,,Otokar Dziki’’ – fantazja z ok. 2007 r.
opowiadająca o jednym z bohaterów fantastycznego świata, zwanego Cudomirią. Jej
bohater, Otokar Pawęski, Polak czeskiego pochodzenia, mieszkał w naszym
świecie, gdzieś w Polsce, w pobliżu łąki. Raz spacerując, przeszedł
niepostrzeżenie do Cudomirii, gdzie spotkał piękną Lidię z Leśnej Wyspy, córkę
króla Stefana Sevena, razem ze służącymi jej rusałkami. Zakochał się w niej i
dowiedział się, że Kościej Nieśmiertelny pokonał jej ojca, spustoszył wyspę, a
ją samą uwięził. Gdy dziewice znikają, Otokar natrafia na arcykapłana Jawienia
Hipocentaurusa z Rumu (centaura, który przyleciał rydwanem ciągniętym przez
smoki), nauczającego dzikich ludzi, przodków późniejszych Asarmathów o bogu
Isasie Masamie, przybierającym postać białego, skrzydlatego jelenia. Wódz
dzikich ludzi usynowił Otokara, ten zaś pod wpływem nauk Jawienia porzucił
wcześniejszy agnostycyzm i uwierzył w Isasa Masama. Otokar zamieszkał wśród
dzikich ludzi. Z pomocą ich wodza odnalazł głaz, pod którym czekał na niego
miecz mogący ciąć stal i włos unoszący się na powierzchni wody. Ponadto
przywdział czarodziejską przepaskę biodrową
umożliwiającą mu zamienianie się w zwierzęta. Siłę niezbędną do
odsunięcia głazu uzyskał dzięki wyznaniu swych grzechów i skosztowaniu wina danego przez Jawienia.
Później wziął udział w turnieju dzikich ludzi, w czasie którego składano śluby
bogini czystości i mądrości Aifozie (jej pierwowzorem była Zosia z ,,Pana
Tadeusza’’). Otokar złożył u jej stóp naszyjniki zdobyte w walce
turniejowej, a niedługo potem zabił potwora lesieja. Kiedy wrócił do naszego
świata, zastał rodzinny dom spalony. Wrócił więc do Cudomirii, lecz zastał
swoje plemię wymordowane przez służące Kościejowi strzygi. We śnie ukazuje mu
się Lidia zamknięta w złotej klatce i wzywa pomocy. Otokar ruszył samotnie na
wyprawę w nieznane, w czasie której bronił ludzi przed potworami Ördögiem (wojownikiem
pożerającym niewiasty i zamieniającym się w zwierzęta; Otokar wycinał mieczem
zasadzone przez niego Pole Kos, które znikły jednak dopiero po śmierci Ördöga),
krokodylem co więził kobiety, Trojan – carem - ,,carem wszystkich ludzi i
bydła’’ (człowiekiem o trzech kozich głowach i skrzydłach z wosku), oraz
przed mapingauri (darował mu życie, w zamian za opuszczenie ludzkich osad). W
czasie nocnej burzy, Otokar zabłąkał się do osady walecznych niewiast Kolic.
Ich królowa, Maza rozpoznając w przybyszu bohatera, podjęła go ucztę, w czasie
której pokazała mu czaszki czerwonych psów, przed którymi broniła krainę
Cyjonię w Wyraju, za co jej mieszkańcy nagrodzili ją wielkim rubinem. Maza dała
Otokarowi czarodziejski kołczan wiecznie pełen ognistych strzał. Tymczasem
Kościej obserwował wyprawę bohatera i w celu przeszkodzenia mu, wysłał błędny
ognik, który zwiódł go na bagna. Tam Otokar zniszczył drapieżną roślinę, co
schwytała młodą rusałkę Opraksję. Potem zaś zaszedł do osady Szarej Ordy
(plemienia dzikich ludożerców o skórach słoni i kłach wilków). Ci podjęli go
ucztą, w czasie której został spity i posadzony na liściu wiktorii królewskiej
jako ofiara dla ogromnego węża Perepłuta. Na szczęście uratowana rusałka
Opraksja zabiła jedną z ognistych strzał, zostawionych przez bohatera, węża i
odegnała kaca. Miecz, będąc zaczarowanym orężem sam powrócił i uciął głowę
bożka Idola Pohańca. Wywiązała się walka z Szarą Ordą. Otokar zniszczył broń
swych zdradzieckich gospodarzy, lecz gdy ci błagali o litość, oszczędził ich w
imię Isasa Masama i św. Gospy. Szara Orda wyrażając skruchę, ofiarowała
herosowi maczugę Idola Pohańca. W czasie dalszej wędrówki, Otokar walczył z
Sadeusem – osobnikiem, który swymi niewolnicami karmił węże. Otokar zranił go,
oszczędził mu życie, gdy ten o to prosił, a nawet wyleczył i kazał służyć
królowej Mazie. Dalsza droga wypadła przez Las Ciemny Diatrymajów nad jeziorem
Meselą. W lesie tym mieszkały obdarzone rozumem diatrymy, które czciły Kościeja
i budowały piramidy. Pojmani w czasie wojen ludzie, służyli tym ptaszyskom jako
siła robocza przy wznoszeniu budowli, a także jako źródło mięsa i ofiar.
