Ziemowit,
syn Piasta, król Analapii, Janowi Prezbiterowi III, cesarzowi
przesławnej Abisynii, pozdrowienia.
Panie Bracie!
[...] Chciałbyś zapewne poznać w co
wierzymy. Naszą wiarę przekazał nam wielki król, Cztan III
Zakonodawca, syn króla Artura [Apostaty]. Przed jego narodzeniem
mieliśmy wiarę Tmutarakańczyków, a w Tmu – Tarakanie czczą
karaluchy, co jest obrzydliwe i sprzeczne z naturą. Cztan III dał
nam taki zakon. Wierzymy w wielu bogów, z których najwięksi są
Perun, pan nieba i gromu, od którego imienia pochodzi nazwa
,,piorun’’ i trójgłowy Weles, pan Nawi – krainy zmarłych,
czarów, bydła i przysiąg. Nasi bogowie w różnych zakątkach mogą
mieć różne imiona. Czcimy też Jarowita (przez Krywiców z Roxu,
zwanego ,,Jaryłą’’), Świętowita, Rodegasta, Roda, Chorsa,
Swaroga i Swarożyca, boginię Mokoszę, boginię Dziewannę,
Pochwista (w Roxie zwanego ,,Strzybogiem’’), Żmija i wielu
innych. Jarowit (Jary Pan) to bóg roslin i płodności. Suetowie i
Danajowie czczą go pod imieniem ,,Freya’’. Świętowitowi (Panu
Znającemu Moc Tajemną) o wielu głowach, podlegają wojna i czary.
[...] Chors to bóg Księżyca, Swaróg – Słońca, Swarożyc –
ognia i wojny, Mokosza – ziemi i płodności, Dziewanna – lasów,
Pochwist – wiatru, a Żmij – rzek, rybaków i flisaków. Żmij
jest lutym bogiem, bo żąda ofiar z dziewic. Miejsca świete to te,
gdzie występują razem woda, dąb i głaz, a także rzeka Visana,
góry, klify – w nich czcimy objawy boskiej potęgi. [...] Nasze
najważniejsze święta to jesienne Dziady, kiedy idziemy na mogiły
ogrzać i karmić swych zmarłych i święto Słońca – Noc Kupały
[...]. Zmarłych palimy, razem z mężem ginie wdowa. Przy
narodzeniu, los dziecka wyznaczają siostry Rodzenice, córki Roda
[...]. Przede mną panowlai w Analapii tacy włądcy jak Lech I,
Poznan, Wizmir, Leszek I Wyścigowy, Leszek II Płodny, Krak, lech
II, Wanda, Abraham Prochownik, Popiel I, Popiel II i mój ojciec –
Piast. Z pewnością było ich więcej
- Ziemowit.
Jan III Prester, chrześcijański
cesarz i kapłan Abisynii, Ziemowitowi, królowi przesławnej
Analapii, pozdrowienia.
Panie Bracie!
