runie, a wtedy krzemienne niebo spadnie na Ziemię – Łono Mokoszy i wszystko co żywie, szczeźnie w ogniu z upadłego Słońca.

- Czyż Jarowit – Car Perun nie jest władny zabić poczwary piorunem? - ze zdziwieniem spytał Ratibor Sławonowić; syn zmarłego wielkiego księcia Czerestwicy i dziedzic jego godności.

- Agej nam powiedział, że król Mato ma być owym piorunem, który ubije Czerwia – rzekł najstarszy ze starców, który mówił, że nazywa się Blizbor Blizborović, zaś jego dwaj towarzysze to Tworzysław Tworzysławić i Samon Samonović.

- Agej i Enkowie kazali mi przede wszystkim dbać o własne królestwo – ozwał się król Mato jakby grzmot zahuczał. - Jednak tym razem muszę wyruszyć w drogę i uratować świat wraz ze słodką Krobacją.

- Sława mu! - zakrzyknęli biesiadujący wraz z królem dworzanie i junacy, zaś starcy przekazawszy swe poselstwo ruszyli swoją drogą.

Po wyjściu z bramy zamku królewskiego w Agramie padli na ziemię, przeistoczyli się w trzy białe gołębie i odlecieli ,,do Welesa za morze'', gubiąc pióra. Mato, Pan Górskiego Rubinu oddał hołd Agejowi i jego Enkom, prosząc o powodzenie wyprawy, wyznał swoje grzechy ziemi, po czym rozesłał wici, zwołując na daleką i niebezpieczną podróż najdzielniejszych junaków, witezi i zmiejoborów z całego Królestwa Czerwonej Krobacji i paru płacących mu dań księstw. Rozkazał naszykować okręt, który na cześć jego ukochanej żony, grafini ov Borystenes, herbu Garafena nosił nazwę ,,Albireo''. Mato poznał pierwszą królową Krobacji w drugi roku swego panowania, gdy bawił na wschodzie Bliskiej Północy, na d wielką rzeką Tinerpą, gdzie mieszkały plemiona Antów, Rusiczów i Burów Czarnosiermiężnych. Albirea, której imię uwieczniono w nazwie gwiazdy, jak wszystkie beregnie, zrodzone przez Mokosze mieszkanki rzek i jezior, miała postać urokliwej niewiasty, miast nóg mającej dwa żmijowe ogony, co upodabniało ją do Indów i syrenic. Miałą długie i miękkie jak kitajka włosy barwy miodu i złota, zaś jej oczy przypominały fiołki, albo chabry. Nosiła suknię z białej kitajki, wyszywaną perłami i srebrną nicią. Kochał ją nie tylko król, ale i cały lud krobacki, mimo że początkowo bał się ,,wężowej czarownicy z rzeki Borystenes''. Przed opuszczeniem królestwa, Mato nie bez żalu pożegnał się z piękną królową – bereginią o wężowych nogach, matką jego synów Jurgi i Słowona, po czym na czas swej nieobecności powierzył jej pełnię władzy w królestwie i każdy z banów, witezi i urzędników musiał złożyć przysięgę na wierność córze rzeki, wywyższonej nad chrobrym ludem Kroba. Korab noszący jej imię już czekał na króla w porcie Voldar, zaś wezwani poprzez wici, przybyli pełni męstwa junacy i witezie z dalekich nieraz stron. Kapitanem na ,,Albireo'' był biegły w sztuce nawigacji rycerz Drimala, przodek nie mniej dzielnego polskiego chłopa Michała Drzymały z ery trzynastej. Pod jego rozkazami płynęła Wiła Lutica, córka wodnika Bogdana, Podaga – kowal zionący ogniem jak smok, biegły w sztuce czarodziejskiej chłop Plonek, który przybył z północy z ziem późniejszej Analapii i potrafił przybierać postać czarnego koguta, Enk Meness, zwany też Manulisem, brat Dziwicy, opiewany w pieśniach przez Bałtów, noszący na czole znamię w postaci srebrnego półksiężyca, zasłaniający się przed ciosami błękitną tarczą z wymalowanym złotym sierpem księżycowym i w nieprzebytych lasach z grzbietu siwego rumaka zabijający smoki i strzygi, Enkowie zgody Ligicz i Derfint, bałtyjscy wojownicy Bent i Andaj, syn kowala, który odbył podróż w przeszłość i razem z kupcem Wyszakiem opłynął Afrykę, w końcu zaś przysłany przez wasala Maty, księcia Nareczników Gwoździka, rycerz Żmij Ognisty Wilk razem z cierpiącym na chorobę morską giermkiem Tórzem. Żmij Ognisty Wilk był synem świetlistego latawca o złotych skrzydłach i warkoczu, oraz nie mogącej się oprzeć jego piękności żony narecznickiego bana Vodka. Gdy się urodził, ban zawrzał gniewem na wiarołomstwo żony, przeto nakazał ją zgładzić razem z dziecięciem. Mający zabić chłopca Vodny Muż zlitował się i zaniósł go do wielkiej Puszczy Dziewańskiej, gdzie dziecko przygarnęła lwica, a jego nauczycielem i wychowawcą został krasnoludek Chobołd. Mocą Teosta objawionego pod postacią Jednorożca Divnusa, który zrobił mu rogiem charakter na czole, wątły początkowo chłopiec otrzymał nadludzką siłę oraz zdolność przybierania postaci wilka, niedźwiedzia, węża i ognia. Kiedy w zastępstwie księcia Gwoździka zaciągnął się na ,,Albireo'' śpiewano już pieśni o jego wyprawie do zaczarowanej, bibliotecznej wieży w puszczy, pełnej wizji z przyszłości, o boju z trusiem Miedzianką, olbrzymim kleszczem o ludzkiej twarzy, który rzucił się na księżniczkę Mesetnicę, z Jenzą – babą żywiącą się ludzkim mięsem; siostrą Babyjędzy, z najazdami Idrijczyków i Ordy z Monte Tartari, oraz Burów, o zdobyciu zaczarowanych pieniędzy potwora Skarbowca mającego sto ogników zamiast oczu, poskromieniu strzygi niszczącej nożycami noszonymi na plecach suknie królowej Rożenicy, obronie Gwoździka przed potworem Ćmą, odczarowaniu trupiszonów i królewskiego niewolnika Staszka, którego czarownica zamieniła w konia i na jego grzbiecie latała na Babią Górę, zabiciu trusia Ofiona, poskromieniu Żelaznego Konia i obronie ziemicy Nareczników przed najazdem Centaurów, zniszczeniu potwornego grzyba – borowika Sajetana, ujarzmieniu wielkiego psa z Gorczańskiego Ostrowu, którym był duch złego ekonoma, o podróży do gwiazd na grzbiecie Szarego Smoka, walce z wojskami Aranitów – zakonem okrutnych jeźdźców na olbrzymich pająkach i zdobyciu ich zamku Agyesze, oraz o wyprawie do Ynańska po srebrne krzesło i obronie Lynxów przed złym czarownikiem Tyją, usiłującym wyhodować potworną istotę zwaną Nadczłowiekiem. Wspaniały okręt ,,Albireo'', po odśpiewaniu przez załogę hymnu na cześć świętej Juraty, opuścił port Voldar i rozpoczął żeglugę po błękitnym przestworze Morza Rajskiego, zmierzając ku tajemniczej Afryce – pandemonium najdziwniejszych z możliwych istot, tak dobrych jak i złych.