Bohater został zaatakowany przez parę tych ptaków, które zabił. Błąkając się
wśród kniei trafił do ich siedziby.
Gdy dowiedział się o ludziach przetrzymywanych
w spiżarni króla Diatrymajów, zabił go i przy pomocy wyzwolonych niewolników i
niewolnic stoczył bój z Diatrymajami. Zabił ich hetmana – wielkiego nietoperza
– wampira Desmodusa Draculosa. Czarownik Diatrymajów w spiczastej czapie złamał
w dziobie różdżkę i tym sposobem rozpętał nawałnicę. Gdy Otokar opadł z sił, na
pomoc przybyli niczym deus ex machina leśni ludzi, których królem było
uinitaterium Unitus I, tygrysy, Kolice, których rydwany ciągnęły tygrysy
szablozębne, oraz boscy Jeźdźcy Ognistego Pioruna. Niedobitki Diatrymajów
poprosiły o pokój. Pozwolono im żyć w zamian za daninę, przysięgę nie –
jedzenia ludzi i uwolnienie niewolników. Po opuszczeniu królestwa Diatrymajów,
Otokar spotkał jaszczurkę Anolisa o czerwonym podgardlu. Razem szli przez kraj
Hontavan – kolonię istot z Gondwany, zamieszkany przez pół – ludzi, pół –
dinozaury. Postrachem Hontavanu byli rozbójnicy Karin (pół – człowiek, pół –
karnotaur) i Dezerter (pół – człowiek, pół – allozaur), służący Kościejowi.
Otokar zabił ich obu w zaciętej walce, zaś król Rax (pół – człowiek, pół –
tyranozaur) nagrodził go, a nawet chciał mu oddać koronę. W dalszej wędrówce,
Otokar zabłądził na Wyspę Dzieci, na której dzieci rodziły się na drzewie jak
owoce i żyły tam bez rodziców. Czciły Tatę i Mamę, zaś po osiągnięciu
dorosłości znikały. Otokar bronił dzieci, w tym jego przewodniczki – rusałczej
księżniczki Inki przed najazdem Szkieletohien, służących królowi Alfonsowi
Sinemu, który zjadał dzieci. W walce bohater zabił latającego potwora Zburatorula
(Farela) i samego Alfonsa Sinego. Odtąd wyspę poczęły otaczać mgły. Kościej był
coraz bardziej zaniepokojony wieściami o kolejnych czynach Otokara Dzikiego. Z
raportu służącej mu czarownicy Wyliny wynikało, że bohater zgromadził drużynę
złożonę z 29 zwierząt. Były w niej: suka Żweruna (poskromił ją w walce i mógł
napić się jej mleka, co zwięszyło jego siłę), wilkołak Welesław – wcielony
Weles, tygrys szablozębny (Otokar uratował go ze smoły, w którą wpadł zwabiony
wodą), mamut Birż (dar królowej wiłek Oseny; przyjaciółki Lidii), nosorożec
pólnocny, gryf, orzeł, tur, żubr, goryl, hiena, lew (Otokar obronił go przed
wężem Sugiem), noszący zbroję książę tygrysów Voithana – syn króla Bengalii,
tarpan Tarko (był zbyt dumny, by służyć grzbietem), pantera (dar od królowej
Kolic), ryś, rosomak, wilk (św. Świetłana Światłorodzica obroniła go przed
myśłiwymi i skierowałą do drużyny Otokara), niedźwiedź (Otokar pomógł mu w
walce z wąpierzem jako wielkim nietoperzem), wielki, biały, górski kot waździerz, smok powietrzny, cyjon, żbik,
sokół, dziw – człowiek z dwiema kozimi głowami (aby udowodnić, że nie jest
diabłem, pokazał swą krew, która była czerwona, podczas gdy krew diabłów była
zielona), borsuk, wydra, Centaur znad rzeki Laban, który w Pelestii walczył z
Adar – chanem i kruk.
Kościej,
aby powstrzymać drużynę postawił na jej drodze babę Bezdusznicę, dźwigającą
olbrzymi worek, z którego wysypały się Kochanki – ludzkie głowy o zaszytych
powiekach, ssące krew. Zostały oczywiście pokonane. Otokar wraz ze swymi zwierzętami
kkupił nad morzem okręt od króla Juliusza Gesera, który organizował wyścigi
kwadryg i krwawe igrzyska. Gladiatorzy z plemienia Saurów posadzili na arenie
sztuczny las i wpuszczono zwierzęta do polowań – Saurowie otrzymali za to herb.
Otokar, aby zarobić na zakup okrętu musiał pracować u Gesera jako niewolnik,
wykonując najcięższe prace. Woził wodę i dzielił się nią ze spragnionymi,
czyścił stajnie, budował Tum, uratował z wilczego dołu synka władcy, za co w
nagrodę dostał złoty łańcuch. Został przez królową fałszywie oskarżony o zdradę
i z tego powodu miał być wbity na pal. Na szczęście kruk sprowadził odsiecz
zwierząt. Żerca Finist wystąpił w obronie Otokara, oskarżając królową o
utrzymywanie kochanków w przebraniu dziewcząt. Zostało to udowodnione i
wszystkich winnych bezeceństwa stracono. Geser pozwolił Otokarowi odpłynąć.
Drużyna udała się statkiem na Leśną Wyspę – jeden tylko mamut musiał zostać, bo
był zbyt ciężki. Bazylozaur Bazyliusz bronił okrętu przed rekinem Kar –
Aradanem z ciemnych głębin, wysłanym przez Kościeja. Ów widząc, co się stało,
czarami zamroził morze. Wówczas Otokar wraz z druzyną szedł po lodzie i walczył
z potworami stworzonymi z Żelaznego
Jeziora. Były to żelazne, biegające krzesła z żelaznymi, siedzącymi świniami,
Junkers (bojler plujący ogniem z rury, miał ręce i nogi, Otokar zniszczył go
złotą strzałą), latający i plujący ogniem ze wszystkich okien tramwaj z Hagg
oraz zionący ogniem autobus o żelaznej głowie wilka.
Otokar
wrzucił Kościeja do Jeziora Żelaza, gdy ten uprosiwszy łaskę, chciał go
podstępnie zabić. Nie oznaczało to jednak śmierci nieśmiertelnego czarownika i
tyrana; po jakimś czasie wyszedł z jeziora roztopionego żelaza i osiadł w ziemi
Pokut’, aż po wielu wiekach zabił go inny bohater Ordan z Brustaborga. Tymczasem
mamut Birż przypłynął na grzbiecie wieloryba. Leśna Wyspa dzięki wstawiennictwu
św. Gospy u Isasa Masama znów się
zazieleniła. Jawień Hipocentaurus
udzielił ślubu Otokarowi i Lidii, ci zaś udali się na grzbiecie Tarka,
którego Isas Masam zamienił w Pegaza na gwiazdę błądzącą Dusznicę, gdzie
Kościej uwięził sprowadzoną z naszego świata rodzinę Otokara i innych ludzi.
Lidia wyleczyła chorą matkę swego męża driakwią z diamentowej buteleczki. Potem
wszystcy szczęśliwie zamieszkali na Leśnej Wyspie. Otokar i Lidia mieli syna
Ostromysła, oraz córki Szarkę i Białkę. Istnieje wiara, że kiedyś Otokar
powróci do naszego świata bronić Polski.
W dodatku
do owej nienapisanej powieści, siostry Szarka i Białka założyły Czarnoruś.
Szarka poślubiła Ctirada – razem zwyciężają zabijającego wzrokiem węża Połoza
gnieżdżącego się wśród mogił ich królestwa. Królewicz Ostromysł przybywa do
naszego świata i na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie, razem z Tomisławą –
królową Junaczek zwycięża Dzikiego Motocyklistę (orszak jeżdżących na motorach demonów i potworów, które w naszym
świecie porywały ludzi). Ostromysł poślubił królową Tomisławę, która odniosła
zwycięstwo nad Ludkiem, królem Vranklandu (jego pierwowzorem był cesarz Ludwik
Pobożny). W dzieciństwie Białka została porwana przez wiatr i zaniesiona do
Chmurnego Państwa. Było to położone na chmurach, królestwo gadów – latawców
(pterozaurów). Uczony pterodaktyl uczył jej języka i pisma gadów – latawców,
poznała też jego żonę o białej skórze. Poszukiwali jej stuha i Płanetnicy, lecz
gady – latawce odpędzały ich piorunami. Ich król Zmiej – pierzan zakochał się w
Białce, lecz pozwolił wrócić jej do rodziców.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz