Llorona

,,'Była sobie piękna kobieta, o śniadej cerze, rozpuszczonych, czarnych włosach i dużych, słodkich oczach. Zakochała się w mężczyźnie, z którym miała dwoje dzieci. On przyrzekał jej wieczną miłość i wierność, obiecywał czcić ją jak boginię i nigdy jej nie opuścić. Ona mu uwierzyła i przez jakiś czas nic nie mąciło ich szczęścia. Mówił do niej 'mi señora', a ona do niego 'mi señor'. Ale mężczyzna skłamał - ciągnął nasz przewodnik. - Nie dotrzymał słowa. Spotkał inną kobietę i pokochał ją tak, jak kiedyś swoją 'panią'. Niepotrzebnie obiecywał. Kiedy ona dowiedziała się o tej zdradzie, zaczęła szaleć z rozpaczy. Wielka miłość zawsze zamienia się w rozpacz. Więc płakała, płakała i nie mogła przestać. Dlatego nazwano ją Llorona, czy 'Płacząca'. Przyszły nowe dni, słońce świeciło jak zawsze, każdej nocy rozbłyskiwały gwiazdy, toczyła się woda w strumieniach, ale dla Llorony nic nie było jak dawniej. Przestała stąpać po ziemi. Samotnie chodziła pośród świątyń Monte Alban. Nie miała już w oczach miłości, tylko smutek. Miłość prowadzi do zdrady, zdrada do rozpaczy, rozpacz zamienia się w smutek, a smutek kończy się szaleństwem. Oczy Llorony stały się wielkie i puste a potem szalone. Wielkim obsydianowym nożem zabiła najpierw dwoje dzieci, a potem siebie''' - Witold Jacórzyński, Dariusz Wołowski ,,Porywacze dusz''

,,Polak, Rusek i Niemiec''

,,Majtki, majtki, majtek moc

A ja dzisiaj wam opowiem

Jak zdobyłem majtek górę

Nad Stalina dworem!’’

W pierwszej klasie gimnazjum fantazjowałem o przygodach trzech przyjaciół: bohaterów serii popularnych w Polsce żartów, przeżywanych podczas II wojny światowej w równoległym świecie. W świecie tym Niemcy żywili się wyłącznie kiełbasą i piwem, zaś witali się słowami: ,,Butem w mordę!’’ czemu towarzyszyło uderzenie butem po twarzy. Z kolei Rosjanie żywili się wyłącznie pierogami, używali herbaty zamiast wody i płacili żywymi wróblami. Kreml był zbudowany z rurek z kremem (w czasie dymitriad Polacy chcieli go zjeść). W Japonii używano płaskich węgorzy zamiast papieru toaletowego. We Włoszech w ziemi zamiast dżdżownic żyło spaghetti. Mieszkańcy Czechosłowacji posiadali dwie głowy – jedną czeską, a drugą słowacką. W jeziorze Bajkał żyły ryby z głowami sławnych bajkopisarzy. Szwedzi zjadali stoły, zaś Indianie jeździli na olbrzymich indykach. Wszyscy ludzie w owym świecie mieli w uszach miód pszczeli.

Historyk mógłby się złapać za głowę, czytając co w mojej fantazji robiły ówczesne postaci historyczne ;).

Adolf Hitler miał na głowie diabelskie rogi. W 1945 r. zabił go Mongoł jadący na welocyraptorze. Z krwi Hitlera wyrosła pietruszka, o którą w latach 60 – tych ścigali się Pan Kennedy z USA i Nissan Kraszan z ZSRR.

Józef Stalin również miał rogi jak diabeł. W 1924 r. w czasie ,,polowania na kułaki’’ zwabił Lenina do piwnicy i utopił go w swojej urynie. Lenin zakonserwował się w moczu Stalina jak ogórek.

Władysław Anders i Władysław Sikorski w 1935 r. narodzili się z zasadzonych w ziemi wąsów Piłsudskiego.

Winston Churchill zamiast jednej ręki miał ogromne cygaro, które palił. Wyobrażałem sobie jak razem ze Stalinem latał dymochotem – maszyną napędzaną dymem nad palącym się Morzem Smoły (odpowiednik Morza Czarnego). Po latach posłużyło mi to do wymyślenia dymolotu (odsyłam do posta: ,,Genealogia ludzi po potopie’’). Motyw wypełnionego smołą morza występuje również w mojej powieści o królowej Tatrze.

Odpowiednikiem Bolesława Bieruta był potwór Diabeł – Kogut, który z nadania Stalina rządził w Polsce po 1944 r. jako Namiestnik Antychrysta. Stwór ten składający się w górnej połowie z diabła, a w dolnej – z koguta nie był jedyną istotą fantastyczną, o jakiej wówczas fantazjowałem.

W Niemczech moi bohaterowie spotkali czarownicę mieszkającą w ukrytej w lesie chatce z piernika i obronili ją przed zesłaniem do obozu koncentracyjnego.

Potwór Zbreźnia Dzikofiejewicz miał postać skrzydlatego diabła z głową dzika i żywił się Rosjanami. Zabił go Rusek, który w moich fantazjach nie był wcale taki głupi jak w polskich żartach. Postać Zbreźni Dzikofiejewa wykorzystałem przy tworzeniu mitologii slawianistycznej (odsyłam do posta: ,,Kłobuch i Zbreźnia Dzikofiejew’’).

U podnóży Uralu żyli ludzie z porożami jeleni. Nosili na nich zrywane z drzew majtki, które maczali w urynie wyciekającej ze szczytu Góry Falisićnej mającej kształt penisa. Przedstawiciele owej osobliwej rasy napadli orszak Stalina i zabrali mu majtki, które rozwiesili sobie na porożach.

Ponadto na Krymie lub w Gruzji żyły gigantyczne bażanty (wykorzystałem je przy pisaniu ,,Tatry’’).

Podobnie jak w naszym świecie, zakończenie nie było szczęśliwe. Polska stała się państwem satelickim Sowietów, a przyjaźń Polaka, Ruska i Niemca skończyła się :(.