,,Pod stanicą morskiej królowej Juraty,

Wypłyniemy dziś na niezmierzonego morza odmęty,

By ocalić od zagłady Dąb Wielki, podtrzymujący niebo i święty,

Ubić Czerwia – to nasz cel drogi pielgrzyma,

Nasza dłoń szablę na wielki bój trzyma''! - ,,Codex vimrothensis''

*

,,Albireo'' płynął dniem i nocą po Morzu Hadriańskim, mając po obu stronach brzegi półwyspu Słowian, Greków i Ilirów, a Półwyspu Italskiego. Już pierwszej nocy od opuszczenia portu, kapitan Drimala, przodek sławnego Michała Drzymały, ujrzał w swej kajucie małego człowieczka wielkości zająca. Stworek nosił niebieską kurtkę ze złotymi guzami, oraz złoty kolczyk w uchu. Na nogach miał czarne kiuloty, czyli krótkie spodnie, stopy bose, zaś długie, miedziane włosy związane z tyłu niebieską kokardą. Za pasem nosił mały, lecz ciężki młot; srebrny i zdobiony runami a splecionymi żmijami, zaś w ręku trzymał wykonaną z syryjskiego szkła latarenkę, której czarowny blask łagodnie zbudził kapitana Drimalę.

- Coś ty za stworzenie? Morski Čort, czy inne pioruństwo? - dowódca okrętu ,,Albireo'' był gotów porąbać ludzika szablą zdobytą przez jego ojca na ażdachach i wytoczyć zeń zieloną krew.

- Wstrzymaj się człowiecze – rzekł stworek. - Uczyłeś się nawigacji, owej szlachetnej sztuki godnej bohaterów, a nie słyszałeś o mnie? Jam Klabaternik, syn Juraty, co opiekuje się korabiami, a tym oto młotem biję leniwych marynarzy, gdy zaniedbują swe obowiązki. Wierzaj mi ludzka istoto; jestem czystym duchem, co chwali Ageja i wyznaje, że Swaróg jako car Teost przyszedł w ludzkim ciele – słysząc to Drimala dał się przekonać.

- I ja chwalę Ageja i Teosta, dobry Klabaterniku. Mój korab jest twoim.

- Będę cię wspierał radą, byś uniknął zasadzek pirackich i paszcz potworów morskich, oraz byś wyszedł cało z każdego sztormu – zapewnił Klabaternik przez teutońskich żeglarzy zwany Klabaterem.

Drimala na znak zgody podał rękę okrętowemu duszkowi i powiedział o swym spotkaniu królowi Macie. Odtąd tak król jak i kapitan co noc rozmawiali z Klabaternikiem, który nie musiał nikogo bić młotem jak niewolnika Teutonów, bo cała załoga złożona z ludzi wolnych i szlachetnych, przykładała się do pracy, pragnąc ocalić Wielki Dąb, a z nim świat cały.

*

Wyspa Melita leżała na Morzu Rajskim. Inaczej zwano ją Wyspą Słoni, bowiem jeszcze w erze trzynastej żyły na niej małe słonie, daleko mniejsze od pokrewnych im zwierząt z Afryki i Bharacji. Miniaturowe słonie z Melity, podobnie jak słonie karłowate znad rzeki Kongo, osiągały wielkość krów. Kosa Oppman wspomina o melitańskiej słonicy, która w erze jedenastej w Dyskotece Pana Dżeka Piętro Niżej opowiadała czarownicy swój dziwaczny sen o swoim mężu słoniu unoszącym się wśród gwiazd. Mały zwierz z rajskomorskiej wyspy był także jednym ze stworzeń uwięzionych w Żelaznym Zamku króla wąpierzy Naraicarota I i został rozszarpany przez goszczące w nim straszydła. W erze trzynastej Juliusz Cezar porównując wielkość spotkanych w Galii turów do słoni miał na myśli te miniaturowe z Melity. Ludzie pojawili się na Wyspie Słoni w erze dziesiątej i założyli na niej swoje królestwo. Pierwszym królem Melity był Melithus I prowadzący nieustanne wojny z ludami Europy i Czarnego Lądu. Wyspę spustoszyły wojny i nadnaturalnie sroga zima, która skuła Morze Rajskie lodem. Po zakończeniu Pierwszej Wojny Ludzi z Ludźmi i przyjściu wyczekiwanej latami wiosny, na tronie w stołecznym Olifionie zasiadł Mabeus panujący w tym samym czasie co Teost Car Słońce. Melita stała się częścią imperium Kościeja, zaraz po tym jak z pomocą Amosowa podbił Apap. Po klęsce złego króla na lodach jeziora Mamir, Melita odzyskała utraconą wolność, a na jej tronie zasiadł Rajmund II z Apapu. Ostatnim królem Melity przed potopem był Ambrozjusz VII Gnuśny, który miast dbać o swe włości całymi dniami uganiał się w ogrodzie za nagimi niewolnicami, a myśl o wszystkich jego rozrywkach napawa obrzydzeniem i wstydem. Po potopie Wyspa Słoni ponownie wynurzyła się mocą Juraty i Lamii z morskich odmętów. W erze dwunastej do jej brzegów przybił korab ,,Albireo'', zaś gościem króla Maty stał się mieszkający na wyspie Fitek; czarodziejski kot pamiętający jeszcze Teosta. W erze trzynastej wyspę podbili Rzymianie i włączyli ją do swego imperium i nadali jej nazwę Malta. Światło wiary Chrystusowej przyniósł na dawną Wyspę Słoni wielki Apostoł św. Paweł.

Albireonauci w celu uzupełnienia zapasów wylądowali na wyspie Melicie. Ułożyli na plaży stos drewna na ognisko, zaś biały kot niczym smok wypuścił płomień z pyszczka. Ów kot nie różniący się wielkością od zwykłych kotów znał ludzką mowę i częstowany kawałkami pieczonej kiełbasy począł snuć niezwykłą opowieść o swych losach.

- Nazywam się Fitek, syn Kotafieja z Białych Pól – zamruczał wypuszczając spomiędzy kłów obłoczki sinego dymu. - Urodziłem się w pierwszym wieku poprzedniego eonu, w siole Wiosłaki nad rzeką Nilus. Moją matką była kotka Liswarta, w miot, w którym przyszedłem na świat liczył ośmioro kociąt. Gdy źli ludzie chcieli mnie utopić, przyszedł Teost Car Słońce i uratował mnie, a odchował. Od tej pory chodziłem za nim wszędzie tak jak Agip – czarny, sześcionożny pies, którego pokochałem jak brata, zaś pan Teost pozwolił mi ziać ogniem jak smok, co czynię do tej pory – na potwierdzenie tych słów biały kot Fitek wysunął z puszczka jęzor ognia. - Agip, nietoperz Mysko i ja kochaliśmy pana Teosta, jego macierz – Słonecznicę Korę Pokrowę i siebie nawzajem z całego serca, tak mocno jak tylko może kochać zwierzę. Jednak pewnego dnia do Błogosławionego Carstwa nad rzeką Nilus przybył czarnoksiężnik Czerwony Wiaczesław Amosow, którego klątwa pozbawiła ludzi pisma, żelaza i nauk. Amosow pojmał Teosta i wydał na męki w bezlistnej koronie dębu. Agip rzucił się z zębami w obronie naszego Pana, ja też chciałem go bronić, lecz tchnienie Pochwista uniosło mnie wysoko w górę i zaniosło aż na wyspę Melitę. Teost odniósł triumf, jakiego żaden wódz nie odniósł – lodowy oścień Mar – Zanny, dar przeklętego Licha połamał w drobne drzazgi i ukazał mi się w złotym rydwanie ciągniętym przez żar – ptaki. Mieszkam na tej wyspie całymi wiekami, nie starzejąc się, ani nie umierając. W piątym wieku ubiegłego eonu< Melitę zalał Juratowy potop, w którym zginął król Ambrozjusz Gnuśny.

- Pozwól spytać się, panie – zabrał głos heros Żmij Ognisty Wilk – czy byłeś na pokładzie żołędziowej arki Dobromira?

- Nie – zaprzeczył Fitek pijąc z miseczki mleko, którym poczęstowała go Lutica. - Gdy morze poczęło zatapiać Wyspę Słoni, przypłynęła nad ranem Widmowa Łódź, w której pływałem bez żagli i wioseł przez cały czas potopu, zaś patriarchy Dobromira nawet nie widziałem na oczy.

Albireonauci polubili kota Fitka, zaś król Mato zgodził się go zabrać w podróż, na odsiecz korzeniom Wielkiego Dębu. Wcześniej jednak biały kot Teosta, tak jak kowal Podaga obiecał, że nie będzie ział ogniem na pokładzie, bo mógłby puścić z dymem cały statek.

*

,,Na Oceanie Wyrajskim rozpętał się sztorm. Pioruny rozdzierały czerń nocnego nieba, a białe fale kłębiły się, to podnosiły, to opadały. Uszy rozdzierał huk morskich bałwanów i krzyk jakby nieprzeliczonych stad orłów […]'' - K. Oppman ,,Perłowy latopis''

Na pokładzie ,,Albireo'' w chwili wolnej od pracy, Meness i Lutica, córka Bogdana, grali w kości z Klabaternikiem, nie była to jednak gra o złote monety czy inne dobra, bo tego zakazali król i kapitan. Tymczasem drobne zrazu fale rosły do rozmiarów morskich bałwanów, a i wiatr wzmagał się coraz bardziej, aż mocą wrogiego żeglarzom Čorta Przegrzechy i służących pod jego rozkazami morskich Čortów i potworów, rozpętał się straszliwy sztorm. Kto tylko mógł rzucił się do ratowania okrętu, od którego zależało ocalenie podksiężycowego świata. Tórz dostał ataku choroby morskiej i tracąc równowagę wyleciał za burtę, lecz jego pan, Żmij Ognisty Wilk skoczył za nim w rozhukane fale i przemoczonego do suchej nitki postawił znów na śliskim od wody pokładzie. Z czarnego jak kir nieba lały się strugi lodowatego deszczu, wiał przejmujący zimnem do szpiku kości wicher i raz po raz uderzały złote i srebrne pioruny.

- Ocal nas, Wielka Jurato! - zawołała Wiła Lutica wznosząc ku niebu białe ramiona.

Los Wielkiego Dębu – żywej kolumny oddzielającej Niebo od Ziemi zawisł na włosku. Wtem – przez skłębione, burzowe chmury przedarły się promienie Słońca złotego. Sztorm ucichł jakby ręką uciął, zaś uratowani i uradowani żeglarze mogliby przysiąc, że ich oczom ukazała się wielce urodna panna stojąca wśród obłoków na grzbiecie smoka Tęczyna. Smukła, podobna do rzeźby z eburnu, miała wijące się złote włosy, oczy niby szafiry, albo lapis lazuli, koronę z płomieni i parę śnieżnobiałych skrzydeł, takich jakie miał Latawiec, ojciec Żmija Ognistego Wilka. Odzienie jej stanowiła lśniąca bielą suknia z rusałczych tkanin. Albireonauci oddali jej pokłon, ona zaś znikła w powiewie zefiru, błogosławiąc żeglarzom dłonią swa jasną.

- Kim jest ta piękna pani? - giermek Tórz spytał Wiłę Luticę.

- To Glada – odrzekła Wiła, co jedną nogę miała ludzką, a drugą kozią. - Jedni prawią, że jest córa Juraty i Swaroga, inni zasię przeczą temu, twierdząc, że jej rodzicami są Pochwist i Meluzyna. Gladę czczą słowiańscy żeglarze, bo morze wygładza, wiatr w żagle zsyła i sztormy uspokaja. CDN