Ludzie Świata Dziesięciu Kontynentów

Adam i Ewa – przez Słowian zwani Mężem i Mążyną, przez Celtów – Novalsem i Aivalsą, przez Germanów – Askrem i Emblą, zaś przez Murzynów – Kalim i Meą; pierwsza para ludzka stworzona przez Jahwe 4 000 mln lat przed Crostosem w zaginionej krainie Eden, która znajdowała się na terenach dzisiejszej wyspy Wolin. Adam i Ewa skuszeni przez demonicznego węża Nahasza złamali Boży zakaz i zjedli Owoc Zakazany, w wyniku czego zło wdarło się do świata, a pierwsi rodzice musieli opuścić Eden. Żyli oni bardzo długo; powiadają legendy, że gdy w Betlejem rodził się Crostos przyszła doń bardzo już posunięta w latach Ewa i dała Mu … jabłko z Drzewa Poznania Dobra i Zła, przez które dokonał się Grzech Pierworodny.

Adolf Drakovan – cesarz Germanii, wyznawca demona Lucyfera, którego czcił podbojami i krwawymi ofiarami z ludzi. W herbie miał swastykę. Został cesarzem, wybrany przez Zjazd Elektorów Rzeszy. Ślubował Lucyferowi ofiarę całopalną z trzech ludów - ,,synów i córek Abrahama, Tubalkaina i Dębu'', to jest z: Żydów, Cyganów i Słowian''. W tym celu razem z cesarzem rzymskim Benitusem, cesarzem japońskim Hirohito i Nogaj – chanem - zbrodniczym uzurpatorem zasiadającym na tronie carów w Scytii Moskiewskiej, rozpętał wyjątkowo krwawą Wojnę Dwóch Smoków. Podbił większą część Europy, na zajętych terenach paląc ludzi na ołtarzach Lucyfera. Na szczęście zarówno Adolf Drakovan jak i Nogaj – chan zostali obaleni i straceni przez Stanisława III Wojciecha, króla Polski.

Afrodyta – znana z niezwykłej urody i rozpustnego trybu życia, królowa Cypru – córka Zeusa, króla Krety i jego kochanki Dione. Należała do praktykującego doświadczenia alchemiczne Zakonu Olimpu, do którego należały elity ówczesnych królów znad Morza Śródziemnego. Swe długie życie i wieczną młodość zawdzięczała spożywaniu alchemicznych specyfików, określanych w mitologii mianem ambrozji i nektaru. Władała ponadto potężnymi czarami. Okres jej panowania zapisał się w pamięci Cypryjczyków jako wiek złoty; okres długotrwałego pokoju, rozwoju handlu, nauki i sztuki. Następcą Afrodyty został jej syn Cyprian. Po śmierci została uznana za boginię, przez Rzymian nazywaną Wenus. W Szczecinie znajduje się kapliczka jej poświęcona.

Aisza – królowa Arabów, młodsza siostra Fatimy, z pochodzenia lemuryjska księżniczka, która została wygnana z ojczyzny w wyniku intryg dworskich. Razem z siostrą nadała Arabom nowe prawa zakazujące zabijania dziewczynek. Po śmierci uznana za boginię.

Aleksander Wielki – przez Persów zwany Eskandrem, przez Słowian zaś Olegiem Jarym lub Białym; król Grecji i Macedonii, oficjalnie syn Filipa II i królowej Olimpias; w rzeczywistości jego ojcem był Zeus – Amon, który posiadł jego matkę pod postacią węża. Jedno oko miał niebieskie, a drugie czarne, a jego ciało pachniało piżmem. Pobierał nauki od samego Arystotelesa, wzorował się na Achillesie; bohaterze wojny trojańskiej. Podbił Imperium Perskie, docierając aż do Indii, przeżywając po drodze multum przygód. Kazał zbudować dzwon nurkowy i zamknięty w nim, obserwował życie na dnie morza. Przed bitwą pod Gaugamelą zabił bazyliszka za pomocą lustra. Walczył z olbrzymami, czarownikami, smokami, kynokefalami, ujeżdżał gryfy i jednorożce, płodził bohaterów z boginiami, czarodziejkami, nimfami i syrenami. Uśmiercił pożerającą dzieci Lilith pod postacią wielkiej dwugłowej sowy. Zamierzał podbić Królestwo Amazonek, na którego tronie zasiadała wówczas królowa Thelestris, lecz zrezygnował, gdy władczyni powiedziała mu, że zwyciężając kobiety nie okryłby się chwałą, zaś gdyby kobiety go pokonały okryłby się szczególną hańbą. Król Greków zadowolił się przeto zwiedzeniem państwa walecznych niewiast. Dotarł ponoć aż do granic Ziemskiego Raju, gdzie znalazł cudowny klejnot, zwany Okiem Raju, obecnie przechowywany na Syjonie. Walczył nawet z płanetnikami mieszkającymi na Księżycu i próbował podbić Polskę, co opisał w listach do swego mistrza Arystotelesa. Został jednak ostatecznie pokonany przez fortel księcia Lestka Złotnika, który sporządził atrapy wojowników, wciągając Aleksandra w pułapkę. W jednym z polskich lasów, poważną klęskę zadali mu również lynxyjscy partyzanci. Walcząc w Scytii Kijowskiej, napotkał na dalekiej północy tego księstwa, plemię leśnych ludzi, którzy nic nie wiedząc o wojnie, poczęstowali go stonogami. Aleksander, zdjęty obrzydzeniem, uwięził gościnnych gospodarzy za górami wzmocnionymi magicznym metalem synkelitem, aby nie mogli się wydostać i ,,zarazić świata swą ohydą''. Słowiańska przepowiednia głosi, że gdy nadejdzie czas końca świata, owi uwięzieni barbarzyńcy wyjdą na wolność i zdemoralizowani doznaną niesprawiedliwością, będą palić, gwałcić i mordować.

Altamir – pierwszy król Celtybrów, syn bartnika, łowca niszczących uprawy turów. Zbudował gród Altamirę – pierwsze miasto na terenach obecnej Hiszpanii, którego bronił przed najazdami atlantydzkich piratów i łowców niewolników.

Amina – piękna i okrutna królowa murzyńskiego plemienia Noków. Ilekroć zdobywała jakieś miasto, brała sobie do łoża najprzystojniejszych młodzieńców, rano zaś skazywała ich na śmierć. ,,Szachrijam w spódnicy'' – chciałoby się powiedzieć.

Anubis – król Kynokefali z Afryki, człowiek z głową czarnego szakala. Sojusznik faraona Ozyrysa, po śmierci czczony jako bóg śmierci przez Egipcjan.

Apasz – bator – król Polski, potomek węgierskiego bohatera Oposa Smokobójcy. W herbie miał zęby smoka. Założył Akademię w Wilnie. Stworzył potężną armię, w której służyło wielu kmieci (tzw. ,,piechota wybraniecka'') i Kozaków rejestrowych. Odniósł zwycięstwo nad wilkołakiem Jiwónem, carem Scytii Moskiewskiej, idąc na odsiecz zaatakowanego przezeń Królestwu Łotwy. Pod jego mieczem ginęły wampiry, smoki, niedźwiedzie demoniczne i olbrzymie pająki z Turcji, używane w armii carskiej.

Aruba – piękna królowa małej, karaibskiej wysepki Aruby, którą obroniła przed najazdem Batawów.

Aszur – zal – król Luzitanii, z pochodzenia Asyryjczyk. Jego ród wywodził się od samego boga wojny Aszura. Walczył ze zbrodniczą sektą Iluminatów i czcicieli czerwonej gwiazdy Exterminans, a jego okrucieństwo dorównywało okrucieństwu wroga. Ponadto narzucał jarzmo Czarnym Królestwom.

Atahualpa – władca Inków. Stoczył krwawą wojnę domową ze swym bratem Huascarem, którego ostatecznie skazał na śmierć. Przyłączył do Imperium Inków rzymską prowincję Tetsudię, której nadał nazwę Wyspy Ognia (w naszym świecie jest to archipelag Galapagos). Po śmierci Atahualpy władzę objął jego syn Mu – inti, za młodu pobierający nauki na dworze króla Mu.

Attyla – przez Germanów zwany ,,Etzel'' - ,,Bicz Boży'', władca Hunów, przez Słowian zwanych Guniami, ojciec Czaby; pierwszego króla Węgier. Objął pełnię władzy nad Hunami po zabiciu swego brata Bledy, przez Słowian zwanego Bladinem. Posiadał zaczarowaną, drewniana miskę, z której jadł. Nosił płaszcz z myszy. Otaczał się czarownikami i filozofami, słynął z okrucieństwa. W Germanii przebił mieczem boginię Hersel, która odrzuciła jego zaloty, wraz z 11 000 jej kapłanek. Stworzył wielkie imperium ciągnące się od Galii po Scytię Kijowską i od Danii po Panonię. Jego ulubioną nałożnicą była Cerka, znana też pod imieniem Hildico. Polacy walczyli w wielkim powstaniu przeciwko Hunom, kiedy to wracającego z wygnania z Koryntu króla Polski wspierali germańscy bohaterowie Dytryk z Bern i Walter z Akwitanii z synem Walgierzem Wdałym. Kiedy Attyla umarł, został pochowany na dnie Dunaju z wielkimi skarbami; wcześniej kazał odwrócić bieg rzeki.

Bahia Mondanus – król Hiszpanii, z pochodzenia Żyd. Walczył z Iluminatami i wyznawcami Czerwonej Zarazy, którzy wymordowali wielu niewinnych ludzi, paląc ich na ołtarzach demonów. Bahia Mondanus, choć walczył w słusznej sprawie, okrucieństwem nie ustępował wrogom. Korzystał z pomocy Wandalów, Germanów i Rzymian, oraz ochotników z niemal całego świata; Polski, Irlandii, Atlantydy, Anglo – Saksonii, Egiptu, a nawet z Czarnej Afryki. Przez całe życie wyznawał Boga – Kondora, mimo to jednak sprzyjał chrześcijanom, a podobno na łożu śmierci przyjął chrzest. Nakazał swym uczonym skonstruować machinę latającą władną dolecieć na Księżyc.

Batu – chan – przez Słowian zwany Kalin – carem, wnuk Czyngis – chana, władca mongolski, który podbijał Scytię Kijowską, Polskę i Węgry. Scyto – Kijowianie odparli jego najazd dzięki wsparciu Peruna, u którego boku walczył sam zamieniony w boga Ilja Muromiec.

Benitus – cesarz rzymski, znany z noszenia czarnej togi. Zdobył władzę przy pomocy bezwzględnych oprawców zgrupowanych w Czarnym Legionie. Organizował roboty publiczne i osuszył malaryczne Bagna Pontyjskie. Wydał edykt tolerancyjny dla prześladowanych chrześcijan. Wspierał Bahię Mondanusa, króla Hiszpanii w wojnie z Iluminatami i czcicielami czerwonej gwiazdy Exterminans. Sojusznik Adolfa Drakovana, cesarza Germanii, w Wojnie Dwóch Smoków. Pragnąc odbudować dawną świetność Cesarstwa Rzymskiego podbił Libię, Abisynię, Punt, Słowenię, Chorwację, Ilirię i Czarnogórę. Po śmierci Adolfa Drakovana został obalony i skazany na śmierć przez Stanisława III Wojciecha, króla Polski za to, że zniewalał ludy słowiańskie.

Bizancja – księżniczka rzymska, córka króla Romulusa. Założyła Bizancjum, przez Słowian zwane Carogrodem, czyli dzisiejszy Stambuł, stolicę Turcji.

Bolesław Chrobry – król Polski, syn Mieszka I i Dobrawy, brat Świętosławy – Storrady, ojciec Mieszka II. Miał sto piętnaście żon z całej Słowiańszczyzny, Węgier, Germanii, Skandynawii, Atlantydy, Lemurii, Bizancjum, Chin, Japonii, Indii, Persji i Arabii, lecz najbardziej miłował Emnildę, córkę Dobromira. Zasłynął tym, że wybudował z Gnieźnie największy na świecie chram Peruna, wzorowany na świątyni bogini Pistis Sofii w Bizancjum. Broniąc swych poddanych zabił niezwykłą ilość strzyg, wampirów, kikimor, olbrzymów, ogrów, diabłów, smoków, trolli, mantykor, brukołaków, orków, upiorów, sfinksów, olbrzymich węży i wilkołaków. Nieraz też odpierał ataki złych czarownic i czarowników, sług Czarnoboga, w tym swojej macochy Ody – germańskiej żony Mieszka I dybiącej na jego życie. Zdobył Kijów – stolicę Scytii Kijowskiej i na jego Złotej Bramie wyszczerbił swój zaczarowany, wykuty w kuźni Swarożyca miecz, zwany Szczerbcem. Z Kijowa zabrał na swój dwór greckiego uczonego Filona Simokattę, który skonstruował dla Chrobrego pierwszy sterowiec. Król odbył nim podróż na Księżyc, po drodze polując na latające lwy. W Pieninach, ciosem Szczerbca w skałę sprawił, że wypłynęła rzeka Dunajec. Zajął też Pragę, oraz odparł atak Henryka II, wyznawcy Wotana, cesarza Germanii. Walczył z Arabami, Persami, Chanatem Kazachstanu, Chinami, Indiami, oraz sojusznikami Cesarstwa Germanii – Fryzją, Batawią, Galią, Longobardią, Anglo – Saksonią, Hiszpanią i Królestwem Wandalów. Korespondował z najwybitniejszymi uczonymi i magami swoich czasów, a także z Księdzem Janem – negusem Abisynii, ówczesnym faraonem Pitom – Ramzesem, władcami Atlantydy, Lemurii, Majów i Azteków. Umarł na polu walki, zatruty jadem bazyliszka. Po śmierci został przez Polaków uznany za boga, a jego sanktuarium są Wały Chrobrego w Szczecinie.

Bori – eponim rzeki Borystenes (Dniepr); ojciec braci Odyna i Odysa. Po śmierci uznany za boga.

Brygida – piękna, celtycka królowa Brytanii i Irlandii, która aby posiąść wiedzę tajemną poświęciła wzrok w jednym oku, idąc w ślady współczesnego jej Odyna – deifikowanego króla Szwecji, wielkiego wojownika i maga. Tych co kradli jej bydło, kazała piec w chlebowym piecu. Na jej grobie postawiono monumentalną konstrukcję megalityczną, zwaną Tańcem Olbrzymów (po staroangielsku: Stonehenge). Po śmierci została przez Celtów uznana za boginię wiosny Brigit.

Budda – indyjski książę Sidarta Gautama, założyciel buddyzmu. Korespondował ze Staniradem Błyszczyńskim – panem na Wymroczu i Błyszczydłach; pierwszym polskim buddystą. Budda przesłał do Polski sadzonkę drzewa Bo, pod którym doznał oświecenia.

Cyprian – król – eponim Cypru, syn królowej Afrodyty, który tak jak jego matka słynął z wielkiej urody i licznych romansów. Był wielkim mecenasem artystów i tworzył do dziś cenione poezje.

Dawid – król izraelski, ojciec Salomona. Jego poprzednikiem był Saul, przez Egipcjan zwany Labaju. Za panowania króla Dawida spadła z nieba ,,Gołębia Księga''.

Diana – królowa Italików, przez pewien czas współrządziła ze swym bratem Faunusem, którego zabiła na polowaniu, pozorując wypadek, aby mieć pełnię władzy dla siebie. Po śmierci uznana za boginię, utożsamianą z grecką Artemidą.

Dobrawa – deifikowana królowa Polski, żona Mieszka I, córka Bolesława Srogiego z dynastii Przemyślidów. Mimo, że w ŚDK nie było chrztu Polski, Mieszko dla Dobrawy oddalił siedem poprzednich żon. Była matką Bolesława Chrobrego i Świętosławy – Storrady.

Domeyko – litewski centaur, który w służbie króla Polski podbił Araukanię na kontynencie Umaur.

Emiliusz Paulus – rzymski wódz i odkrywca Grenlandii, którą włączył ją do Imperium Rzymskiego jako Insula Viridis. Wybudował też stolicę nowej prowincji – miasto Thule. Po wielu wiekach, wiking Eryk Czerwony z Islandii odebrał Grenlandię Rzymianom.

Emnilda – deifikowana królowa Polski, żona Bolesława Chrobrego. Znana z urody i dobroci, łagodziła surowość męża, który ją uwielbiał. Miała też dar uzdrawiania. Nie umarła, lecz zasnęła, a jej ciało zostało zabrane do krainy słowiańskich bogów przez tęczę.

Emnilda Palatina – królowa Polski, znana z urody i męstwa, żona króla Petrysława Wysokiego. Walcząc u boku męża odpierała najazd cara Scytii Moskiewskiej. Poległa w boju, zaś król pomścił ją paląc Moskwę.

Erkele II – król Kolchidy, który korzystając z pomocy Polaków, odparł atak Scyto – Moskali, na długi czas zniechęcając ich do zapuszczania się w rejony Kaukazu.

Fatima – królowa Arabów, starsza siostra Aiszy, z pochodzenia Lemuryjka. Razem z siostrą złagodziła dzikie obyczaje plemion arabskich, które min. porzucały na pustyni nowo narodzone dziewczynki. Po śmierci uznana za boginię; wielu Arabów nosi amulet w kształcie jej dłoni.

Flora – znana z piękna i rozpustnego trybu życia królowa Italików, wyznawczyni bogini Wenus, po śmierci uznana za boginię. Zakładała wspaniałe ogrody, dorównujące swym pięknem i obfitością kwiatów słynnym ogrodom Semiramidy. W Szczecinie znajduje się świątynia jej poświęcona.

Garibald – przez Słowian zwany Harubambą; król Longobardów, który zdobył Rzym i ogłosił się cesarzem. Nosił brodę i czerwoną togę. Przed objęciem tronu w Pawii walczył w Umaur. Należał do Loży Szyderców i prześladował chrześcijan, min. kazał ukrzyżować ówczesnego biskupa Rzymu. W czasie wizyty w Polsce pływał statkiem po Wiśle razem z królem Raganem Jutorą.

Helena al – Bauat – żyjąca współcześnie królowa polskich jazydów z Pustyni Błędowskiej, z pochodzenia Arabka, kobieta niezwykle piękna, ale rozpustna i okrutna. Jej siedzibą jest miasto Masthema (Biesogród) na Pustyni Błędowskiej. Uprawia odrażające czary, przyzywając najohydniejsze demony, jej kochankiem jest … waran błędowski (zoofilia!), składa też ofiary z ludzi, a w szczególności z dziewic, mężczyzn goszczących w jej łożnicy, oraz z dzieci. Nie waha się też pić ludzkiej krwi i narkotyzować się czarnym lotosem.

Hermes Trismegistos – egipski czarnoksiężnik, syn boga Thota, pierwszy alchemik. Zasady stworzonego przez siebie hermetyzmu, wyłożył w dziele ,,Tabula Smaragdina''. Wiele podróżował i miał swe zamki w wielu krainach. Od jego imienia pochodzi nazwa Warmia (grec. Hermia) w polskiej dzielnicy Prusy.

Hiram – żydowski król fenickiego Tyru, sojusznik króla Salomona. Pomagał mu we wznoszeniu świątyni Jahwe w Jerozolimie, oraz organizował wspólne, fenicko – izraelskie wyprawy handlowo – badawcze do Ofiru, Tarszisz, Scytii Kijowskiej, Brytanii, Danii, Polski, na Atlantydę i Lemurię. Mimo zasług dla monoteizmu, wyznawał wiarę w bogów Fenicji, a ponadto założył Lożę Szyderców.

Ibiza – znana z urody, córka egipskiego boga Thota; królowa wyspy Ibizy, na której krzewiła kult swojego ojca. Nie umarła jak inni ludzie, lecz w dwudziestej siódmej wiośnie życia dostała się po promieniu Księżyca do nieba.

Izyda – przez ludzi z Mu, zwana Eset Peleną, egipska królowa, żona faraona Ozyrysa, matka faraona Horusa. Została wygnana z ojczyzny przez przewrotnego brata. Władała potężnymi czarami, których nauczyła męża. Po śmierci uznana za boginię.

Jagiełło – król Polski z dynastii Jagiellonów, brat wielkiego księcia litewskiego Witolda, władca litewskich centaurów, który po kąpieli w świętej rzece Wiśle, zamienił się w człowieka. Zwyciężył Aranitów – Jeźdźców na Pająkach w bitwie pod Zielonym Lasem.

Juliusz Cezar – rzymski dykatator i zdobywca, dosiadający trój – palczastego jednorożca. Jego kochankami były Kleopatra w Egipcie, z którą miał syna Cezariona, oraz księżniczka Alionuszka ze Scytii Kijowskiej, która dała mu syna Carewicza. Podbijał Galię, Brytanię i Polskę, lecz został zwyciężony przez Kraka. Oddał mu swą córkę Julię za żonę (w posagu otrzymała Bawarię). W sanktuarium Świętowita na Wolinie do dzisiaj przechowuje się włócznię Cezara.

Ka – Huna – egipski admirał faraona Nefren – Ka, który po wielu przygodach odkrył Hawaje. Ów archipelag na krótko stał się kolonią Egiptu, zaś Ka – Huna nauczył Hawajczyków podstaw egipskiej magii.

Kain – żyjący do dziś, syn Adama i Lilith, brat Abla, syna Adama i Ewy. Powodowany zazdrością zabił brata, za co został przez Jahwe ukarany … nieśmiertelnością. Jest potężnym wojownikiem o rudej brodzie i włosach i zimnych, jasnoniebieskich oczach, z których ,,źle patrzy''. Założył dziś już nie istniejące Królestwo Nod, w którym zbudował pierwsze miasto. Przeżył wiele przygód, walczył z potworami, posługuje się czarną magią. W swoich wyborach jest rozdarty między dobrem a złem – z jednej strony walczy z czarownikami i demonami, z drugiej wciąż nie chce ukorzyć się przed miłosiernym Bogiem. Powiadają chrześcijańskie legendy, że przy końcu świata, Kain stanie do walki po stronie Crostosa przeciwko Antychrystowi i uzyska przebaczenie.

Karol Wielki – przez Słowian zwany Karłem Wielkim, król Franków i Longobardów, syn Pepina Małego, ojciec Ludwika Pobożnego. Czcił Wotana, posiadał magiczną włócznię, którą ów bóg został zraniony. Ponadto ruszał do walki ze sztandarem Oriflamme i mieczem Radosnym. Walczył z Longobardami, Sasami, Awarami, Baskami, oraz Słowianami. Najechał Polskę, lecz został pokonany przez Żyda, Abrahama Prochownika, który został królem Polski.

Kleopatra – królowa Egiptu, znająca się na wielu naukach, w tym na alchemii (potrafiła rozpuścić perłę w winie). Pokonana przez Oktawiana Augusta, za pomocą magicznego pierścienia udała się na wygnanie do Polski, gdzie zamieszkała w Szczecinie. Żyła skromnie utrzymując się ze znachorstwa. Umarła płynąc łódką po jeziorze w Puszczy Bukowej. Jej ciało, które wpadło do wody, zamieniło się w szmaragdy (stąd nazwa – Jezioro Szmaragdowe), zaś serce zamieniło się w Gwiazdę Wieczorną. Po śmierci uznana przez Egipcjan i Słowian za boginię, posiada świątynię w Puszczy Bukowej, do której każdego roku przybywają pielgrzymki znad Nilu.

Konfucjusz – chiński filozof; założyciel konfucjonizmu, wyznawca Jednego Boga. Posiadał czarodziejską miskę z rogu jednorożca, w której widział rzeczy z odległej przeszłości i przyszłości, z dalekich mórz i lądów, a nawet z innych planet i światów.

Llud – król Brytów, założyciel Lludlunum, czyli rzymskiego Londinium.

Ludwik Pobożny – przez Słowian zwany Ludkiem, król Franków i Longobardów, syn Karola Wielkiego. Wyznawał Wotana i innych bogów frankijskich (w ŚDK Chlodwik nie przyjął chrztu). Ludwik Pobożny najeżdżał Polskę i Czechy. W tej pierwszej został pokonany przez Popiela I Okrutnego, w Czechach zaś zadali mu klęskę bracia Sławoj i Zaboj. Po jego śmierci wybuchło wielkie powstanie uciskanych Galów, którzy wymordowali Franków. Ich niedobitki przetrwały tylko we Frankonii, wchodzącej w skład Cesarstwa Germanii.

Maja – królowa Grecji, jedna z kochanek Zeusa, króla Krety, któremu urodziła syna Hermesa.

Maja – królowa Indii, założycielka kwitnącego miasta Sarnath; pierwszej stolicy tego kraju.

Malin Bronisławic – polski badacz zwyczajów obcych ludów i dyplomata, który w służbie króla Polski, Wiktora I Clemense pełnił funkcję ambasadora na dworze Xerxesa Jakszmy, króla Mu. Po powrocie do Polski napisał opasłą księgę o historii i kulturze ludów zamieszkujących Mu.

Malin Ersztynier – polski zdobywca, który na krótko podbił Inków, odbierając władze ich cesarzowi Tu – Palcie.

Malwina – celtycka królowa archipelagu Malwinów u wybrzeży kontynentu Umaur, której stale towarzyszył wilk malwiński, w którym była zaklęta jej dusza.

Mari – królowa Basków, po śmierci czczona jako bogini.

Marcus Veneticus Polo – rzymski kupiec i odkrywca, poseł cesarza rzymskiego na dwór Kubilaj – chana, władcy Imperium Mongolskiego. W swych wędrówkach był w Mongolii, Chinach, Indiach, Persji, Urartu, Kolchidzie, na Jawie... Widział ptaka Roka z Madagaskaru za jednym razem unoszącego w powietrze trzy słonie, a także kynokefali z Andamanów, jednorożca z Sumatry, białe orły, białe niedźwiedzie chińskie, tygrysy, skrzaty z Jawy, oraz smoki. Po powrocie do Cesarstwa Rzymskiego napisał księgę ,,Opisanie świata''.

Markusław Kamieńczyk – polski podróżnik, człowiek zrodzony z kamienia, tak jak Perłowic zrodził się z perły. Aby przydać Polsce chwały, razem z Wojciechem z Moskwy przemierzył skute lodem lądy Antarktis i Polaris.

Menelik I – władca Abisynii, nieślubny syn króla Salomona i Balkis – Michaldy; królowej Saby. Gdy dorósł wykradł Żydom Arkę Przymierza, którą zawiózł do Abisynii, gdzie znajduje się po dziś dzień, otoczona czcią, mimo nacisków dyplomatycznych Królestwa Izraela, domagającego się zwrotu Arki.

Mieszko I – deifikowany władca Polski z dynastii Piastów, syn Siemomysła, ojciec Bolesława Chrobrego. Całe życie czcił bogów Słowian, nie przyjął chrztu. Potrafił w boju przybierać postać wilka albo niedźwiedzia, układał hymny, a ponadto miał zdolności wieszcze. Pokonał saskiego awanturnika Wichmana, oraz grafów Hodona i Zygfryda w bitwie pod Cedynią.

Św. Mikal Pawlimira – polska chrześcijanka, która po powrocie z Indii, gdzie pobierała nauki u chrześcijańskiego pustelnika św. Sury, zaczęła głosić Słowianom chwałę Chrystusa, a także przestrzegać przed błędami i ograniczeniami hinduizmu i innych relii pogańskich.

Montezuma II – władca Azteków, który toczył wojny z Atlantydą i Mu. Przywiązywał wielką wagę do przepowiedni, każdą decyzję konsultował z wróżbitami. Oczekiwał powtórnego przyjścia boga Quetzalcoatla, lecz nie doczekał się. Po jego śmierci na tron wstąpiła jego córka Paxalsivoka, matka Montezumy III.

Nefren – Ka, - wybitny faraon z dynastii Usire (Ozyrysowiczów). Był potężnie zbudowany, przewyższał swych poddanych wzrostem i miał łysą głowę. Odpierał ataki Trytona – króla Libii, Findy – królowej Nubii, a jego wojska docierały na Cypr, do Sumeru, a nawet w rejony Kaukazu i Indii. Władał potężną magią, dzięki magicznemu pierścieniowi podróżował w czasie i przestrzeni, oraz z upodobaniem przeprowadzał eksperymenty alchemiczne (podstaw nauk tajemnych uczył się od samego Hermesa Trismegistosa). Korespondował z Klarkash – tonem, kapłanem z Atlantydy.

Nemrod - przez Słowian zwany Niemierzą, protoplasta Asyryjczyków. Słyną jako zapalony myśliwy, mordujący tysiącami zwierzęta dla samej przyjemności zabijania.

Neptun Żeglarz – cesarz Atlantydy, mąż Amfitryty II, po śmierci uznany za boga. Jedna z jego świątyń znajduje się w Gdańsku.

Njord – germański mag i żeglarz, zabójca węża morskiego Szanty, po śmierci uznany za boga.

Numa Pompiliusz – następca Romulusa, drugi król Rzymu. Jego żoną była nimfa Egeria. Odkrył zakopane głęboko w ziemi tablice, na których opisane jak demony podszywały się pod rzymskich bogów. Przerażony król, znany z wielkiej pobożności, natychmiast zakopał owe tablice z powrotem.

Oba – maih – obecny cesarz Atlantydy z rasy Rmoahalów; Błękitnych Nomadów z Atlantydy i Lemurii, przodków Murzynów. Początkowo był niewolnikiem, lecz wyzwolony, obalił cesarza Atlantydy i koronował się na jego następcę. Gnębi Atlantów wysokimi daninami i składaniem ofiar z dzieci.

Odyn – deifikowany, pierwszy król Szwecji, potężny mag i wojownik. Towarzyszyły mu dwa wilki i dwa kruki. Dosiadał ośmionogiego konia Slepnira, posiadał też zaklętą włócznię o ostrzu wykutym przez krasnoludy. Chcąc napić się dającej wiedzę wody ze źródła Mimira, zawisł na jesionie Yggdrasilu i poświęcił jedno oko.

Omar – zły czarnoksiężnik Heftalitów – Białych Hunów, mający swą siedzibę w górach Hindukusz. Składał demonom ofiary z ludzkich serc, aby objąć władzę nad światem, lecz zginął z ręki polskiego wojownika Kagana.

Osetiusz – polski wojewoda pochodzący z plemienia Krywiczów. W czasie swoich podróży bronił Atlantydy przed najazdem Anglo – Saksonów. Odpierając atak Scytii Moskiewskiej na Polskę, zdobył jej stolicę Kataburk, gdzie zgwałcił i spalił na stosie władającą potężnymi czarami carycę Oxę, która w czasie sabatów pożerała żywe niemowlęta.

Ozyrys – przez Egipcjan zwany Usire, potężny faraon żyjący 12 000 lat przed Crostosem. Jego żoną była Izyda – wygnana księżniczka z Mu. Miał z nią syna Horusa. Ozyrys miał wielki i ciężki miecz z wprawionym w głowicę szafirem, pozwalający zabijać wszystkie demony i potwory. Ruszając do bitwy, malował twarz na zielono. Nauczył się od swej żony potężnych czarów, został jednak zabity i poćwiartowany przez swego złego brata Seta. Izyda zebrała rozrzucone kawałki męża (zabrakło jej tylko penisa, który zjadła ryba), po czym ugotowała je w kotle sypiąc zaczarowaną sól, dzięki czemu Ozyrys ożył. Ozyrys dał się wciągnąć w wojnę z Ramą – cesarzem Indii, w wyniku której użyto … broni atomowej, co aż do czasów sumeryjskich zniszczyło cywilizację na Wschodzie. Po śmierci został uznany za boga.

Pawlimir Strzelica – polski żeglarz i odkrywca, badający kontynent Sahul. Odkryty przez siebie najwyższy szczyt tego kontynentu nazwał Górą Osetiusza.

Pepi Ponęta – polski książę, bratanek króla Stanisława II Ponęty. Za młodu wychowywał się w Egipcie na dworze faraona Mameluka. Bronił Polski przed najazdami Scyto – Moskali i Germanów. Był wasalem Trinki – cesarza Galów. Zginął młodo składając siebie w ofierze bogini rzeki Elstery.

Pocahontas – cesarzowa Incalii, córka indiańskiego wodza Pohatana, za młodu wychowywana na dworze króla Atlantydy. Po powrocie do Incalii rozpoczęła budowę ogromnego imperium, które rozciągało się od Aleutów aż po granicę z Cesarstwem Azteków. Dowodząc wojskami, walczyła w pierwszym szeregu, a jej odwaga nie miała sobie równych. Znając potężne czary, do końca życia zachowała wieczną młodość i piękny wygląd. Nie umarła, lecz została zabrana przez srebrny rydwan ciągnięty przez bizony na Księżyc, gdzie incalijski bóg Manitou przyjął ją do grona bogów. Pocahontas nie zostawiła następcy, a gdy jej zabrakło, jej imperium się rozpadło.

Posejdon Żeglarz – pierwszy cesarz Atlantydy, mag z Zakonu Olimpu, założonego przez Zeusa, króla Krety i odkrywca, pogromca morskich potworów i piratów, poszukiwać zatopionych skarbów. Wybudował miasto stołeczne Posejdonię. Jego żoną była Amfitryta I z rasy nim morskich, zaś synem – cesarz Posejdonios. Po śmierci doczekał się czci boskiej.

Posejdonios – cesarz Atlantydy. Okres jego pokojowych rządów to w historii Atlantydy wiek złoty; czas niezwykłego rozwoju sztuki, handlu i rzemiosła. Wtedy to miała miejsce wyprawa Fernausa do Afryki i założenie atlantydzkiej kolonii – Białego Konga. Jego córka Mikal, poświęciła życie, aby ocalić Atlantydę przed zatonięciem.

Ra – egipski odkrywca, który badał ziemie Scytii Kijowskiej. Na jego cześć Wołga została nazwana we ,,Vlesovej knidze'' Ra – reką.

Ragan Jutora – król Polski, który wyzwolił Słowację, Słowenię i Chorwację z jarzma węgierskiego. Odparł atak Scyto – Moskali i w odwecie spalił im Moskwę.

Rama – król Indii z dynastii Wisznu. Walczył z demonem Ravaną, królem Cejlonu, który uprowadził do swego haremu, jego żonę Sitę – w tej wojnie sojusznikiem Ramy był bóg małp Hanuman. Rama dysponował bronią atomowa, której użył w konflikcie z faraonem Ozyrysem, co doprowadziło do wielkiego kataklizmu. Po śmierci został uznany za boga.

Rogoza – polski zdobywca Merunu w Afryce, czciciel warszawskiej bogini Syreny. W Merunie polował na wielkie gady ngobou, przez Greków zwane styrakozaurami.

Rollo – przez Duńczyków zwany Hrolfem, wiking, który złożył hołd Palixowi, królowi Galii i otrzymał odeń w lenno ziemię na północy królestwa, która została nazwana Normandią.

Safona – królowa greckiej wyspy Lesbos, wyznawczyni Afrodyty, obdarzona wieczną młodością i urodą. Miała wielu kochanków i kochanek, tworzyła zachowane do dziś w całości poezje miłosne.

Salomon – przez Arabów zwany Sulejmanem ibn Daudem, zaś przez Słowian – carem Salomonem Mądrym; wybitny król izraelski, syn Dawida, ojciec Jeroboama. Panował w pokoju; okres jego rządów to dla Izraela wiek złoty. Zasłynął z mądrości i bogactw, oraz z budowy wspaniałej świątyni Jahwe w Jerozolimie. Korespondował z Hiramem – królem Tyru, Kitawrasem – carem centaurów z Powołża, oraz z wieloma innymi ówczesnymi władcami. Miał 700 żon, w tym ze Scytii Kijowskiej i z Polski, zaś goszcząc u siebie Balkis – Michaldę; królową Saby, spłodził z nią Menelika I, wielkiego władcę Etiopów. Znał tajniki wszystkich ówczesnych nauk i sztuk. Służyły mu zastępy dżinów, posiadał latający dywan i napisał podręcznik magii ,,Klucz Salomona''. Pod wpływem licznych żon na starość porzucił monoteizm.

Semiramida – piękna i rozpustna królowa Asyrii, córka bogini Derkety, która wykluła się z gołębiego jaja. Miała męża Ninosa – budowniczego stołecznej Niniwy i syna Ninyasa, z którym łączył ją związek kazirodczy. Wybudowała miasto Trewir w Germanii, najeżdżała Scytię Kijowską i Polskę. Sprawowała regencję w imieniu syna, a gdy upłynął jej czas, zamieniła się w gołębicę i poleciała do nieba, do swej matki Derkety. Oxa, caryca Scytii Moskiewskiej była nazywana ,,Semiramidą Północy''.

Snop – król Polski, który przeniósł stolicę do Warszawy, ojciec Władysława IV i Jovana Kazimierza. Walczył ze Scytią Moskiewską i Turcją.

Sobiesław – przez Turków zwany ,,Lwem Lechistanu''; król Polski, który pokonał wojska tureckie w bitwie pod Wiermą – Vindoboną.

Stanisław I Las – król Polski, którego dusza zaklęta była w białozorze. Bronił kmieci przed wyzyskiem ze strony wojów, a także odpierał atak Scytii Moskiewskiej na Polskę, korzystając z pomocy Szwedów, którzy również nieśli spustoszenie.

Stanisław II Ponęta – król Polski, kochanek carycy Oxy, mecenas kultury i sztuki. Założył ogród w Łazienkach w Warszawie. Jako jeden z nielicznych polskich królów przeżył zamach na swoje życie. Za jego panowania wojewoda Osetiusz odparł atak Scytii Moskiewskiej i Cesarstwa Germanii na Polskę.

Stanisław III Wojciech – drugi król Polski z dynastii Ginetowiczów, syn Wiktora I Clemense. Zakończył Wojnę Dwóch Smoków w Europie, obalając cesarzy Adolfa Drakovana i Benitusa, oraz Nogaj – chana. Przywrócił tron Scytii Moskiewskiej prawowitemu carowi Mikule V.

Sungira – królowa Scytów, założycielka miasta Sungiru w Scytii Moskiewskiej. Zmarła od użądlenia skorpiona wełnistoszczypcego.

Szymon Bar Kochba – przez Słowian zwany carem Semenem Zwiezdyczem, samozwańczy król żydowski, który wypędził Rzymian. Prześladował chrześcijan, kazał siebie czcić jako Mesjasza. Jak uczą rabini, nie umarł, lecz znikł przy akompaniamencie bicia piorunów i w strugach rzęsistej ulewy. ,

Tamila – królowa zatopionego lądu Kumari Kandam, pramatka Tamilów; narodu mieszkającego dziś w Indiach, Lemurii i na Cejlonie.

Thor – germański wojownik o rudych włosach i brodzie, walczący zaczarowanym młotem Mjöllnirem, którym zabijał olbrzymy, węże morskie i inne potwory. Odzyskał swój młot z rąk olbrzyma Thryma. Jeździł rydwanem ciągniętym przez dwa kozły. Po śmierci uznany za boga.

Tryton – król Libii, mieszkający w złotym zamku nad brzegiem jeziora Tritonis. Potrafił przybierać postaci różnych zwierząt. Dionizos, król Indii zdobył jego zamek, upiwszy winem króla i jego drużynę.

Tubalkain – praprzodek Cyganów, pierwszy kowal, którego nauczył tej sztuki sam Prometeusz.

Tyr – germański wojownik, który stracił dłoń w walce z potwornym wilkiem i założył miasto nazwane swoim imieniem. Po śmierci uznany za boga.

Wiktor I Clemense – pierwszy król Polski z litewskiej dynastii Gienatowiczów. Uwolnił Słońce wydobywając je z trzewi smoka Sereta, zabił też potwora Leina i cara Czerwonego Człowieka, który władał Scytią Moskiewską.

Zefir – deifikowany królewicz grecki, zabójca smoka.

Zeus – przez Rzymian zwany Jowiszem, a przez Słowian – Jeszą - król Krety, mag, który założył alchemiczne Bractwo Olimpu. Po śmierci uznany za boga.

Zoroaster – przez Persów zwany Zaratusztra, perski wieszcz, wyznawca jedynego boga Ahura Mazdy. Gdy się rodził, jako jedyny człowiek śmiał się, zamiast płakać.

Żiżka – czeski, niewidomy wojownik, który walczył u boku Polaków i Litwinów przeciwko Aranitom – Jeźdźcom na Pająkach w bitwie pod Zielonym Lasem. Zabijał strzygi, ażdachy, alpy, wilkołaki, wampiry i kikimory, oraz tępił rozbójników i złych magów. Po śmierci Żiżki, z jego skóry Czesi zrobili zaczarowany bęben, przechowywany na zamku w Kłodzku.

Przedstawiłem tu tylko niewielką część bohaterów i łotrów, którzy na trwałe zapisali się w dziejach Świata Dziesięciu Kontynentów.