[...] Wśród licznych ksiąg, jakie
posiadam w mej stolicy, Christopolis, znajduje się amharski przekład
analapijskiej encyklopedii Wisisława, zatytułowanej ,,Obraz
świata’’. Została napisana w piątym wieku ery dioniozyjskiej,
kiedy w Twoim kraju panował król Olszan, a w moim – Piłat II
Tarava. Czytając tę księgę poznałem wiele zakrytych przed moim
umysłem rzeczy o Twoim kraju i Twojej wierze, przed reformą Cztana
III. Teraz pragnę przedstawić Ci zarys analapijskiej mitologii.
Wyznawaliście
jednego boga osobowego: Ageja wyobrażanego jako płomień i od
którego pochodzi wasze określenie ognia. Agej stworzył istoty
święte – Enków, upiory i Wieszczyce Losu. Enków obecnie
nazywacie ,,bogami’’. Najpierw zostali stworzeni: Jarowit,
Świętowit, Mokosza, Weles, Rodegast, Rod, Rgieł, Srebroń (Chors),
Srebrennica, Swaróg, Boruta, Dziewanna Šumina Mati, Mar – Zanna,
Pochwist, Zmora, Zennica, Altaira i Rykar, Złota Baba, Rigel. Ci i
późniejsi nie chcieli krwawych ofiar. Do późniejszych należą:
Jurata, Rdzeniejew, Śledziura, Hetman Fal, Rodzenice, Dziwica,
Swarożyc, Deneb, Sirrah, Ovov Tęczookinson, Wiłkokuk, Żweruna,
Kołowiersza, Liczyrzepa, Biała Locha, Dzik z Redarii, Kurko,
Jeźdźcy Ognistego Pioruna. Kim byli? Jarowit to pan gromu i król
Enków, Świętowit – najmądrzejszy z nich, Mokosza
najmiłosierniejsza, Weles – pan Nawi, dzielącej się na to co my
chrześcijanie nazywamy Niebem, Piekłem i Czyśćcem, Rodegast –
przodek ludu Latykijczyków, Rod – pan czasu, Rgieł – kwasu,
Srebroń i Srebrennica – Księżyca, Swaróg i Swarożyc –
Słońca, Boruta i Dziewanna – lasów, Mar – Zanna – śmierci,
Pochwist – wiatru, Zmora i Zennica – snów, Altaira i Rykar –
smoków, Złota Baba – sztuki leczniczej, Rigel – muzyki, Jurata
i Hetman Fal – morza, Rdzeniejew – rdzy na żelazie, Śledziura –
ludzi morza, Rodzenice – pór roku, Dziwica to wojowniczka i
założycielka Jerycha, Deneb, Sirrah, Ovov, Wiłkokuk, Żweruna,
Kołowiersza, Liczyrzepa, Białą Locha i Dzik z Redarii to Enkowie –
zwierzęta, Kurko to córka Jarowita i śmiertelniczki, a Jeźdźcy
Ognistego Pioruna to panowie błyskawic, synowie Jarowita [...]. Agej
stworzył ich z ciała boga Niepodzielnego, stwórcy Bierzma
Wszechświata, z którego serca sam powstał.
Wieszczyce Losu, o
postaci pięknych niewiast przebywały najbliżej Ageja i im to kazal
obwieszczać swą wolę. ,,Obraz świata’’ opisuje dwie z nich:
Maricę i królową Analapii, Bożenę Wieszczkę. Ta ostatnia była
żoną króla Lecha II. Ją i męża zabił brat króla, Juliusz
[...]. Upiory [,,upierzone’’] miały postać ludzką o ptasich
głowach i piórach u ramion. ,,Obraz świata’’ wzmiankuje
Rybitwę i Dudka.Część istot świętych zbuntowala się przeciwko
Agejowi, pod wodza smoka Rykara i została wtrącona pod Korzenie
Wielkiego Dębu. Te istoty nazwano ,,Čortami’’. Czyniły zło,
min. powodując wojny. Oprócz Rykara zalicząły się do nich:
Czarny Pies (przed zdradą: Zmiennik), Licho, Biesy, Čady, wąpierze
(upadłe upiory), ażdachy, ały, latawce i wiele innych. [...].
Istnialy również istoty stanowiące odpowiednik naszych świetych,
zwane ,,jytnas’’. Tak jak Enkowie nosiły korony z ognia i były
im równe. Dostawaly się do niebiańskiej części Nawi za cnotliwe
i pobożne życie. ,,Obraz świata’’ omawia wiele z nich, takich
jak: Tatra – królowa gór i rzek, Ruta – królowa nimf i
wodników, Lech III – król z ery jedenastej [...], Mąż i Mążyna
– pierwsi ludzie i wielu innych.
Twoi przodkowie
wierzyli, że wróżby pod wpływem Čortów wprowadziła królowa –
czarownica Malkieš Lysarayata z ery dziewiątej. My, chrześcijanie,
również odrzucamy wróżby jako grzeszne, bowiem Boga nie można
podporządkować swej woli. W erze jedenastej, wróżby, zwłaszcza z
wosku i chodu konia przeniknęły do kultu Ageja i Enków – Ox
Kellu Simi – Abö w Velehradzie rozmawiał z czarnym ogierem
poświęconym Welesowi. Po potopie znów potępiono wrózbiarstwo, aż
wskzresił je Cztan III. Dodać chciałbym, że w czasach królowej
Wandy, gdy królowa Kandaka dożywała ostatnich dni, król Roxu,
Irosław, by rozstrzygnąć do kogo mają należeć ziemie Ludu Ledy,
wysłał posłów do wyroczni w Delfach (Lędzian przydzieliłą
Analapii).
A oto chronologia:
W erze pierwszej,
Niepodzielny narysowal sercem wyjętym z piersi Bierzmo Kosmosu i
stworzył Zaziemski Ocean z jego istotami. Za pośrednictwem matki
Żmyi przychodzi zło. Z Niepodzielnego wyłania się Agej i stwarza
pierwszych Enków. Są oni jego narzędziami w stwarzaniu świata
wewnątrz muru z białych kamieni, wzniesionego przez smoki i węże.
Wówczas zostaje stowrzona Ziemia, Wielki Dąb i ziemski Ocean, a
stworzona przez Mokoszę Jurata stwarza Rdzeniejewa, Śledziurę i
Hetmana Fal. Pojawiają się Čorty, rak Estinus, łabędzica Łada i
sokoly Lelum i Polelum.
Era druga. Jurata
rodzi morskie upiory, a Mar – Zanna – Rodzenice. Weles stwarza
Nawię, Pochwist Płanetników. Wynurza się góra Triglav i
kontynenty, pojawiają się Enkowie: Rybołów i królowa Betel –
Gausse.
Era trzecia. Ziemia
roi się od smoków i gryfów. Leśna Matka (Dziewanna) stwarza ptaki
i owady, a wśród nich orły: Tineza, Ridana i Tineza Dwugłowego.
Rigel wyprawia się po perły głosu. Koronacja Króla Węży. Erę
kończy wojna Enków z Čortami, pustosząca ziemię.
Era czwarta.
Pojawiają się strzygi, bubony, Zajęczanie (ludzie o głowach
zajęcy), Oxiowie (ludzie o głowach fok), Wydrzanie (ludzie o
głowach wyder), krasnoludki, Żbiczanie, afrykańscy Bastowie, Čorty
Kłobuch i Zbreźnia Dzikofiejew, Mieczywład wywołujący wojny i
jego antagonista, Enk Mieczysław. [...]. Pierwsza Zima Śnieżna.
Ery piata i szósta.
Panowanie Żbiczan, wojna z olbrzymami, pojawiają się Leśni Ludzie
Lynx i afrykańskie plemię Czarnych Uszu. Powstania Gerlacha i
Uralisława, Pienin, čorcie ziele i Tymian. [...].
Era siódma.
Panowanie Lynxów (Rysian), ostatecznie zniszczone przez Neurów.
Era ósma. Czasy
Neurów (wilkołaków). Wyleczenie z wścieklizny króla Nyrii II
Azora z drużyną przez Złotą Babę, Mokoszę i Dziewannę.
Przystanie do Enków, odparcie ataku Čortów. Przymierze z Lynxami,
pierwsze zawody atletyczne, założenie Uczelni – Szkoly Szkół w
stołecznej Białej Wieży. Król Ren Puszczyn próbuje podbić
Płanetników zamieszkujących Księżyc, co prowadzi do zalania
świata wężami z kosmicznego Oceanu. Jarowit zabija piorunem Matkę
Żmyję.
Era dziewiąta.
Czasy rusałek i wodników, Wił, syren, mor, czarownic, czarowników,
lamii, łaum, mamun, nocnic, południc, morskich satyrów i sylenów,
morskich mnichów i morskich biskupów, żmijów i leśnych ludzi;
dzieci Mokoszy lub Juraty. Panowały wówczas królowe od Anej I do
Goplany III i nieliczni królowie: German, Trojan, Volch Alabasta,
Rysy. Prowadzono nieliczne wojny z Biesami i Čadami (Anej II),
trollami (Tuva), Nagami z Bharacji (Volch Alabasta) i Lynxami i
Neurami (Goplana I). Goplana III zarażała żywotem rozpustnym i
sprzecznym z naturą, aż Mokoszy pękło serce i całą ziemię
zalała smoła. Jej mąż, Świętowit, mocą Ageja przywrócił jej
życie, wygłaszając mowę o miłości [...].
Era dziesiąta.
Jarowit na wyspie Wolin stworzył ze strzałki pioruna pierwszą parę
ludzi, Novalsa i Aivalsę (Męża i Mążynę). Był to Złoty Wiek
ludzkości. Ludzie byli nieśmiertelni i wiecznie młodzi, plodni jak
sama ziemia, żyli bez bólu i zmęczenia, bez chorób, a wszystko co
dobre napełniało ich radością. Było tak do czasu, aż wbrew
zakazowi Enków, ludzie skuszeni przez węża Tat’a zjedli żołędzie
z dębu Baublis. Podobna historia znajduje się w naszej ,,Biblii’’.
Wówczas ludzie stali się źli i nieszczęśliwi. Popełniali tak
straszne grzechy, że Jarowit zamiezrał ich wytracić, lecz ocaleli
dzięki wstawiennictwu Perperuny Gromorodnej, jego ukochanej żony i
matki Jeźdźców Ognistego Pioruna i Kurki, a była ona
śmiertelniczką. Pojawili się wówczas pierwsi Murzyni – Kali i
Mea, a także państwa Bharacja i Sinea, na Dalekim Wschodzie.
Niestety niegodziwości mnożyły się jak robactwo, aż świat
ogarnęła wojna, a wkrótce potem siarczysta zima.
Era jedenasta,
obejmująca czasy od narodzenia Teosta do potopu, to był Wiek
Żelazny ludzkości. Był to czas wojen, niewolnictwa, bezbożności,
nędzy, chorób, mordowania dzieci przed jak i po narodzeniu. Żyli
wówczas tacy łotrzy jak Kościej I Nieśmiertelny, czarownicy
Czerwony Wiaczesław Amosow i Czarny Ładysław Amosow, mamuna Locha,
król Neurów Krwawy Burek, król Orlandu Wieńczesław II Czerwono –
Czarny, książę orski Kylnem z Małego Młyna, książę ażdach
Taras Długa Kita, samozwańczy królowie Orlandu: bubon Bubiec i
żmij Trójrożec, nadzorca niewolników Lynx Uszak, mroczny zakon
ludzi – lewartów, z którym do dziś toczę boje w swym
cesarstwie... Był to jednak też czas: Teosta – Swaroga
wcielonego, Tatry, Lecha III, rusałki Ruty, królów Tassilii Samba,
Wielkiego Barnuma i Białego Tulipana, królów Płanetników
Ixovodrava i Ixlavoka, Kaztii, Malkiešy, leśnej niewiasty Anej,
pustelnika Bronisza, Dobryni, Relia Skrzydlatego, Unisławy, Gaĉa,
Dobromira i wielu innych, jak wszystkie czasy. Wówczas to spętany
Rykar zerwał łańcuch i stał się wężem Gorynyczem, lecz ofiara
życia braci Belska i Kallapa zamieniła go w pasmo górskie.
Era dwunasta trwała
od zakończenia potopu do wybudowania Nesty, stolicy Twego kraju. Był
to czas licznych bohaterów, walczących z potworami i dokonujących
innych czynów. Żyli wówczas Jovan, Ilja Muromiec, Alosza Syn
Wołwcha, Jarosław, Manaman i wielu innych. Istniały wówczas dwa
imperia: Atlantyda króla Ardanazego II i pierwsze imperium sarmackie,
w skład którego wchodziły również ziemie Twojego królestwa.
Wówczas powstały współczesne języki, a wy, Słowianie,
pochodzicie od syna Dobromira; Dębu i jego żony Brzozy. W owej erze
Amazina założyła królestwo Amazonek, a Aegyptos – Egipt.
Era trzynasta (obecna) zaczęła się gdy Lech I Dalmacki, brat Czecha, Rusa i Słowaka, założył Nestę. W chwili gdy się to stało, w Egipcie umarł faraon Menes, syn Jeremiasza. Czytając dzieje Twych poprzedników, od Lecha do Olszana, podziwiam ich umiłowanie pokoju (tylko trzej sięgali po nieswoje ziemie), męstwo w odpieraniu najazdów Aleksandra Wielkiego i Juliusza Cezara, czystość i słodycz miłosiernej królowej wandy, uczoność Poznana, Kraka i jego córy, oraz jeśli wierzyć źródłom – brak niewolnictwa (jedynie zły król Juliusz wprowadził je na krótko). W owym czasie żyła założycielka mego rodu, królowa Saby, Balkis Wielka, która gościła u króla Salomona, ojca zacnego Menelika I. Wreszcie za cesarza Augusta narodził się nasz Pan i Bóg, Jezus Chrystus. Twoi przodkowie wymyślając postać Cara Słońce, Teosta, choć tego nie wiedzieli, marzyli o Tym, kogo my czcimy.
Era trzynasta (obecna) zaczęła się gdy Lech I Dalmacki, brat Czecha, Rusa i Słowaka, założył Nestę. W chwili gdy się to stało, w Egipcie umarł faraon Menes, syn Jeremiasza. Czytając dzieje Twych poprzedników, od Lecha do Olszana, podziwiam ich umiłowanie pokoju (tylko trzej sięgali po nieswoje ziemie), męstwo w odpieraniu najazdów Aleksandra Wielkiego i Juliusza Cezara, czystość i słodycz miłosiernej królowej wandy, uczoność Poznana, Kraka i jego córy, oraz jeśli wierzyć źródłom – brak niewolnictwa (jedynie zły król Juliusz wprowadził je na krótko). W owym czasie żyła założycielka mego rodu, królowa Saby, Balkis Wielka, która gościła u króla Salomona, ojca zacnego Menelika I. Wreszcie za cesarza Augusta narodził się nasz Pan i Bóg, Jezus Chrystus. Twoi przodkowie wymyślając postać Cara Słońce, Teosta, choć tego nie wiedzieli, marzyli o Tym, kogo my czcimy.
Wierzę, że owa
mitologia jest bardziej prawdziwa od zakonu danego przez Cztana III.
Jednak od niej, nieskończenie bardziej prawdziwe jest
chrześcijaństwo
- Ksiądz Jan.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz